Otto Schenking
| ||
 Przybycie Ottona Schenkinga do Sulejowa | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1554 Inflanty | |
| Data i miejsce śmierci | 20 czerwca 1637 Sulejów | |
| Biskup wendeński | ||
| Okres sprawowania | 1593-1637 | |
| Opat komendatoryjny sulejowski i witowski | ||
| Okres sprawowania | 1613-1637 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Sakra biskupia | 1589[1] | |
Otto Schenking herbu Trąby tertio[2][3] (ur. 1554 w Inflantach[4], zm. 20 czerwca[5] 1637 w Sulejowie) – duchowny katolicki, biskup inflancki konsekrowany w Wilnie w 1593 roku. Z nadania króla Zygmunta III Wazy komendantariusz opactwa cystersów w Sulejowie oraz klasztoru norbertanów w Witowie (od 1613 roku).
Życiorys
Studiował w Krakowie i w Niemczech. Po porzuceniu protestantyzmu został proboszczem w Wenden.
W 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[6].
Za jego rządów jego diecezja została włączona do metropolii gnieźnieńskiej[7]. W 1614 ufunfował kolegium jezuitów w Wenden (działało do 1625)[8]. Wygnany przez Szwedów z Inflant w 1625 roku w czasie wojny polsko-szwedzkiej, wyjechał do Rzymu[9]. Osiadł w opactwie sulejowskim. Za czasów jego zarządu oba klasztory zostały znacznie rozbudowane.
Kasper Niesiecki w swoim Herbarzu tak o nim napisał: to pewna, że był pasterz osobliwszego w obyczajach ułożenia i życia przykładnego, w r. 1597. ponieważ senat Rygski zakazał był, żeby nikt studentom naszym, gospód nie najmował, Otto dom dostatni skupił, dla ich rezydencyi, gdzie pięciu ich swoim kosztem chował. Annuae Societ. tęż dobroczynność i w Derpcie naszym OO. świadczył, mąż w naukach się kochający [10].
Biskup Otto Schenking był bratem Jerzego, kasztelana wendeńskiego[1].
Przypisy
- ↑ a b ADB:Schenking, Otto
- ↑ Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, t. I-X, Lipsk 1839–1846, tom I, str. 84.
- ↑ Witrażyk z r. 1606 z herbem biskupa Ottona Schenkinga ukazuje trzy trąby (rogi myśliwskie) w skos: K. Buczkowski, W. Skórczewski. Dawne polskie szkła malowane. „Arkady”. 4, s. 221, 1936.
- ↑ Encyklopedyja powszechna, t. XXIII, Warszawa 1866, s. 83.
- ↑ Nitecki podaje lipiec 1637 roku
- ↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 237.
- ↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 396.
- ↑ Stanisław Załęski, Jezuici w Polsce. t. IV. Dzieje 153 kolegiów i domów jezuitów w Polsce, Kraków 1905, s. 281-282.
- ↑ Historya Kościoła polskiego: Przez x. Melchiora Bulińskiego - Melchior Buliński - Google Książki, books.google.pl [dostęp 2019-06-13].
- ↑ Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, t. I-X, Lipsk 1839–1846, tom VIII, str. 291.
Bibliografia
- B. Kumor, Otto Schenking [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXV, 1994, s. 447-450.
Media użyte na tej stronie
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Herb szlachecki Trąby