Ozokeryt

Ozokeryt

Ozokeryt, dawniej: wosk ziemny[1] – mieszanina stałych wielkocząsteczkowych węglowodorów, głównie n- i izoparafinowych. Nazwa została nadana przez E.F. Glockera w 1833 r.

Właściwości fizyczne:

  • Barwa: żółta do czerwonobrunatnej
  • Temperatura topnienia: 50-100 °C
  • Nierozpuszczalny w wodzie, a rozpuszczalny w rozpuszczalnikach węglowodorowych

Występowanie: nad Morzem Kaspijskim, w Ameryce Północnej, w Iraku. Największe na świecie skupienie ozokerytu występuje w okolicach Borysławia na Ukrainie.

Przypisy

  1. ↑ Nazwa wycofana przez Międzynarodową Asocjację Mineralogiczną, por. A. Manecki „Encyklopedia Minerałów” AGH Kraków 2004 r.

Zobacz też

Media użyte na tej stronie