Otto Graf Lambsdorff

Otto Graf Lambsdorff

Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1926 Akwizgran
Data i miejsce śmierci	5 grudnia 2009 Bonn
Minister gospodarki RFN
Okres	od 7 października 1977 do 17 września 1982
Przynależność polityczna	FDP
Poprzednik	Hans Friedrichs
Następca	Manfred Lahnstein
Minister gospodarki RFN
Okres	od 4 października 1982 do 27 czerwca 1984
Przynależność polityczna	FDP
Poprzednik	Manfred Lahnstein
Następca	Martin Bangemann
Przewodniczący FDP
Okres	od 1988 do 1993
Przynależność polityczna	FDP
Poprzednik	Martin Bangemann
Następca	Klaus Kinkel
Odznaczenia

Otto Graf Lambsdorff (ur. 20 grudnia 1926 w Akwizgranie, zm. 5 grudnia 2009 w Bonn^[1][2]) – niemiecki polityk i prawnik, działacz Wolnej Partii Demokratycznej (FDP) i jej lider w latach 1988–1993, poseł do Bundestagu, minister gospodarki (1977–1984, z krótką przerwą w 1982).

Życiorys

Kształcił się w szkołach w Berlinie i Brandenburgu an der Havel^[1]. W okresie II wojny światowej żołnierz Wehrmachtu^[1]. Został poważnie ranny, co skutkowało amputacją części jednej z nóg^[3]. Wzięty do niewoli, zwolniony w 1946^[1]. Po maturze w Unnie studiował prawo oraz nauki polityczne na uniwersytetach w Bonn i Kolonii. Zdał państwowe egzaminy prawnicze I i II stopnia, uzyskał także doktorat z zakresu prawa. Podjął praktykę w zawodzie adwokata^[1].

W 1951 wstąpił do Wolnej Partii Demokratycznej, stopniowo awansował w partyjnej strukturze. W 1972 po raz pierwszy wybrany na posła do Bundestagu, mandat deputowanego odnawiał w kolejnych wyborach, zasiadając w niższej izbie niemieckiego parlamentu do 1998^[1]. Od października 1977 do września 1982 był ministrem gospodarki w drugim i trzecim rządzie Helmuta Schmidta. W październiku 1982 powrócił na to stanowisko w nowym rządzie kierowanym przez Helmuta Kohla. Funkcję tę pełnił również w drugim gabinecie tego kanclerza do czerwca 1984^[1].

Ustąpił ze stanowiska ministra w związku ze skandalem politycznym nazwanym Flick-Affäre, gdy pojawiły się wobec niego zarzuty łapówkarstwa. Ostatecznie w 1987 został uniewinniony od zarzutów korupcyjnych, wymierzono mu natomiast grzywnę za przestępstwa podatkowe związane z finansowaniem FDP^[1][3][4][5].

W latach 1988–1993 był przewodniczącym Wolnej Partii Demokratycznej, po czym został honorowym przewodniczącym tego ugrupowania^[1]. Wchodził w skład rady nadzorczej Lufthansy^[6], w latach 1995–2006 przewodniczył Fundacji im. Friedricha Naumanna^[1]. W latach 1999–2001 był komisarzem kanclerza Gerharda Schrödera do spraw powołania fundacji zajmującej się odszkodowaniami dla robotników przymusowych w III Rzeszy^[1].

Przypisy