Otton Wiszniewski

Otton Wiszniewski

Otton Powiertowski
Otton Tapecki

Topola, Piorun

porucznik
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1910 Teheran
Data i miejsce śmierci	20 października 1977 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1940–1945
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	2 Pułk Grenadierów Wielkopolskich, 2 dywizjon ciężkiej artylerii przeciwlotniczej (Wielka Brytania), Oddziału V KG AK, Batalion „Iskra” KG AK
Stanowiska	dowódca plutonu radiołączności, zastępca dowódcy kompanii radiotelegraficznej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, powstanie warszawskie, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Od lewej idą: pchor. „Topola” – Otton Wiszniewski, pchor. „Smyk” – Henryk Ostrowiński

Szkolenie strzeleckie. Z pistoletem maszynowym sten por. „Czerchawa” – Jan Serafin, w głębi pchor. „Topola” – Otton Wiszniewski

Otton Wiszniewski vel Otton Powiertowski vel Otton Tapecki pseud.: „Topola”, „Piorun”, (ur. 21 kwietnia 1910 w Teheranie, zm. 20 października 1977 w Warszawie) – oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitan piechoty, cichociemny.

Życiorys

Od 1920 roku mieszkał w Warszawie. Po ukończeniu 4. klasy Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie przeniósł się do Korpusu Kadetów w Rawiczu. Od 1928 roku do wybuchu wojny pracował jako kancelista, a później jako kierownik kancelarii w Starostwie Powiatowym w Kamieniu Koszyrskim. Maturę zdał eksternistycznie w 1932 roku w Brześciu.

Jako urzędnik państwowy nie uczestniczył w kampanii wrześniowej. 17 listopada przekroczył granicę polsko-węgierską. W styczniu 1940 roku dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do III batalionu 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich 1 Dywizji Grenadierów. Jako kapral brał udział w wojnie z Niemcami na terenie Francji. 23 czerwca dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w twierdzy w Belfort, skąd uciekł 24 lutego 1941 roku i przez nieokupowaną Francję, Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar dotarł 5 marca 1942 roku do Wielkiej Brytanii. Tam został przydzielony do 2 dywizjonu ciężkiej artylerii przeciwlotniczej. 5 października 1942 roku został przeniesiony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza, gdzie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Łączności.

Przeszedł szkolenie w zakresie radiotelegrafii (łączności radiowej) i został zaprzysiężony 26 czerwca 1943 roku na rotę Armii Krajowej w Oddziale VI Naczelnego Wodza. W nocy z 16 na 17 września 1943 roku został zrzucony do kraju w ramach akcji „Neon 2” dowodzonej przez kpt. naw. Antoniego Freyera (zrzut na placówkę odbiorczą „Wieszak” w pobliżu wsi Siodło). Podczas skoku doznał pęknięcia kości śródstopia. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w październiku przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK na stanowisko dowódcy 3 plutonu w kompanii radiołączności „Kram” w Batalionie „Iskra” oraz zastępcy dowódcy kompanii radiotelegraficznej Komendy Okręgu Warszawa AK w rejonie działania Wołomin–Otwock–Karczew–Piaseczno. Obsługiwał radiostację typu A1 (2 radiotelegrafistów i 2 łączniczki).

W powstaniu warszawskim był dowódcą radiostacji nr 265 działającej przy Moniuszki 2a, następnie przy Boduena, Złotej 7/9 (kino Helgoland), w gmachu Prudentialu i Wilczej 54. Od 8 sierpnia współpracował z radiostacjami nr 266 w Legionowie, 267 w Rembertowie i 268 w Otwocku. We wrześniu utracono łączność.

Pod koniec września otrzymał rozkaz opuszczenia Warszawy w celu kontynuacji konspiracji. Od października uczestniczył w rekonstrukcji łączności radiowej w Oddziale V sztabu KG AK i Delegaturze Sił Zbrojnych.

W maju 1945 roku został aresztowany przez UB. Przebywał w areszcie do 30 września, kiedy został zwolniony na mocy amnestii. Później był prześladowany, szantażowany i namawiany do współpracy z organami bezpieczeństwa.

Pracował kolejno w: Starostwie Powiatowym w Ostródzie (1946–1947, kierownik referatu ogólnego), Zarządzie Miejskim w Braniewie (sekretarz zarządu), Zarządzie Miejskim w Olsztynie (kierownik Zarządu Nieruchomościami Miejskimi), Zarządzie Oddziału Rejonowego Przedsiębiorstwa Opracowania Budownictwa Miejskiego „Miastoprojekt” (1950–1952), Biurze Projektów Typowych i Studiów Budownictwa Miejskiego w Warszawie (1952–1958, starszy asystent w zespole kosztorysów budowlanych), Warszawskim Przedsiębiorstwie Budowy Pieców Przemysłowych (jako starszy magazynier na budowie Huty „Warszawa” i kierownik bazy materiałowej). Od 1967 roku przebywał na emeryturze.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera CII28-14-9)^[1].

Awanse

• kapral – 1940
• podchorąży rezerwy – 17 kwietnia 1943 roku
• podporucznik – ze starszeństwem od 16 września 1943 roku
• porucznik – 15 sierpnia 1944 roku^[2] (albo 1 stycznia 1945 roku^[3]).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari –14 lipca 1944 roku
• Krzyż Walecznych.

Życie rodzinne

Był synem Michała, urzędnika, i Janiny z domu Tokarskiej. W 1945 roku ożenił się z Ireną Kołakowską (1913–1974). Mieli trzy córki: Joannę (ur. w 1946 roku), zamężną Brejnak, Marię (ur. w 1947 roku), zamężną Mazgajską, i Katarzynę Annę (ur. 1956), zamężną Nowicką.

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 115–117. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 434. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 176–177.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej