Oskar Hoßfeld

Oskar Hoßfeld

Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1848 Schulpforte
Data i miejsce śmierci	15 października 1915 Nieder-Wildungen
Narodowość	niemiecka
Praca
Styl	historyzm

Friedrich Oskar Hoßfeld (ur. 4 lipca 1848 w Schulpforte, zm. 15 października 1915 w Nieder-Wildungen) – niemiecki architekt.

Życiorys

Syn Friedricha Hoßfelda (1809–1881), malarza i ilustratora^[1]. Sam imienia Friedrich w działalności publicznej nie używał.

Uczeń Karla J. Lüdecke we Wrocławiu, w latach 1868-1872 uczęszczał do Akademii Budowlanej (niem. Bauakademie) w Berlinie^[1]. W latach 1872–1876 był kierownikiem budowy Kolumny Zwycięstwa (proj. Heinrich Strack) i Starej Galerii Narodowej w Berlinie^[1]. W 1875 zdobył I nagrodę w konkursie im. K. F. Schinkla na projekt budynku biblioteki krajowej^[1].

Odbył podróże naukowe do Włoch, Francji i Austrii. Od 1876 asystent Reinholda Persiusa, dyrektora Komisji Budowy Zamku (niem. Schlossbaukommission)^[1]. Był autorem wyróżnionych projektów kolegium uniwersytetu w Strasburgu (1878), zabudowy Wyspy Muzeów (1884) i gmachu Reichstagu (1882) w Berlinie.

Od 1888 inspektor budownictwa (niem. Landbauinspektor) w Ministerstwie Robót Publicznych, tajny radca budowlany, był jednym z redaktorów naczelnych opiniotwórczych periodyków fachowych "Zeitschrift für Bauwesen" i "Zentralblatt der Bauverwaltung", przyczynił się do uformowania niemieckiego ruchu ochrony zabytków, od 1899 wydawał czasopismo "Denkmalpflege". W latach 1890-1895 równolegle wykładał na Politechnice w Charlottenburgu^[1]. Od 1900 kierował w ministerstwie działem budowy muzeów, kościołów i budowli zabytkowych w Prusach^[1], rozwijając przy tej sposobności żywą własną działalność budowlaną. Zaprojektował wiele kościołów, zarówno katolickich, jak i ewangelickich, miejskich i na wsi, na terenie Niemiec i dzisiejszej Polski^[1]. W swoich projektach posługiwał się formami historyzującymi, głównie neogotyckimi i neobarokowymi. Pozostawił wyczerpująca dokumentację działalności architektonicznej w formie szeregu artykułów prasowych, następnie opublikowanych w formie książkowej (4 wydania do 1915). Do jego współpracowników należeli m.in. G. Güldenpfennig, Roger Sławski i C. Weber. Z budowli świeckich projektował gmach Szkoły Rzemiosł Artystycznych (niem. Kunstgewerbeschule) w Berlinie i ratusz w Lützen (współaut. Karl Hinckeldeyn).

Synem Oskara Hoßfelda był architekt Friedrich Hoßfeld^[2], zwany Fritz (ur. 1879, zm. 1972 w Stuttgarcie), miejski radca budowlany w Naumburgu w latach 1918–1930. Żoną Friedricha była malarka i rzeźbiarka Ina Hoßfeld (ur. 1881 we Flensburgu, zm. 1943 w Monachium)^[3], córka miejskiego radcy budowlanego Wrocławia Richarda Plüddemanna.

Wybrane publikacje

• Der Kirchenbau des Protestantismus. „CdBV”. 40/1893. s. 415 (niem.). 
• Denkmalpflege auf dem Lande. „Denkmalpflege”. 1/1910. s. 488–497 (niem.). 
• Stadt- und Landkirchen. Berlin: 1915. (niem.)

Wybrane dzieła

Ten artykuł od 2010-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji: Wybrane dzieła. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

W obecnych granicach Polski

• 1894 – restauracja i nowy hełm wieży neogotyckiej katedry św. Jakuba w Szczecinie (zniszczony w 1945)
• 1903 – neobarokowy w nurcie secesji kościół w Brzeziu nad Odrą, obecnie Parafia św. Apostołów Mateusza i Macieja w Raciborzu^[4]
• 1904–1908 – neogotycki Kościół św. Jacka w Legnicy, dawniej ewangelicki Pamięci Cesarza Wilhelma
• 1904–1907 – neorenesansowy kościół Maryi Królowej w Poznaniu, dawniej ewangelicki św. Mateusza
• 1905–1907 – neogotycki kościół św. Anny w Poznaniu, dawniej ewangelicki Chrystusa
• 1905–1908 – neogotycki kościół Narodzenia NMP w Szczecinku, dawniej ewangelicki
• 1907–1909 – neogotycki kościół ewangelicki w Ostródzie
• 1909–1911 – neoromański kościół Niepokalanego Poczęcia NMP i św. Józefa w Chojnowie
• 1909–1911 – neogotycki kościół ewangelicki św. Jana w Pile (zniszczony w 1945, zachowana pastorówka)
• 1910–1911 – neorenesansowy kościół ewangelicki w Brochowie (obecnie dzielnica Wrocławia) (zniszczony w 1945)
• kościół św. Jerzego w Brochowie (obecnie dzielnica Wrocławia), neoromański
• 1910–1913 – neobarokowy kościół parafialny Bożego Ciała w Oleśnie
• 1910–1913 – neobarokowy kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy
• 1910–1913 – neogotycki kościół św. Marii Magdaleny w Czersku
• ponadto m.in. neogotyckie kościoły ewangelickie w Kcyni, Gdańsku Nowym Porcie, Wejherowie (1907–1909); neobarokowe kościoły ewangelickie w Nowym Mieście Lubawskim i Zbąszyniu (1907) oraz neobarokowe katolickie – Dębie, Strzelce Opolskie

W obecnych granicach Niemiec

• neogotyckie kościoły ewangelickie: św. Jerzego we Flensburgu (1904–1907)^[5] i w Bitterfeld-Wolfen (ukończony 1909) * kościoły katolickie w Kirchlinde koło Dortmundu (neogotycki) i w Höchst am Main (neoromański).

Galeria

• 

  Kościół Maryi Królowej w Poznaniu

• 

  Kościół św. Anny w Poznaniu

• 

  Kościół Narodzenia NMP w Szczecinku

• 

  Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP w Chojnowie

• 

  Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy

• 

  Kościół ewangelicki w Ostródzie

• 

  Kościół św. Marii Magdaleny w Czersku

• 

  Kościół św. Jerzego Męczennika i Podwyższenia Krzyża Świętego we Wrocławiu

Przypisy

Bibliografia

• O. Hossfeld: Stadt- und Landkirchen. Berlin: Wilhelm Ernst, 1915.
• Hossfeld, Oskar. W: Hans Vollmer (wyd.): Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler. T. 17. Leipzig: Seemann, 1924.