Otton Roczniok

Otton Roczniok

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1914 Zabrze
Data i miejsce śmierci	11 marca 1999 Katowice
Przebieg służby
Lata służby	1936-1970
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób na Cmentarzu garnizonowym w Katowicach

Otton Roczniok (ur. 26 czerwca 1914 w Zabrzu, zm. 11 marca 1999 w Katowicach) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1933 ukończył Komunalne Gimnazjum Miejskie im. Stanisława Staszica w Rudzie, a trzy lata później Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1936 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1]. Dowódca plutonu w 2. kompanii 75 pułku piechoty w Rybniku.

Był adiutantem I batalionu 75 pułku piechoty w kampanii wrześniowej 1939 roku. Potem przebywał w Oflagu II C Woldenberg. Uwolniony 1 lutego 1945.

Po wojnie zgłosił się do ludowego Wojska Polskiego. W stopniu majora brał udział w Akcji Wisła dowodząc oddziałem 7 Dywizji Piechoty. W 1950 roku zajmował stanowisko szefa sztabu 11 Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty w Żarach, potem kolejno był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, dowódcą 3 Brygady Obrony Wybrzeża w Kołobrzegu (od 6 lipca 1957 roku do 13 listopada 1958 roku), dowódcą 23 Dywizji Piechoty, a następnie 23 Dywizji Desantowej. W lipcu 1960 roku został awansowany na stopień generała brygady (nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki). Wieloletni szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Katowicach. Od 1970 roku w stanie spoczynku.

Mieszkał w Katowicach. Od 1950 żonaty z Genowefą z domu Królik, miał syna Zbigniewa^[2].

Awanse

• podporucznik - 1936
• porucznik - 1945
• kapitan - 1945
• major - 1947
• podpułkownik - 1950
• pułkownik - 1955
• generał brygady - 1960

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Złoty Krzyż Zasługi (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1968)

Przypisy

Bibliografia

• H.P. Kosk, „Generalicja Polska”. tom II, Warszawa - Pruszków 2001
• WiesławW. Chłopek WiesławW., 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów, Żary: Wydawnictwo „Chroma”, 2005, ISBN 83-922412-3-1, OCLC 69492866 .
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 298-300.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.