Order Alego
| ||
 Awers | ||
| Ustanowiono | 1856 | |
| Wycofano | 1925 | |
| Wydano | 3 | |
| Powyżej | brak | |
| Równorzędne | brak | |
| Poniżej | Order Aghdas | |
| Powiązane | Order Zulfaghara | |
Order Alego (pers. Neshān-e Ali نشان علي), Order Portretu Przywódcy Wiernych (pers. Neshān-e Temtāl-e Amīr-al-Mo’menīn نشان تمثال امیرالمؤمنین) – unikalne odznaczenie perskie ustanowione w 1856, pierwsze w kolejności starszeństwa odznaczeń aż do 1925 roku[1][2].
Historia
Szach Persji Naser ad-Din Szah Kadżar ustanowił ten order na pamiątkę udanego oblężenia i odzyskania afgańskiego miasta Heratu w 1856[3] podczas wojny brytyjsko-perskiej, będącej częścią rywalizacji pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim a Imperium Brytyjskim o panowanie nad Azją Środkową, zwanej Wielką Grą[4]. Przeznaczony był tylko dla władcy do noszenia podczas festiwali religijnych, wielkich świąt państwowych i publicznych ceremonii[5][6]. Został zniesiony po śmierci Mozaffara ad-Din Szaha Kadżara w 1905[2], a 11 sierpnia 1922 roku restytuowany przez Ahmada Szaha, ostatniego króla z dynastii Kadżarów. 10 kwietnia 1925 Reza, pierwszy szach z dynastii Pahlawi, zmodyfikował odznaczenie i przemianował na Order Zulfaghara[7].
Wygląd insygniów
Misternie wykonana odznaka miała wygląd medalionu z wizerunkiem klęczącego Alego (przybranego syna i zięcia proroka Mahometa, pierwszego imama szyitów) w turbanie. Na kolanach trzyma on zakrzywiony miecz prawą dłonią, a w lewej ma sznur modlitewny subhę. Ilustracja była emaliowana i otoczona wąską, owalną ramką, w całości inkrustowaną kamieniami szlachetnymi i wysadzaną diamentami. Wokół ramki rozmieszczono 32 ostro zakończone promienie, a u jej szczytu, na trzech najwyższych promieniach zamocowano Koronę Kadżarów z pióropuszem, również ozdobioną drogimi kamieniami[1].
Później powstało kilka różnych wykonań, a jedyny zachowany do dzisiaj egzemplarz u dołu odznaczenia ma wieniec z kwiatów i liści wysokości połowy medalionu. Nad koroną dodano dwa skrzyżowane miecze, oraz pionową zawieszkę w kształcie pierścienia. Wszystkie te dodatki również były bogato zdobione kamieniami[2][6].
Odznaczeni
Przypisy
- ↑ a b Maximilian Gritzner: Handbuch der Ritter- und Verdienstorden.... s. 327-328.
- ↑ a b c Farhad Serhbodi, Christopher Buyers: Награды Персии и Ирана (Nagrody Persji i Iranu) (ros.). «Уникум» NR 11/2002. [dostęp 2014-11-02].
- ↑ Decorations (ang.). W: Encyclopædia Iranica [on-line]. iranicaonline.org. [dostęp 2014-10-21].
- ↑ دکتر باقر عاقلی (dr Bāqir ʻĀqilī): رضاشاه و قشون متحدالشکل (Reza Szah i ujednolicona armia). Wyd. 2. Teheran: Našr-i Namak, 2000, s. 140-141. ISBN 964-68-9505-0. (pers.)
- ↑ Manoutchehr M. Eskandari-Qajar: Qajar (Kadjar) Orders and Decorations (ang.). qajarpages.org. [dostęp 2014-10-21].
- ↑ a b Christopher Buyers: Nishan-i-Temtal-i-Amir ul-Mumenin (The Portrait of the Commander of the Faithful Decoration) (ang.). W: The Qajar Dynasty Orders & Decorations [on-line]. royalark.net. [dostęp 2014-11-04].
- ↑ Christopher Buyers: Nishan-i-Zulfikhar (The Order of Zulfikhar, the Sword of 'Ali) (ang.). W: The Qajar and Pahlavi Dynasty orders & decorations [on-line]. royalark.net, 2002-08. [dostęp 2014-10-27].
Bibliografia
- Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Przepisy obowiązujące posiadaczy orderów, odznaczeń, medali i odznak. Warszawa-Kraków: Główna Księgarnia Wojskowa, Drukarnia Narodowa, 1939, s. 380.
- Maximilian Gritzner: Handbuch der Ritter- und Verdienstorden aller Kulturstaaten der Welt. Lipsk: Holzminden Reprint-Verlag, 2000, s. 327-328. ISBN 978-3-8262-0705-1. (niem.)
| |||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
این اثر هنری بخاطر به این دلیل که اولین انتشارش قبل از ۱ ژانویهٔ ۱۹۲۳ روی داده است هماکنون در سراسر جهان در مالکیت عمومی قرار دارد و استفاده از آن آزاد است. بنابراین تکثیر آن در ایالات متحده آمریکا، آلمان و بسیاری کشورهای دیگر آزاد است.
Order of Ali Iran 1893