Ost-in-Edhil

Ost-in-Edhil (sin. „forteca Elfów”) – miasto ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Miasto zostało założone w Drugiej Erze, około 750 roku, przy ujściu Sirannonu do Glanduiny. Stolica Eregionu (Hollinu) i siedziba bractwa Gwaith-i-Mírdain. Stamtąd biegła droga do zachodniej bramy Khazad-dûmu[1].

Przyjmuje się, że władzę w Ost-in-Edhil sprawował Celebrimbor syn Curufina (wnuk Fëanora)[2]. W wyniku działalności Saurona, który podburzył Celebrimbora oraz Gwaith-i-Mirdain między rokiem 1350 a 1400 DE, nastąpił bunt w Eregionie przeciw Galadrieli i Celebornowi – ówczesnym władcom tej krainy. Zaskutkowało to opuszczeniem Eregionu przez Galadrielę, która udała się przez Morię do Lórinandu. Celeborn, lekceważony przez Celebrimbora, pozostał w mieście aż do jego upadku.

Tam około 1500 roku DE Mirdainowie rozpoczęli wykuwanie Pierścieni Władzy[3].

W 1695 roku D.E. Sauron najechał na Eriador i pomaszerował na stolicę Eregionu. Odnalazł tam Dziewięć Pierścieni. Następnie miasto zostało spustoszone i zniszczone. Nigdy nie podniosło się z ruin, a cały Eregion opustoszał.

W pobliżu ruin Ost-in-Edhil przechodziła w styczniu roku 3019 TE Drużyna Pierścienia

Przypisy

  1. ↑ J.R.R. Tolkien: Silmarillion. Warszawa: Amber, 2010, s. 358. ISBN 978-83-241-4999-5.
  2. ↑ J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Warszawa: Amber, 2011, s. 279. ISBN 978-83-241-4003-9.
  3. ↑ J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Warszawa: Amber, 2011, s. 281. ISBN 978-83-241-4003-9.