Otwarcie szachowe

Ten artykuł od 2015-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Otwarcie szachowe – początkowa faza partii szachów, zwana również debiutem. W większości szachowych partii można wyróżnić jej trzy fazy: otwarcie (debiut), grę środkową i końcową. Zazwyczaj trudno jest jednoznacznie określić, kiedy kończy się otwarcie, a zaczyna gra środkowa. Można przyjąć w uproszczeniu, że otwarcie to kilkanaście lub dwadzieścia kilka pierwszych posunięć w partii.

Istnieje cała obszerna teoria na temat otwarć szachowych, np. The Oxford Companion to Chess (ang. Oksfordzki niezbędnik szachowy) podaje 1327 nazwanych i opisanych otwarć i wariantów^[1]. Obejmuje ona takie zagadnienia, jak:

• kontrola centrum szachownicy
• szybkie i spójne rozwijanie figur szachowych
• tworzenie prawidłowej struktury pionów
• zapewnienie ochrony króla

Debiuty tradycyjnie dzieli się na:

• otwarte – które zaczynają się od ruchu pionem 1.e4 a czarne odpowiadają symetrycznym ruchem 1...e5
• półotwarte – w których po ruchu białych 1.e4 następuje inna niż 1...e5 odpowiedź czarnych
• zamknięte – w których białe zaczynają ruchem innym niż 1.e4

Konkretne rodzaje debiutów posiadają nazwy tradycyjne takie jak partia hiszpańska lub pochodzące od szachistów, którzy albo je wymyślili, albo szczególnie sobie upodobali, takie jak np. obrona Alechina.

Teoria otwarć szachowych

Teoria otwarć opiera się na doświadczeniach wielu pokoleń szachistów i analizie milionów partii szachowych. Arcymistrzowie znają wybrane otwarcia wraz z pobocznymi wariantami nawet do trzydziestego posunięcia. Nie znaczy to, że można nabyć takie umiejętności poprzez proste zapamiętanie sekwencji posunięć, ponieważ liczba wariantów jest zbyt duża. Mistrzowska biegłość w rozgrywaniu otwarć wymaga wieloletnich żmudnych studiów i zbierania doświadczeń w grze praktycznej.

Teoria otwarć szachowych ma pięćsetletnią tradycję. Pierwsze podręczniki szachowe Luisa Luceny i Pedra Damiana z przełomu XV i XVI wieku zawierały opisy stosowanych ówcześnie otwarć i ogólniejsze wskazówki dotyczące rozgrywania początkowej fazy partii. Manuskrypty Gioachina Greca z początku XVII wieku to bogaty zbiór różnych otwarć, który dziś nazwalibyśmy przeglądem pułapek debiutowych. Do końca XIX wieku mistrzostwo w grze szachowej pojmowano głównie jako umiejętność przeprowadzenia szybkiego kombinacyjnego ataku, co miało swoje odzwierciedlenie w sposobie rozgrywania debiutów.

Idee gry pozycyjnej, stosowane w praktyce przez pierwszego oficjalnego mistrza świata Wilhelma Steinitza zrewolucjonizowały ogólne rozumienie szachowego otwarcia. W latach dwudziestych XX wieku duży wpływ na rozwój teorii debiutów mieli hipermoderniści Aron Nimzowitsch i Richard Réti, których szachowe podręczniki miały niemal naukowy charakter. Wiele w tej dziedzinie współczesne szachy zawdzięczają kolejnym mistrzom świata, zwłaszcza Michaiłowi Botwinnikowi i Garriemu Kasparowowi, znanym z niezwykle starannego i kreatywnego przygotowania debiutowego.

W drugiej połowie XX wieku wzrastająca liczba szachowych publikacji oraz rozegranych partii w coraz liczniejszych turniejach szachowych spowodowała lawinowy przyrost dogłębnie przeanalizowanych wariantów. Gruntowne opanowanie tej wiedzy przez jednego człowieka stało się niemożliwe. Dzisiaj tylko najwybitniejsi arcymistrzowie mogą stawić czoła programom komputerowym, które korzystają z dorobku pokoleń zapisanego cyfrowo w ich książkach otwarć.

Repertuar debiutowy

W praktyce turniejowej pierwsze posunięcia w partii są zazwyczaj wykonywane dość szybko. Szachiści mają przygotowane zestawy otwarć i wariantów, w których czują się biegli i dążą do skierowania przebiegu gry na tory sobie dobrze znane. Zestaw otwarć, które szachista gra najczęściej nazywamy jego repertuarem debiutowym. Na wyższym poziomie mistrzowie, znając repertuar debiutowy swoich przeciwników, przygotowują konkretne warianty przeciw konkretnym rywalom. Czasami próbują zaskoczyć przeciwników posunięciem, które wcześniej nie było znane w praktyce, dokładnie przeanalizowanym w zaciszu domowym. Takie nowe posunięcie, które otwiera nowe możliwości w znanym otwarciu nazywa się nowinką. Doświadczeni mistrzowie dysponują również bogatym repertuarem pułapek debiutowych, skutecznych przeciw słabszym graczom.

Cele otwarcia

Pomimo wielkiej różnorodności sposobów rozgrywania otwarć główne cele początkowej fazy gry pozostają wspólne dla różnych wariantów. Oczywiście, celem zasadniczym, podobnie jak w każdej fazie gry, jest niedopuszczenie do zamatowania własnego króla i unikanie strat materialnych. Zakładając jednak, że szachiści nie popełniają podstawowych błędów skutkujących zbyt szybkim zakończeniem partii, można wyszczególnić cztery zasadnicze cele, do realizacji których powinni oni dążyć rozgrywając otwarcie. (W przykładach zastosowano szachową notację algebraiczną).

Szybki rozwój figur

W początkowej pozycji figury są schowane za pionami i mają bardzo ograniczone możliwości działania. Zasadniczo wszystkie figury są relatywnie silniejsze, gdy mogą operować w centrum szachownicy, zatem w początkowej fazie partii należy je jak najszybciej wyprowadzić z pierwszej (ósmej) linii. Nazywa się to rozwijaniem figur. W pierwszej kolejności do walki wkraczają lekkie figury, czyli skoczki i gońce. Skoczki najczęściej rozwija się na pola f3 i c3 (f6 i c6), rzadziej na d2 i e2 (d7, e7). W celu uwolnienia gońców należy wykonać posunięcia pionami e i d. Alternatywnie gońce można rozwijać na główne przekątne, np. po ruchu pionem g3, białopolowy goniec zajmuje pole g2. Ten manewr nazywa się fianchetto.

Hetman rzadko wkracza do centrum w debiucie, ponieważ jako najcenniejsza figura jest narażony na ataki lekkich figur i pionów przeciwnika. Często hetman zajmuje pozycję na drugiej (siódmej) linii. Po wykonaniu roszady wieże wspierają się nawzajem i najkorzystniej jest je ustawić w otwartych lub półotwartych kolumnach (takich, w których nie ma pionów lub są tylko piony przeciwnika), ewentualnie w tych kolumnach, które szachista zamierza otworzyć. Im szybciej wszystkie figury zostaną rozwinięte, tym większą siłę będą stanowić, zatem w debiucie unika się w miarę możliwości kilkakrotnych ruchów tą samą figura.

Kontrola centrum

	a	b	c	d	e	f	g	h
8									8
7									7
6									6
5									5
4									4
3									3
2									2
1									1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Obrona Alechina

Od pierwszych posunięć w partii trwa zażarta walka między stronami o dominację w centrum szachownicy. Przewaga w centrum pozwala umieszczać tam swoje figury lub przemieszczać swobodnie figury po całej szachownicy. Ustawienie własnych pionów w centrum krępuje siły przeciwnika i ogranicza mobilność jego figur, zatem w debiucie dąży się do ustawienia pionów na polach e4 i d4 (czarnych pionów na e5 i d5) i wsparcia ich figurami, by mogły utrzymać swoje pozycje. Jest to cel tzw. klasycznych otwarć.

Alternatywnie można pozwolić przeciwnikowi na zajęcie centralnych pól i atakować je figurami, by rozbić centrum przeciwnika i dopiero wówczas opanować je własnymi pionami. Tę koncepcję zaproponowali hipermoderniści. Prowadzi ona do nowoczesnych otwarć, takich jak obrona Alechina: 1.e4 Sf6 2.e5 Sd5 3.d4 d6 4.c4 Sb6 5.f4 – diagram obok. Białe chwilowo mają ogromną przewagę w centrum, jednak czarne mają nadzieję rozbić strukturę pionów w centrum i wykorzystać wyeksponowaną pozycję białych pionów.

Bezpieczeństwo króla

Początkowa pozycja króla na środku pierwszej (ósmej) linii jest wyeksponowana na ataki przeciwnika, zwłaszcza po wysłaniu pionów d i e do walki o centrum. W ogromnej większości otwarć dąży się do wykonania roszady, która umieszcza króla w bezpieczniejszym miejscu, schowanego na skrzydle za pionami i bronionego przez wieżę (czasami dodatkowo przez gońca). Roszada ma dodatkową zaletę – umożliwia szybkie rozwinięcie wieży i połączenie wież na pierwszej (ósmej) linii.

Prawidłowa struktura pionów

	a	b	c	d	e	f	g	h
8									8
7									7
6									6
5									5
4									4
3									3
2									2
1									1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Wariant Winawera
w obronie francuskiej

Opisane powyżej trzy cele debiutu stanowią elementarną podstawę wiedzy o otwarciach szachowych. Szachiści o pozycyjnym stylu gry eksponują czwarty aspekt otwarcia – zachowanie prawidłowej struktury własnych pionów. W debiucie należy unikać powstawania pozycyjnych słabości w rodzaju zdwojonych pionów w jednej kolumnie, izolowanych pionów (takich, które nie mają przyjacielskich pionów w sąsiednich kolumnach) lub odstałych pionów (osamotnionych pionów, których sąsiedzi zawędrowali zbyt daleko do przodu). Nie zawsze jednak musi być to słabość. W niektórych debiutach celowo zdwaja się piony aby otworzyć linię dla wieży. Czasem nie powinno się też brać "darmowych" pionów, właśnie ze względu na otwarcie linii.

Wiele otwarć bazuje na idei wczesnego osłabienia struktury pionów przeciwnika. Przykładowo, w wariancie Winawera w obronie francuskiej (1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sc3 Gb4 4.e5 c5 5.a3 Gxc3 6.b:c3 – diagram obok) czarne dobrowolnie wymieniają swego gońca na skoczka (para gońców przy równowadze materialnej daje pewną przewagę w grze końcowej) oraz oddają białym nieco przestrzeni w zamian za stworzenie istotnych słabości w ich strukturze pionowej.

Rodzaje otwarć

Tradycyjny podział otwarć szachowych rozróżnia debiuty otwarte, półotwarte i zamknięte w zależności od pierwszego posunięcia. Te nazwy rodzajów debiutów są nieco mylące, ponieważ sugerują, że w niektórych debiutach szybko dochodzi do otwarcia pozycji, w innych pozycja długo pozostaje zamknięta (otwarta pozycja charakteryzuje się brakiem pionów w centrum i otwartymi do ataku kolumnami). O ile to stwierdzenie jest prawdziwe, o tyle nie przystaje do tradycyjnego podziału debiutów.

W wielu wariantach debiutów otwartych nie dochodzi do szybkiego otwarcia pozycji. I odwrotnie, niektóre warianty debiutów zamkniętych charakteryzują się szybkim otwarciem pozycji. Przykładowo, w obronie skandynawskiej, która nominalnie należy do debiutów półotwartych, czarne od pierwszego posunięcia dążą do otwarcia pozycji. Należy zatem nazwy rodzajów debiutów traktować umownie.

Debiuty otwarte

Otwartymi nazywamy wszystkie debiuty, w których białe zaczynają ruchem 1.e4 a czarne odpowiadają symetrycznym ruchem 1...e5. Wśród debiutów otwartych są klasyczne otwarcia:

• partia hiszpańska,
• partia włoska,
• gambit królewski,
• obrona dwóch skoczków,
• obrona rosyjska,
• partia szkocka,
• partia wiedeńska.

Debiuty półotwarte

Debiuty, w których po ruchu białych 1.e4 następuje inna niż 1...e5 odpowiedź czarnych noszą nazwę półotwartych. Najbardziej popularne debiuty półotwarte:

• obrona sycylijska,
• obrona francuska,
• obrona Caro-Kann,
• obrona skandynawska,
• obrona Alechina,
• obrona Pirca,
• debiut Nimzowitscha.

Debiuty zamknięte

Debiuty zamknięte charakteryzują się innym niż 1.e4 pierwszym ruchem białych. Debiuty zamknięte to, między innymi:

• gambit hetmański,
• obrona królewsko-indyjska,
• obrona hetmańsko-indyjska,
• partia angielska,
• obrona Nimzowitscha,
• obrona holenderska,
• partia katalońska,
• obrona Grünfelda,
• otwarcie Rétiego.

Ze względu na rosnącą liczbę znanych wariantów tradycyjny podział otwarć jest niewystarczający do precyzyjnego ich usystematyzowania. Encyklopedia otwarć szachowych wprowadziła inny, bardziej precyzyjny sposób kodowania rodzajów debiutów.

Trudności w kodyfikacji otwarć szachowych sprawia fakt, że czasami do tej samej pozycji na szachownicy dochodzi się poprzez zastosowanie różnej kolejności posunięć. Taka sytuacja nazywana jest transpozycją otwarcia.

Zobacz też

• Zasady gry w szachy

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Kaczorowski, Anatol Łokasto, Współczesna encyklopedia debiutów T.2, Wydawnictwo "Piotruś", Warszawa 1999, ISBN 83-905002-5-7
• Mark Dworecki, Artur Jusupow, Sekrety debiutowego przygotowania, Wydawnictwo RM, Warszawa 2006, ISBN 83-7243-502-2
• Jerzy Konikowski, Gram 1.e4! : kompletny repertuar debiutowy białymi, Wydawnictwo "Piotruś", Warszawa 1999, ISBN 83-905002-4-8
• Piotr Kaczorowski, Anatol Łokasto, Współczesna encyklopedia debiutów T.1, Wydawnictwo "Piotruś", Warszawa 1999, ISBN 83-905002-5-6
• Jerzy Konikowski, Jan Piński, Szybki kurs debiutów, Wydawnictwo Szachowe Penelopa, Warszawa 2006, ISBN 83-86407-38-7
• Jerzy Konikowski, Szybki kurs debiutów w praktyce, Wydawnictwo Szachowe Penelopa, Warszawa 2006, ISBN 83-86407-64-6
• Kenneth Whyld, David Hooper: The Oxford Companion to Chess. Wyd. 2. Oxford University Press, 1992, s. 461–480. ISBN 978-0-19-280049-7. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Chess Opening Explorer (ang.)
• ChessBase: Openings (ang.)
• Scacchi: Enciclopedia pratica dei Gambetti. studimonetari.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-06)]. (wł.).