Ortalion

Ortalion – tkanina z włókna poliamid-6 (znanego jako nylon-6) wykorzystywana do szycia odzieży wierzchniej: kurtek i płaszczy, a także używana do celów dekoracyjnych. Jest nieprzepuszczalna oraz chroni przed wiatrem i zimnem[1][2]. Nazwa jest znakiem towarowym używanym na terenie Włoch przez niemiecką firmę Bemberg[3].

Materiał został wspomniany w piosence zespołu Perfect Chcemy być sobą[4], a także piosenkach Taco Hemingwaya "35" i “Ortalion”.

Płaszcze ortalionowe

Niezwykle modne w latach 60. XX wieku stały się szyte z tej syntetycznej tkaniny letnie płaszcze sportowego kroju, bez podszewki, praktyczne dzięki możliwości złożenia w niewielką kostkę. Nieprzemakalne i nieprzepuszczające powietrza, na ogół w kolorze granatowym i szarym (rzadziej zielonym i brązowym), były w ówczesnej Polsce znamieniem elegancji i symbolem zachodniego luksusu. Początkowo prywatnie sprowadzane (i przemycane) z Włoch, później produkowane były masowo przez krajowe fabryki, zamieniając się w rodzaj uniformu Polaków lat sześćdziesiątych[5]. W 1968 r. ocieplane płaszcze z ortalionu oficjalnie wprowadzono do umundurowania ludowego Wojska Polskiego[6].

Miarą popularności tego płaszcza było wykorzystanie go jako tematu filmu Ortalionowy dziadek (w reż. Juliana Dziedziny) z 1968 roku. W sztuce współczesnej utrwalony został w rzeźbie łódzkiej fontanny ulicznej pod nazwą Kochankowie z ulicy Kamiennej, poświęconej Agnieszce Osieckiej (2004).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Ortalion. Materiały, tkaniny. [dostęp 2018-07-27].
  2. ↑ Elegancki ortalion - hit w PRL-u (pol.). nowahistoria.interia.pl. [dostęp 2018-07-26].
  3. ↑ J. Gordon (James Gordon) Cook, Handbook of textile fibres, wyd. 5th ed, Shildon: Merrow, 1984, ISBN 0-904095-39-8, OCLC 12476083 [dostęp 2019-11-12].
  4. ↑ Perfect: Chcemy być sobą (pol.). teksty.org. [dostęp 2018-07-26].
  5. ↑ Małgorzata Szubert: Leksykon rzeczy minionych i przemijających. Warszawa: Wydawnictwo Muza, 2004, s. 183; Anna Sieradzka: Tysiąc lat ubiorów w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2003, s. 299.
  6. ↑ Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970, s. 356.