Otto Winkelmann

Otto Winkelmann

(c) Bundesarchiv, Bild 121-0393 / CC-BY-SA 3.0 Otto Winkelmann (po prawej), w towarzystwie Kurta Daluege i Wilhelma Fuchsa w 1940
SS-Gruppenführer
Data i miejsce urodzenia	4 września 1894 Bordesholm, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	24 września 1977 Bordesholm, Republika Federalna Niemiec
Przebieg służby
Formacja	Schutzstaffel
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa

Otto Winkelmann (ur. 4 września 1894 w Bordesholm, zm. 24 września 1977 tamże) – niemiecki oficer policji w stopniu Gruppenführera SS, współodpowiedzialny za deportację obywateli węgierskich narodowości żydowskiej do hitlerowskich obozów zagłady^[1]. Po wojnie uniknął kary i zamieszkał w RFN.

Życiorys

W 1932 został członkiem nazistowskiej NSDAP, a w 1938 zasilił szeregi SS^[2]. Od 1939 pracował w Głównym Urzędzie Policji Porządkowej jako szef tzw. Kommando-Amt którego zadaniem była rozbudowa i uzbrojenie sił policyjnych na terenach okupowanych przez III Rzeszę. W 1944 Himmler powierzył mu funkcję Wyższego Dowódcy SS i Policji na Węgrzech, okupowanych przez wojska niemieckie. Na tym stanowisku współpracował z Adolfem Eichmannem w organizowaniu deportacji około 400 000 obywateli węgierskich narodowości żydowskiej do obozów zagłady.

1 maja 1945 dostał się do niewoli amerykańskiej. 27 października 1945 został przeniesiony na Węgry. Tamtejsza prokuratura zwróciła się do niego z prośbą o zostanie świadkiem w procesach przeciwko Ferencowi Szálasiemu, Emilowi Kovarczowi, Béli Imrédy i Franzowi Antonowi Baschowi. Fiaskiem zakończyły się próby postawienia Otto Winkelmanna przed węgierskim sądem za zbrodnie wojenne. We wrześniu 1948 Amerykanie przeforsowali powrót byłego esesmana do okupowanych Niemiec, gdzie został zwolniony^[3]. Zamieszkał w Bordesholm. W kwietniu 1955 został wybrany z ramienia CDU do lokalnego parlamentu Kilonii. W 1958 zrzekł się mandatu radnego. W maju 1961 został przesłuchany jako świadek w procesie Adolfa Eichmanna. W tym samym roku przeszedł na emeryturę jako „pułkownik policji”. Został prezesem związku byłych oficerów policji. W 1962 rząd RFN przyznał mu dodatkowo rentę w wysokości 1700 marek^[4].

Przypisy