Ostronos rudy

Ostronos rudy
	Nasua nasua
	(Linnaeus, 1766)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	szopowate
Rodzaj	ostronos
Gatunek	ostronos rudy
Podgatunki
	N. nasua aricana Vieira, 1945; N. n. boliviensis Cabrera,1956; N. n. candace Thomas, 1912; N. n. cinerascens Lönnberg, 1921; N. n. dorsalis Gray, 1866; N. n. manium Thomas, 1912; N. n. molaris Merriam, 1902; N. n. montana Tschudi, 1844; N. n. nasua Linnaeus, 1766; N. n. quichua Thomas, 1901; N. n. solitaria Schinz, 1823; N. n. spadicea Olfers, 1818; N. n. vittata Tschudi, 1844;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	(c) IUCN Red List of Threatened Species, species assessors and the authors of the spatial data., CC BY-SA 3.0

Ostronos rudy^[3]^[4], koati^[4] (Nasua nasua) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych.

Występowanie

Zamieszkuje Amerykę Południową. Nie występuje w wysokich Andach.

Opis

Ubarwienie rudobrązowe, brzuch żółtawy; na ogonie ciemniejsze pierścienie. Długość ciała bez ogona wynosi 41–67 cm, długość samego ogona to 40–68 cm. Waży do 6–7 kg. W naturze ostronos rudy żyje do 7–8 lat, a w warunkach domowych lub w ogrodzie zoologicznym na ogół do ok. 14 lat (w skrajnych przypadkach nawet do ok. 18 lat). Zwierzę stadne, ruchliwe, aktywne w ciągu dnia. Bardzo łatwo się oswaja. Żywi się owadami i innymi bezkręgowcami, a także drobnymi kręgowcami i owocami.

Rozród

Samiec osiąga dojrzałość płciową po 3 latach, a samica w wieku 2 lat. Sezon rozrodczy trwa 1–2 miesiące. Ciąża trwa około 8 tygodni. W miocie jest od 2 do 6 młodych, które rodzą się ślepe i głuche. Otwierają oczy po 10 dniach, a po 14 zaczynają słyszeć. Następnie po 19 mogą już stać i po 24 chodzić.

Podgatunki

Wyróżnia się trzynaście podgatunków ostronosa rudego^[5]^[3]:

N. nasua aricana
N. nasua boliviensis
N. nasua candace
N. nasua cinerascens
N. nasua dorsalis
N. nasua manium
N. nasua molaris
N. nasua montana
N. nasua nasua
N. nasua quichua
N. nasua solitaria – ostronos urugwajski
N. nasua spadicea
N. nasua vittata

Przypisy

↑ Nasua nasua, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ L.L. Emmons L.L., K.K. Helgen K.K., Nasua nasua, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-15] (ang.).
↑ ^a ^b Nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 164. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 131, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Nasua nasua. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 19 września 2009]

[itis-1] Nasua nasua, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[iucn-2] L.L. Emmons L.L., K.K. Helgen K.K., Nasua nasua, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-15] (ang.).

[miiz-3] Nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 164. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msz-4] K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 131, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.

[5] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Nasua nasua. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 19 września 2009]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne