Otoskleroza

Otoskleroza

otosclerosis
ICD-10	H80
H80.0	Otoskleroza obejmująca okienko owalne, niezarostowa
H80.1	Otoskleroza obejmująca okienko owalne, zarostowa
H80.2	Otoskleroza ślimakowa
H80.8	Inna otoskleroza
H80.9	Otoskleroza, nie określona

Otoskleroza (łac. otosclerosis) – choroba kosteczek ucha środkowego, która stopniowo prowadzi do utraty słuchu. Dolegliwość ta występuje rodzinnie; częściej dotyka kobiety między 15 a 30 rokiem życia. Może znacznie pogłębić się w czasie ciąży.

W otosklerozie dochodzi do rozwoju ognisk nieprawidłowej tkanki kostnej w obrębie kosteczek ucha środkowego. Niedosłuch o charakterze przewodzeniowym powstaje głównie na skutek zrośnięcia podstawy strzemiączka z otworem okienka owalnego oraz zarośnięciem okienka okrągłego. Hamuje to przenoszenie bodźców dźwiękowych do ucha wewnętrznego. Osoba z otosklerozą może cierpieć również z powodu szumu w uszach i zawrotów głowy. Słyszenie zazwyczaj jest lepsze w głośnym otoczeniu^[1].

Diagnostyka

• diagnostyka obrazowa nie znajduje zastosowania w wykrywaniu otosklerozy, jednakże w niektórych przypadkach w badaniu tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego można uwidocznić ogniska otosklerotyczne;
• audiometria tonalna – niedosłuch przewodzeniowy z krzywymi progowymi w fazie początkowej na poziomie 40 dB, zachowana rezerwa ślimakowa, lepsze słyszenie na wyższych częstotliwościach, załamek Carharta – podwyższenie (czyli pogorszenie) progu słuchu o około 10–20 dB w częstotliwości 2 kHz, w dalszym przebiegu pogorszenie słuchu dla częstotliwości wysokich;
• w otoskopii widoczny niekiedy objaw Schwartzego – przeświecający na różowo wzgórek;
• audiometria impedancyjna – prawidłowa podatność błony bębenkowej, brak lub patologiczny odruch z mięśnia strzemiączkowego;
• patologiczna próba Gellé.

Leczenie

• protezowanie słuchu,
• podawanie bisfosfonianów, związków fluoru,
• leczenie operacyjne – stapedektomia; stapedotomia.

Przeciwwskazania do leczenia operacyjnego

• choroba Ménière’a,
• aktywny proces zapalny ucha środkowego,
• ciąża,
• jedyne słyszące ucho,
• perforacja błony bębenkowej.

Zasady leczenia operacyjnego

• nigdy nie operuje się obojga uszu podczas jednego zabiegu, operacja drugiego ucha z reguły najwcześniej po upływie roku od pierwszego zabiegu,
• zawsze operuje się gorzej słyszące ucho.

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Iwankiewicz: Otolaryngologia. Warszawa: PZWL, 1980, s. 83-90. ISBN 83-200-0324-5.
• Kazimierz Niemczyk: Otoskleroza. W: Grzegorz Janczewski: Otolaryngologia praktyczna podręcznik dla studentów i lekarzy. T. 1. Gdańsk: Via Medica, 2005, s. 169-174. ISBN 83-89861-31-3.
• Audiologia kliniczna. red. Mariola Śliwińska-Kowalska. Łódź: Mediton oficyna wydawnicza, 2005, s. 237-252. ISBN 83-913433-8-3.