Otakar Ostrčil

Otakar Ostrčil

Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1879 Praga
Pochodzenie	czeskie
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1935 Praga
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, dyrygent

Otakar Ostrčil (ur. 25 lutego 1879 w Pradze, zm. 20 sierpnia 1935 tamże^[1]) – czeski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

W latach 1897–1901 odbył studia filologiczne na Uniwersytecie Karola^[1]. Uczył się prywatnie gry na fortepianie u Adolfa Mikeša (1893–1895) i kompozycji u Zdenka Fibicha (1895–1900)^[1][2]. Od 1908 do 1922 roku prowadził w Pradze amatorski zespół Orchestrální sdružení, z którym wykonywał dzieła współczesnych kompozytorów czeskich^[1][2]. W latach 1914–1918 był dyrygentem opery Teatru na Vinohradach^[1]. Od 1919 roku był kierownikiem artystycznym^[1], a od 1920 roku jako następca Karela Kovařovica także dyrygentem opery Teatru Narodowego w Pradze^[1][2]. W latach 1924–1933 pełnił funkcję prezesa towarzystwa muzyki współczesnej^[1]. Od 1926 do 1929 roku był wykładowcą dyrygentury w Konserwatorium Praskim^[1][2].

Twórczość

W swojej twórczości kontynuował tradycje romantyczne w muzyce czeskiej, wzbogacając swój język dźwiękowy także o elementy modernistyczne^[2]. Jako dyrygent utrzymywał działalność teatrów operowych na wysokim poziomie, prezentując opery współczesnych kompozytorów czeskich takich jak Leoš Janáček, Otakar Zich czy Otakar Jeremiáš, a także przywracając na sceny zapomniane już dzieła twórców XIX-wiecznych^[1]. Był propagatorem awangardy muzycznej, wykonywał m.in. mało znane ówcześnie w Czechach utwory Gustava Mahlera^[1]. Poprowadził czeskie premiery Peleasa i Melisandy Claude’a Debussy’ego, Pietruszki Igora Strawinskiego (1925), Wozzecka Albana Berga (1926) i Króla Rogera Karola Szymanowskiego (1932)^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])

Przypisy