Orzesze (gmina)
| gmina wiejska | |||||
| 1945-1954 | |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | 1945-50: śląskie | ||||
| Powiat | |||||
| Siedziba | |||||
| Szczegółowy podział administracyjny (1952) | |||||
| |||||
Portal  Polska | |||||
Orzesze – dawna gmina wiejska istniejąca w latach 1945–1954[1] w woj. śląskim, katowickim i stalinogrodzkim (dzisiejsze woj. śląskie). Siedzibą władz gminy było Orzesze (1956–1962 osiedle[2], od 1962 samodzielne miasto[3])
Gmina zbiorowa Orzesze[4] powstała w grudniu 1945[5] w powiecie pszczyńskim w woj. śląskim (śląsko-dąbrowskim)[6]. Według stanu z 1 stycznia 1946 gmina składała się z 3 gromad: Orzesze, Ornontowice i Zawada[7]. 6 lipca 1950 zmieniono nazwę woj. śląskiego na katowickie[8], a 9 marca 1953 kolejno na woj. stalinogrodzkie[9].
Według stanu z 1 lipca 1952 gmina składała się z 3 gromad: Ornontowice, Orzesze i Zawada[10]. Gmina została zniesiona 29 września 1954 wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[11]. Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 wraz z kolejną reformą reaktywującą gminy[12]. Orzesze i Zawada stanowiły od 1962 organizm miejski Orzesze, a Ornontowice utworzyły odrębną gminę.
Przypisy
- ↑ Od 1 grudnia 1945 do 28 września 1954.
- ↑ Dz.U. z 1955 r. nr 45, poz. 299
- ↑ Dz.U. z 1962 r. nr 41, poz. 188
- ↑ Jako gmina jednostkowa gmina Orzesze funkcjonowała także za II Rzeczypospolitej w latach 1922-1939 w powiecie pszczyńskim w woj. śląskim (Dz. U. Śl. z 1922 r. Nr 13, poz. 43).
- ↑ Rozporządzenie Wojewody Śląsko-Dąbrowskiego z dnia 27 listopada 1945 (Śląsko-Dąbrowski Dziennik Wojewódzki, Nr. 34, Kat, dnia 22 grudnia 1945 r.).
- ↑ Na podstawie ustawy z dnia 11 września 1944 o organizacji i zakresie działania rad narodowych (Dz.U. z 1944 r. nr 5, poz. 22) oraz dekretu z 23 listopada 1944 o organizacji i zakresie działania samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1944 r. nr 14, poz. 74).
- ↑ Podział administracyjny województwa śląsko-dąbrowskiego wraz ze skorowidzem gmin i gromad (według stanu z dnia 1 stycznia 1946). Katowice, Wrocław: Instytut Śląski, 1947.
- ↑ Dz.U. z 1950 r. nr 28, poz. 255
- ↑ Dz.U. z 1953 r. nr 13, poz. 51
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa.
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Qqerim, Licencja: CC BY 3.0
Zmiany terytorialne powiatu pszczyńskiego 1939–2002 (także tyskiego, grodzkiego Tychy, mikołowskiego i bieruńsko-lędzińskiego, utworzonych z pszczyńskiego)