Ostap Dłuski

Ostap Dłuski
Data i miejsce urodzenia	31 października 1892 ; Buczacz
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1964 ; Warszawa
	Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji
Okres	od 1952; do 1964
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia

Ostap Dłuski, ur. jako Adolf Langer, pseud. Jerzy, Czornyj, Malwin (ur. 31 października 1892 w Buczaczu, zm. 12 lutego 1964 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, od 1918 w Komunistycznej Partii Austrii, w latach 1926–1927 i 1934–1938 członek Sekretariatu Krajowego KC Komunistycznej Partii Polski, członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949, poseł na Sejm PRL. Budowniczy Polski Ludowej, laureat Leninowskiej Nagrody Pokoju.

Życiorys

Syn Joachima. Po ukończeniu gimnazjum w 1912 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie ukończył filozofię. Od 1916 działacz lewego skrzydła Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Austrii. W 1918 był współzałożycielem Komunistycznej Partii Austrii, następnie kierownikiem jej sekcji polskiej. W latach 1917–1918 w armii austriackiej. Współtwórca Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, sądzony w procesie świętojurskim, uniewinniony. Jeden z liderów Związku Proletariatu Miast i Wsi (organizacja fasadowa Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i Komunistycznej Partii Polski, członek jej sekretariatu krajowego w latach 1926–1927). Zagrożony aresztowaniem w 1929 wyjechał do Związku Radzieckiego, gdzie w 1930 wstąpił do Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) i brał udział w VI i VII Kongresie Kominternu. W 1934 wrócił do kraju i został kierownikiem Centralnej Redakcji KPP i Sekretariatu Krajowego Komitetu Centralnego KPP. Od 1936 w Paryżu, działał w polskich grupach Francuskiej Partii Komunistycznej.

Podczas II wojny światowej przebywał we Francji, w lipcu 1945 powrócił do kraju. Od grudnia 1945 do listopada 1953 był kierownikiem Wydziału Zagranicznego kolejno Polskiej Partii Robotniczej (do grudnia 1948) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Redaktor naczelny PPR-owskiej gazety „Głos Ludu”, zaangażowany w prace Komitetu Słowiańskiego w Polsce. Od grudnia 1948 do lutego 1964 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1954–1959 pełnił funkcję kierownika Biura Spraw Zjazdowych KC. W latach pięćdziesiątych związany z „frakcją” puławian^[1].

W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu^[2]. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego w 1950^[3].

Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji, działacz ruchów „walki o pokój”. Laureat Leninowskiej Nagrody Pokoju (1960). Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera 26A-tuje-12)^[4].

↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 92 (1481), 9 kwietnia 1949, s. 1.
↑ „Dziennik Polski”, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950, s. 2.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ M.P. z 1952 r. nr 97, poz. 1479.
↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.

Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.
Informacje w BIP IPN.


Data i miejsce urodzenia	31 października 1892 Buczacz
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1964 Warszawa
Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji
Okres	od 1952 do 1964
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia