Operacja Panzerfaust

Operacja Panzerfaust

II wojna światowa
(c) Bundesarchiv, Bild 101I-680-8282A-11A / Faupel / CC-BY-SA 3.0 Żołnierze 22 Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS przeglądają zdobyczną broń znalezioną na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Budapeszcie, w tym węgierskie samobieżne dzieło przeciwlotnicze 40.M Nimród (z tyłu) i 40mm działo przeciwpancerne (po prawej)
Czas	15–16 października 1944
Miejsce	Budapeszt
Terytorium	Królestwo Węgier
Przyczyna	węgierska próba wycofania się z wojny
Wynik	zwycięstwo Niemców, przyjęcie władzy na Węgrzech przez strzałokrzyżowców, początek Holocaustu na Węgrzech
Strony konfliktu
III Rzesza Strzałokrzyżowcy  Węgry
Dowódcy
Edmund Veesenmayer Otto Skorzeny Ferenc Szálasi Károly Beregfy Iván Hindy Miklós Horthy Géza Lakatos Lajos Csatay János Vörös Béla Miklós Lajos Veress
Straty
5 zabitych 3 zabitych
brak współrzędnych

Operacja Panzerfaust – niemiecka operacja wojskowa przeprowadzona w czasie II wojny światowej, w dniach 15–16 października 1944 r. w Budapeszcie, mająca na celu zapobieżenie wycofaniu się Węgier z walki u boku III Rzeszy.

Historia

Gdy w październiku 1944 r. Adolf Hitler dowiedział się, że ówczesny regent Królestwa Węgier admirał Miklós Horthy planuje sekretne rokowania z Armią Czerwoną w sprawie ewentualnej kapitulacji Węgier, wysłał oddział specjalny pod dowództwem Ottona Skorzenego w celu powstrzymania Horthyego. Hitler obawiał się, że kapitulacja Węgier odetnie drogę powrotu milionom niemieckich żołnierzy walczących na Bałkanach.

Początkowo próbowano skłonić Horthyego do uległości, porywając jego syna Miklósa (operacja „Mickey Mouse”). Choć porwanie udało się, to nie udało się zaszantażować admirała, który wystosował radiowo propozycję rozejmu z ZSRR. W tej sytuacji zdecydowano się na siłowe obalenie rządu Horthyego, przy użyciu komandosów, regularnych wojsk oraz przy pomocy faszystowskiego stronnictwa strzałokrzyżowców. Przed akcją ambasador Niemiec Edmund Veesenmayer aresztował regenta po dobroci, nie wiadomo jak przekonał admirała do oddania się w ręce nazistów.

Oprócz komanda Skorzenego, w operacji „Panzerfaust” użyto także 30 czołgów typu Königstiger z 22. Dywizji Pancernej i 8 czołgów typu Panther – wspomogły one SS-manów i elitarne jednostki spadochroniarzy w szturmowaniu bunkrów na Wzgórzu Zamkowym w Budapeszcie. Obrońcy wytrzymali około trzydzieści minut, po czym się poddali. Podczas gdy Niemcy atakowali bunkry, rząd Horthyego podpisał bezwarunkową kapitulację Węgier.

Aby utrzymać Węgry w stanie wojny z Sowietami, Niemcy utworzyli nowy rząd, który anulował poprzednie postanowienia (m.in. o kapitulacji). Szefem rządu został wierny Hitlerowi Ferenc Szálasi – przywódca strzałokrzyżowców. Faszystowskie Państwo Węgierskie walczyło po stronie państw Osi do kwietnia 1945, kiedy to ostatni niemieccy żołnierze zostali wyparci z Węgier przez Armię Czerwoną, a część z wiernych rządowi Szálasiego wycofała się wraz z nim do Niemiec i walczyła aż do ich ostatecznej kapitulacji.

Bibliografia

• Kozima Noboru: Bitwy Hitlera w II wojnie światowej. Tom 6, rozdział 7.