Ortoepia

Ortoepia (gr. ὀρθός, orthos „poprawny”, ἔπος, épos „słowo, mowa”) – unormowany system wymowy konkretnego języka, w szczególności odmiany literackiej, standardowej[1]. Mianem ortoepii określa się również dział językoznawstwa badający normatywną wymowę, blisko związany z fonetyką i fonologią[1]. Praktyka ortoepii polega na sankcjonowaniu w sposób preskryptywny pewnego wariantu wymowy, który uznaje się za optymalny pod względem rozprzestrzenienia, systemowości, spójności itp.[1] Założeniem ortoepii jest osiągnięcie pewnej jednolitości w zakresie wymowy i tym samym umożliwienie komunikacji między użytkownikami różnych gwar[1].

W skład ortoepii mogą wchodzić także ortofonia[2] i ortografia[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d ortoepija, [w:] Hrvatska enciklopedija [online] [dostęp 2019-10-13] (chorw.).
  2. ↑ Marie Krčmová: Ortoepie. W: Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová: Nový encyklopedický slovník češtiny. 2017. (cz.).
  3. ↑ Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. II, Wrocław: Ossolineum, 1999, s. 409, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 (pol.).