Order Złotej Ostrogi
| ||
![]() Awers | ||
![]() Gwiazda | ||
![]() Baretka wstęgi od 1905 | ||
Ustanowiono | 7 lutego 1905 (wersja współczesna) | |
---|---|---|
Dewiza | „PRAEMIUM VIRTUTI PIETALI” („NAGRODA CNOTY POBOŻNOŚCI”) | |
Powyżej | Order Najwyższy Chrystusa | |
Poniżej | Order Piusa IX | |
Powiązane | Kawaler Złotej Ostrogi |
Order Złotej Ostrogi (łac. Ordo Militia Aurata, wł. Ordine dello Speron d'Oro) – jednoklasowy, drugi w kolejności order papieski.
Nie jest znana data jego ustanowienia, a pierwszy dokument nadania pochodzi z 1539[1]. Nadawany był w latach 1559-1815 wraz z tytułem palatini przez papieża wspólnie z cesarzem, w 1841 został połączony z Orderem Świętego Sylwestra przez Grzegorza XVI i odtąd nadawany jako odznaczenie wyłącznie papieskie. Został przywrócony przez Piusa X w 1905 jako osobne odznaczenie wieszane na komandorskiej wstędze, a od 1932 na łańcuchu, w obu przypadkach wraz z gwiazdą[2]. Od 1966 może być nadawany wyłącznie chrześcijańskim głowom państw[1].
Dewizą orderu jest „praemium virtuti pietali” („nagroda cnoty pobożności”)[3].
Odznaczeni
Wśród odznaczonych są m.in.[2]:
- Wolfgang Amadeus Mozart, austriacki kompozytor,
- Antonio Canova, włoski rzeźbiarz,
- Gaetano Donizetti, włoski kompozytor[1],
- Christoph Willibald Gluck, niemiecki kompozytor,
- Wincenty Kiszka-Zgierski, polski dramaturg[4],
- Franciszek Paprocki, polski geograf[4],
- Alojzy Osiński, polski filolog[4],
- 1682 – Jerzy Siemiginowski-Eleuter, polski malarz[5],
- 1836 – Jan Ksawery Kaniewski, polski malarz[6],
po 1905:
- 1927 – Fouad I, król Egiptu,
- 1928 – Amanullah, król Afganistanu,
- 1931 – Ahmad Pasza, bej Tunezji,
- 1932 – Benito Mussolini, premier Włoch,
- 1936 – Miklós Horthy, regent Węgier,
- 1939 – Piotr II Karadziordziewić, król Jugosławii,
- 1948 – Mohammed Reza Pahlawi, cesarz Iranu,
- 1948 – Luigi Einaudi, prezydent Włoch,
- 1957 – Theodor Heuss, prezydent Niemiec,
- 1959 – Paweł I Grecki, król Grecji,
- 1962 – Antonio Segni, prezydent Włoch,
- 1963 – Konrad Adenauer, kanclerz Niemiec,
- 1964 – Fryderyk IX, król Danii,
- 1964 – Husajn I, król Jordanii
Ostatnim żyjącym kawalerem orderu był Jan, wielki książę Luksemburga, odznaczony w 1965[2] (zm. 23 kwietnia 2019).
Przypisy
- ↑ a b c Peter Bander van Duren: Orders of knighthood and of merit. The Pontifical, Religious and Secularised Orders, and their relationship to the Apostolic See. Londyn: Colin Smythe, 1995, s. 75, 79, 83.
- ↑ a b c Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 35-42.
- ↑ Stanisław Łoza, Stanisław Bieńkowski: Ordery i odznaczenia krajowe i zagraniczne: co wiedziec o nich należy. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1928, s. 16
- ↑ a b c Teresa Kostkiewiczowa: Słownik literatury polskiego Oświecenia. Ossolineum, 1991, s. 330
- ↑ Joanna Olkiewicz: Opowieści o Włochach i Polakach. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, s. 240
- ↑ Krzysztof Kwaśniewski, Lech Trzeciakowski: Polacy w historii i kulturze krajów Europy Zachodniej. Slownik biograficzny. Warszawa: Instytut Zachodni, 1981, s. 191.
Media użyte na tej stronie
Autor: Borodun, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of the Golden Spur, star. Vatican. The exhibition of the Tallinn Museum of Orders of Knighthood, Estonia.
Планка ордена Золотой шпоры (Ватикан)
Autor: Borodun, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of the Golden Spur, collar and badge. Vatican. The exhibition of the Tallinn Museum of Orders of Knighthood, Estonia.
Coat of arms of the Holy See with gold key in bend as described in Donald Lindsay Galbreath, A Treatise on Ecclesiastical Heraldry (W. Heffer and Sons, 1930), p. 9; Bruno Bernhard Heim, Heraldry in the Catholic Church: Its Origin, Customs and Laws (Van Duren 1978 ISBN 9780391008731), p. 54; Heraldry Society of Great Britain; Michel Pastoureau, "Keys" in Philippe Levillain, The Papacy: An Encyclopedia (Routledge 2002 ISBN 9780415922302), vol. 2, p. 891.