Ozielec

Ozielec
Państwo Słowacja
Wysokość1046 m n.p.m.
PasmoKarpaty, Tatry
Sąsiednie szczytyGoły Wierch, Tokarnia
Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się punkt z opisem „Ozielec”
Ziemia49°15′15,0″N 20°16′28,2″E/49,254167 20,274500

Ozielec (słow. Oželec, 1046 m[1]) – przełęcz i polana w północnym grzbiecie Bujaczego Wierchu w słowackich Tatrach Bielskich[2]. W grzbiecie tym kolejno znajdują się: Wysoka Skała, Goły Wierch, Ozielec i Tokarnia[3].

Jest to szeroka przełęcz, na zachodnią stronę do Doliny pod Koszary opadająca lesistym zboczem. Natomiast rejon przełęczy i zbocze wschodnie, opadające do Doliny za Tokarnią jest trawiaste. Znajduje się na nim polana o wymiarach około 200 m × 100 m[3]. Witold Henryk Paryski nazywa przełęcz Tokarską Przełęczą, zaś polanę Ozielcem[4]. Władysław Cywiński pisze: Łąka jest tak nieznacznie nachylona, a przełęcz jest jej tak naturalnym elementem, że nadawanie osobnych nazw tym topograficznym elementom jest mnożeniem bytów nad potrzeby. Tak więc w ujęciu W. Cywińskiego Ozielec to zarówno przełęcz, jak i polana[3].

Z polany roztacza się widok obejmujący Tatry Bielskie od Bujaczego Wierchu po Hawrań. Polana znajduje się na obszarze ochrony ścisłej TANAP-u i dla turystów wstęp tutaj jest zabroniony. W dolinach po obydwu stronach przełęczy odbywa się jednak wyrąb lasu. Rozjeżdżone przez traktory drogi dochodzą do samej przełęczy, a na północnym skraju polany, tuż przy obrzeżu bukowego lasu stoi myśliwska chatka. Oprócz dróg prowadzących z dna sąsiednich dolin od przełęczy wychodzi także ścieżka prowadząca zachodnim zboczem na Bujaczy Wierch[3]. Wcześniejsze pomiary określały wysokość przełęczy na 1040[3], 1044[2] lub 1045[5] m.

Przypisy

  1. ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
  2. ↑ a b Tatry Wysokie polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000. Sygnatura, 2011/12. ISBN 83-87873-26-8.
  3. ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 5, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ​ISBN 83-7104-011-3​
  4. ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ​ISBN 83-7104-009-1​
  5. ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
Północna grań Bujaczego Wierchu

Media użyte na tej stronie