Operacja mińska

Operacja mińska

II wojna światowa, front wschodni, część operacji Bagration
Schemat ofensywy na Mińsk
Czas	29 czerwca – 4 lipca 1944
Miejsce	Mińsk i okolice
Terytorium	ZSRR
Przyczyna	ofensywa radziecka w 1944 roku
Wynik	decydujące zwycięstwo ZSRR
Strony konfliktu
III Rzesza  ZSRR
Dowódcy
Walther Model (Grupa Armii „Środek”) Kurt von Tippelskirch Dietrich von Saucken Vincenz Müller (elementy 4 Armii) Iwan Czerniachowski (3 Front Białoruski) Konstanty Rokossowski (1 Front Białoruski) Gieorgij Zacharow (2 Front Białoruski) Iwan Bagramian (1 Front Nadbałtycki)
Siły
nieznane nieznane
Straty
źródła radzieckie: 22 570 zabitych, do niewoli trafiło w kotle 35 tys. jeńców, a w Mińsku 50 tys. nieznane
brak współrzędnych

Operacja mińska (ros. Минская наступательная операция) – część Białoruskiej Strategicznej Ofensywy przeprowadzonej przez Armię Czerwoną latem 1944 roku, znaną jako operacja Bagration.

Bitwa

Armie 2 Frontu Białoruskiego wspomagane jednostkami z pozostałych frontów białoruskich otoczyły w rejonie Mińska (na wschód od miasta) pięć korpusów niemieckiej 4 i 9 Armii. Z kolei sama stolica Białoruskiej SRR padła 3 lipca pod naporem 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej, 11 Gwardyjskiej Armii oraz 31 Armii. Niemcy, pozostający zamknięci w „mińskim kotle” daremnie próbowali się wydostać z okrążenia, choć kilku formacjom 9 Armii ucieczka się udała. Ostatecznie 33, 49 i 50 Armia zmusiły 12 lipca do kapitulacji ocalałych 35 000 żołnierzy 4. i 9 Armii. W czasie wyzwolenia Mińska do niewoli dostało się 50 tys. niemieckich żołnierzy.

Wynik

Niemiecki front w obszarze działań Grupy Armii „Środek” przestał istnieć. Skala paniki i demoralizacji osiągnęła jeszcze nigdy niespotykane w niemieckich siłach zbrojnych rozmiary. Dodatkowo próbę „łatania frontu” i dyslokacji posiłków skutecznie uniemożliwiały bardzo rozbudowane już w tym czasie siły radzieckiej partyzantki.

Operacja "Koncert"

Przeprowadzona na tyłach wroga Operacja "Koncert" miała wspierać postępujące wojska radzieckie. Operację "Koncert" rozpoczęto 19 września 1943 roku. Już w nocy, tego dnia wysadzono na Białorusi 19 903 linie kolejowe, a w nocy 25 września następne 19 809 linii kolejowych. W operacji tej udział wzięły elitarne jednostki Specnazu oraz 193 ugrupowania partyzantów. Ogólna liczba uczestników akcji przekroczyła 120 000 osób. W wyniku całej operacji zniszczono 148 557 linii kolejowych, wykolejono kilkaset pociągów z wojskiem i amunicją oraz wysadzono setki mostów. Partyzanci nie mieli wystarczającej ilości materiałów wybuchowych do akcji tego typu, a w przeddzień operacji dostarczono tylko osiem ton dynamitu.

Rosjanie, idąc za ciosem ofensywy pod Mińskiem, 13 lipca rozpoczęli na obszarze Ukrainy operację lwowsko-sandomierską, spychając Grupę Armii „Północna Ukraina” za linię Karpat.

Zobacz też

• Operacja bobrujska

Bibliografia

• "Świat w wojnie" Historia II wojny światowej, wyd. GALAKTYKA, Łódź 1995
• Великая Отечественная война. 1941-1945. Энциклопедия.