Oskarżyciel publiczny

Oskarżyciel publiczny – jeden ze znanych polskiemu prawu karnemu rodzajów oskarżycieli.

Oskarżycielem publicznym jest organ państwowy, który we własnym imieniu wnosi lub popiera oskarżenie (obwinienie) w sprawach o czyny zabronione, które ustawa nakazuje lub zezwala ścigać skargą publiczną. W szeroko rozumianym postępowaniu karnym i w sprawach o wykroczenia oskarżyciel publiczny jest stroną, która reprezentuje interes społeczeństwa (interes publiczny) w ściganiu przestępstw i wykroczeń. Ze względu na brak prywatnego interesu celem działania oskarżyciela nie jest ukaranie sprawcy za wszelką cenę, naprawienie szkody itp., lecz uzyskanie sprawiedliwego i zgodnego z prawem rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Dlatego oskarżyciel publiczny ma prawo działać również na korzyść oskarżonego.

W Polsce oskarżycielem publicznym przed wszystkimi sądami jest prokurator (nie prokuratura), a przed sądami wojskowymi – prokurator wojskowy. Inne organy mogą sprawować funkcję oskarżyciela publicznego tylko na podstawie konkretnego przepisu i w ograniczonym zakresie. Wstąpienie do procesu prokuratora powoduje przejście na niego tego uprawnienia. Jedynym wyjątkiem jest postępowanie karne skarbowe: organ finansowy działa w nim jako oskarżyciel publiczny obok (albo zamiast) prokuratora.

Innymi niż prokurator oskarżycielami publicznymi są:

Przypisy

  1. Art. 17 § 1–4 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
  2. Art. 133 § 1 i 134 § 1 w zw. z art. 121 § 2 k.k.s.
  3. Dariusz Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el., 2017.