Otto Ulitz

Otto Ulitz

Grupa volksdeutschów z Polski po otrzymaniu z rąk Adolfa Hitlera honorowych odznak. Od lewej: Ludwig Wolff z Łodzi, Otto Ulitz z Katowic, gauleiter Josef Wagner z Wrocławia, burmistrz Rudolf Wiesner z Bielska-Białej, obergruppenfuhrer Werner Lorenz, senator Erwin Hasbach z Ciechocinka, baron Gero von Gersdorff z Wielkopolski, Weiss z Jarocina.

Otto Ulitz (ur. 27 września 1885 w Kempten (Allgäu) w Bawarii, zm. 22 października 1972 w Borgholzhausen w RFN) − działacz niemieckiej mniejszości narodowej w II Rzeczypospolitej, poseł na Sejm Śląski. Po wojnie aktywista ziomkostw niemieckich w Niemczech.

Życiorys

Był synem Dolnoślązaka (Wrocławianina) i Bawarki.

W latach 1902–1920 pracował w pruskiej policji, a w latach 1918−1920 był członkiem Komitetu Plebiscytowego na Górnym Śląsku.

Sprawował mandat posła na Sejm Śląski I, II i III kadencji (1922−1935) z ramienia Deutsche Partei. W okresie międzywojennym (1922–1939) był prezesem Volksbundu na Górnym Śląsku.

Od 1921 organizator, do 1936 sekretarz generalny, a następnie prezes Niemieckiego Związku Ludowego. 1922-1935 poseł na Sejm Śląski. Prowadził aktywną działalność antypolską (dwukrotnie oskarżony, procesy 1929, 1930) oraz szpiegowską (przekazywał informacje za pomocą placówek konsulatu niemieckiego w Katowicach). W 1932 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego za „umacnianie niemczyzny na Górnym Śląsku”.

Po 1933 związany z nazizmem. Po zajęciu ziem polskich przez III Rzeszę, od 1 listopada 1939 szef wydziału spraw szkolnych i wyznaniowych w rejencji katowickiej, przeprowadził germanizację szkolnictwa.

Współpracował z gestapo w Katowicach, m.in. opracował listę 4,5 tys. polskich działaczy niepodległościowych na Górnym Śląsku przeznaczonych do aresztowań oraz wykaz polskich duchownych i nauczycieli. Od lutego 1941 radca ministerialny w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych III Rzeszy. (zob. też. Sonderfahndungsbuch Polen)

Po wojnie

W 1946 aresztowany przez władze radzieckie i skazany na 10 lat więzienia. Zwolniony w 1952, wyjechał do Niemiec. 1959-1961 przewodniczący Komisji Ogólnoniemieckiej Związku Wypędzonych. Odznaczony Żelaznym Krzyżem I i II klasy oraz Złotą Odznaką NSDAP. W latach 1960-1964 prezes Ziomkostwa Górnoślązaków w RFN.

Bratem Ottona był Arnold Ulitz, pisarz i poeta niemiecki.

Bibliografia

• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 117. ISBN 83-60353-11-5.
• Henryk Rechowicz, Sejm Śląski, Katowice 1971
• (red. Jacek Majchrowski), Kto był kim w II Rzeczypospolitej, Warszawa 1994