Ottynia

Otynija

Cerkiew Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni (UKP PM)
Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	iwanofrankiwski
Rejon	kołomyjski
Powierzchnia	17,77 km²
Wysokość	268 m n.p.m.
Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość	5327 308 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3433
Kod pocztowy	78223
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Otynija
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Otynija
48°44′N 24°51′E/48,733333 24,850000
Portal Ukraina

Ottynia^[1] (w okresie II Rzeczypospolitej Otynia; ukr. Отинія – Otynija) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim. W 2001 roku liczyło ok. 5,3 tys. mieszkańców^[2].

Znajduje się tu powstała w XIX w. stacja kolejowa Ottynia, położona na linii Lwów – Czerniowce.

Historia

Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z 1610 roku jako rezydencja magnacka. W 1669 roku Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół. W I Rzeczypospolitej należała województwa ruskiego, pod zaborem austriackim wchodziła w skład prowincji Galicja. W 1880 roku miejscowość liczyła 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w 1913 roku liczyła ok. 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców.

W latach 1902-05 w miejscu drewnianej świątyni z 1766 r. wybudowano nowy murowany kościół^[3], którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w 1911 roku.

Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych „Bredt” zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin „cudotwórca” Chaim Hager.

W sierpniu 1941 roku doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Żydzi, którzy przeżyli, trafili później do obozu koncentracyjnego. 25 lipca 1944 roku Ottynia została zdobyta przez wojska radzieckie^[4].

Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron zamiast pakować własny dobytek w kufrach i skrzyniach przewieźli (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski całe wyposażenie kościoła z Ottyni. Można je dziś oglądać w Ligocie Książęcej koło Namysłowa.

Ludzie powiązani z miastem

• Josyf Hanczakowski – ukraiński prezes sądu w Ottyni
• Stepan Rybak – ukraiński piłkarz

Polscy burmistrzowie Otyni w okresie II RP

• Edmund Deyczakowski
• Adolf Dostal
• Emeryk Baumknecht (komisaryczny)^[5]

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Otyni

Urodzeni w Ottyni

• Edward Wania – podpułkownik Wojska Polskiego
• Franciszek Wład – generał brygady Wojska Polskiego
• Marta Suchanek-Kłyszewska – polska inżynier górnictwa
• Petro Sawczuk – ukraiński trener piłkarski

Inni

• Teodor Talowski – wykonał projekt kościoła z pocz. XIX wieku
• W 1936 honorowej obywatelstwo Otyni otrzymał Prezydent RP, Ignacy Mościcki^[6]

Zobacz też

• Pokucie

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ottynia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 764 .
• Ottynia, JewishGen (ang.)
• Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona