Otto Ernst Remer

Otto Ernst Remer

(c) Bundesarchiv, Bild 183-2004-0330-500 / NieznanyUnknown / CC-BY-SA 3.0
generalmajor
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1912 Neubrandenburg
Data i miejsce śmierci	4 października 1997 Marbella
Przebieg służby
Lata służby	1932–1945
Siły zbrojne	Reichswehra Wehrmacht
Jednostki	4 Dywizja Pancerna
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Otto-Ernst Remer (ur. 18 sierpnia 1912 w Neubrandenburgu, zm. 4 października 1997 w Marbelli) – niemiecki oficer Wehrmachtu w stopniu generała majora, który odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców po zamachu na Adolfa Hitlera (20 lipca).

Życiorys

Otto-Ernst Remer urodził się 18 sierpnia 1912 roku w Neubrandenburgu^[1]. Od 1933 roku służył w stopniu Fahnenjunker w 4. (Pruskim) Pułku Piechoty w Kołobrzegu Reichswehry^[1].

Uczestniczył w II wojnie światowej, dowodząc od 1942 roku batalionem grenadierów pancernych Dywizji Großdeutschland^[1]. W 1943 roku uzyskał stopień majora, a od maja 1944 roku dowodził batalionem w Berlinie (Berliner Wachbatalion)^[1].

Brał udział w spisku 20 lipca i był odpowiedzialny za zamknięcie dzielnicy rządowej i aresztowanie Goebbelsa^[2]. Jednak wobec niepowodzenia zamachu na Hitlera i po rozmowie z Goebbelsem zaangażował się w stłumienie puczu^[3]. Odegrał decydującą rolę w zatrzymaniu zamachowców i zdławieniu próby zamachu stanu.

Następnie pełnił funkcję dowódcy (Kampfkommandant) w kwaterze głównej Hitlera i brał udział w ofensywie w Ardenach^[1]. Pod koniec stycznia 1945 roku został awansowany przez Hitlera na generała majora i objął dowództwo Führer-Begleit-Bataillon^[1].

Internowany po wojnie, po uwolnieniu osiadł w 1947 roku w Varel^[1]. Wyszkolił się na murarza^[1].

W 1949 roku występował na spotkaniach organizacji Gemeinschaft unabhängiger Deutscher, która była prekursorem ekstremistycznej partii Socjalistycznej Partii Rzeszy (niem. Sozialistische Reichspartei, SRP)^[1]. Remer był współzałożycielem SRP i jej drugim przewodniczącym^[1]. Neonazistowska SRP uzyskała 360 tys. głosów poparcia w wyborach w Dolnej Saksonii w 1951 roku^[4] (11% głosów^[5]). W swoich agresywnych wypowiedziach występował przeciwko integracji z Zachodem i planowi remilitaryzacji Adenauera; dopuszczał się zniesławienia przeciwników politycznych^[1]. Za swe wypowiedzi był wielokrotnie skazywany na kary grzywny i więzienia, a w 1959 roku odebrano mu emeryturę^[1].

Remer nazywał spiskowców 20 lipca mianem zdrajców narodowych, za co wytoczono mu proces przy wsparciu ministra spraw wewnętrznych Roberta Lehra(niem.) (1883–1956)^[1]. Sąd w Brunszwiku skazał Remera w marcu 1952 roku na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności, lecz Remerowi udało się zbiec do Egiptu^[1]. W Egipcie nawoływał do budowy silnej armii arabskiej, by walczyć z opresją żydowską, potępiał reparacje dla Izraela i zarzucał Izraelowi nieludzkie okrucieństwa wobec Palestyńczyków^[4].

W październiku 1952 roku SRP została zdelegalizowana, a Remer wycofał się z polityki na 13 lat^[1]. Pozostawał w konflikcie z prawem, trudniąc się handlem bronią i dokonując fałszerstw i oszustw^[1].

W 1983 roku został współzałożycielem organizacji „Deutsche Freiheitsbewegung” i pozostawal w kontakcie z ekstremistycznymi ruchami prawicowymi^[1]. Był propagatorem kłamstwa oświęcimskiego^[4][6]. W 1985 roku został ponownie skazany za zniesławienie spiskowców 20 lipca i ponownie odebrano mu emeryturę (przywróconą mu w 1974 roku)^[1]. W 1992 roku został skazany za podżeganie do buntu i szerzenie nienawiści rasowej na karę pozbawienia wolności przez 22 miesiące, lecz w 1994 roku udało mu się zbiec do Hiszpanii, gdzie przebywał do końca życia^[1]. Zmarł 4 października 1997 roku w Marbelli^[1].

Odznaczenia

Odznaczenia^[7]:

• Krzyż Żelazny II klasy (20 maja 1940)
• Krzyż Żelazny I klasy (12 czerwca 1940)
• Złoty Krzyż Niemiecki (29 sierpnia 1942)
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (18 maja 1943)
  • Liście Dębu (12 listopada 1943)
• Złota Odznaka za Rany
• Srebrna Odznaka za Waleczność
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942
• Medal Sił Zbrojnych Za Długoletnią Służbę
• Order Waleczności (Bułgaria) I klasy

Przypisy

Bibliografia

• Susanne Eckelmann: Claus Schenk Graf von Stauffenberg 1907–1944. [w:] Deutsches Historisches Museum, Berlin [on-line]. 2014-09-14. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
• Winfried Süß: Remer, Ernst. W: Neue Deutsche Biographie [Online-Version]. T. 21. 2003, s. 416–417. (niem.).
• Gordon Williamson: German Commanders of World War II, Volume 1. Osprey Publishing, 2005. ISBN 1-84176-596-1. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
• Robert S. Wistrich: Who’s who in Nazi Germany. Routledge, 2001. ISBN 0-415-26038-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
• Stephen E. Atkins: Holocaust Denial as an International Movement. ABC-CLIO, 2009. ISBN 978-0-313-34538-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
• Alaric Searle: Wehrmacht Generals, West German Society, and the Debate on Rearmament, 1949–1959. Greenwood Publishing Group, 2003. ISBN 978-0-275-97968-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).