Oznaka rozpoznawcza

Oznaka rozpoznawcza jest traktowana w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jako identyfikacja i świadectwo przynależności łączącej wszystkich żołnierzy danej jednostki lub instytucji. Dążenie żołnierzy do jej wprowadzenia jest inicjatywą niezwykle ważną z punktu widzenia budowania morale a przez to zwielokrotnienia wartości bojowej jednostki^[1].

Historia

Tradycja noszenia oznak rozpoznawczych wywodzi się z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, gdzie wprowadzono je na wzór odznak noszonych przez Brytyjczyków.

Oznaka rozpoznawcza 2KP

Po zakończeniu II wojny światowej oznaki rozpoznawcze nie były używane aż do 1963 roku kiedy gen. dyw. Edwin Rozłubirski rozkazem Nr 55 z dnia 11 maja 1963 r. wprowadził je w 6 PDPD. Odznaki te nie znalazły zaakceptowane przez przełożonych Generała, co spowodowało zaprzestanie ich noszenia na początku 1965 roku. W związku z udziałem 6 PDPD w ćwiczeniach "Burza Październikowa" powrócono do pomysłu. Ministerstwo Obrony Narodowej usankcjonowało oznakę zaprojektowaną przez st. sierż. sztab. Zbigniewa Ślusarczyka, zarządzeniem Nr 15/ MON z dnia 5 maja 1967 r. (Dz. Rozk. MON nr 6, poz. 3). Była to pierwsza oznaka rozpoznawcza w Wojsku Polskim^[2].

Oznaka rozpoznawcza 6 PDPD, obecnie 6 BPD

Zobacz też

• Oznaki rozpoznawcze rodzajów wojsk i służb

Przypisy