Ozzy Osbourne

Ozzy Osbourne

Ozzy Osbourne (2010)
Imię i nazwisko	John Michael Osbourne
Pseudonim	Ozzy
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1948 Birmingham
Instrumenty	instrumenty klawiszowe, harmonijka ustna
Typ głosu	tenor
Gatunki	hard rock[1][2], heavy metal[3][1][2], rock albumowy[1], glam metal[1], metal neoklasyczny[1]
Zawód	wokalista, muzyk, autor tekstów
Aktywność	od 1968
Wydawnictwo	Epic Records, Columbia Records, Jet Records
Powiązania	Black Label Society, Kelly Osbourne
Zespoły
Black Sabbath (1969–1977, 1978–1979, 1985, 1997–2006, 2011–2017)
Strona internetowa

Ozzy Osbourne, właściwie John Michael Osbourne (ur. 3 grudnia 1948 w Birmingham) – brytyjski wokalista, muzyk i autor tekstów. Wieloletni członek heavymetalowego zespołu Black Sabbath. Zdobywca trzech nagród Grammy (dwóch wraz z zespołem i jednej podczas kariery solowej). Od 1980 roku prowadzi karierę solową. Do 2010 roku nagrał dziesięć albumów studyjnych pozytywnie ocenianych przez krytyków muzycznych. Na początku XXI wieku zyskał status celebryty dzięki udziałowi w reality show The Osbournes. W rankingu 100 najlepszych wokalistów heavy-metalowych wszech czasów (100 Greatest Heavy Metal Vocalists of All Time) amerykańskiego magazynu muzycznego Hit Parader zajął 8. miejsce^[4]. W 2009 sklasyfikowany na 10. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records^[5].

Życiorys

Młodość

Osbourne urodził się 3 grudnia 1948 roku w Aston (Birmingham) w Anglii^[6]. Ojciec Johna, by utrzymać szóstkę dzieci, pracował jako ślusarz narzędziowy w General Electric Company, z kolei matka Lillian – w firmie komponentów samochodowych Lucas^[7]. Osbourne pseudonim Ozzy zyskał jeszcze w szkole podstawowej. Nauka sprawiała mu trudności; sam twierdził, że cierpi na dysleksję^[8]. Jako czternastolatek zainteresował się muzyką The Beatles, kiedy to usłyszał pierwszy singel grupy. Edukację porzucił rok później. Podejmował się różnych prac, m.in. w fabryce samochodów i rzeźni. Spędził również kilka tygodni w Więzieniu Winson Green za włamanie do sklepu z odzieżą.

Działalność artystyczna

W 1968 roku Osbourne i jego były szkolny kolega Tony Iommi założyli zespół. Ponadto dołączyli Bill Ward oraz Geezer Butler^[9]. Początkujący muzycy postanowili, że będą grać ciężkiego bluesa. Wczesne nazwy formacji stanowiły Polka Tulk i Earth. Kolejna nazwa grupy została zainspirowana tłumem, który otaczał lokalne kino gdzie wyświetlany był film w reżyserii Mario Bava pt. Black Sabbath. Geezer Butler zwrócił uwagę że publiczność lubi się bać. Dlatego też muzycy zdecydowali się na nazwę Black Sabbath. Debiutancki album formacji zatytułowany Black Sabbath ukazał się 13 lutego 1970 roku^[9][10]. Zespół zaprezentował na nim surową i ciężką, jak na początek lat 70. XX wieku, odmianę rocka. Następny album Paranoid wydany tego samego roku odniósł sukces w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, zyskując multiplatynowy status^[9].

W 1971 powstał Master of Reality^[9]. Nowością było zastosowanie akustycznych brzmień. W 1973 roku został wydany album Sabbath Bloody Sabbath. Członkowie Black Sabbath w międzyczasie zmagali się z nasilającymi się kłopotami. Uzależnienie od narkotyków, problemy z zarządzaniem zespołem i początki wewnętrznych sporów wpłynęły negatywnie na prace nad kolejnym albumem. Mimo trudności, w 1975 pojawiała się płyta Sabotage^[9]. Rok później zespół nagrał album Technical Ecstasy, która okazała się komercyjnym niepowodzeniem^[9]. W 1978 roku został wydany ostatni album z Osbournem w składzie pt. Never Say Die!. Rok później wokalista odszedł z zespołu. Zastąpił go znany z formacji Rainbow Ronnie James Dio^[9].

Kariera solowa

Gwiazda Ozzy’ego w Hollywood Walk of Fame.

W 1980 Osbourne rozpoczął karierę solową. Do współpracy zaprosił utalentowanego gitarzystę Randy’ego Rhoadsa, basistę Boba Daisleya oraz perkusistę Lee Kerslake’a. 20 września tego roku ukazał się debiutancki album solowy Osbourne’a pt. Blizzard of Ozz^[1]. Gościnnie na instrumentach klawiszowych zagrał Don Airey. 7 listopada 1981 został wydany drugi album wokalisty zatytułowany Diary of a Madman, ponownie z udziałem Aireya. Wkrótce po nagraniach formację Osbourne’a opuścili Daisley i Kerslake. Zastąpili ich Rudy Sarzo oraz Tommy Aldridge. 19 marca 1982 w katastrofie lotniczej zginął gitarzysta Randy Rhoads^[11]. Muzyka zastąpił Jake E. Lee. Tego samego roku Sarzo zastąpił Bob Daisley.

10 grudnia 1983 zarejestrowana w nowym składzie ukazała się trzecia płyta Osbourne’a pt. Bark at the Moon^[1]. Również w 1983 z zespołu odszedł Aldridge, którego na krótko zastąpił Carmine Appice. Kolejnym perkusistą był Randy Castillo, z którym w składzie został zrealizowany kolejny album. 22 lutego 1986 został wydany czwarty album piosenkarza pt. The Ultimate Sin^[1]. W nagraniach wydawnictwa wziął również udział klawiszowiec Mike Moran. Rok później formację opuścił Lee, którego zastąpił wówczas dwudziestoletni Zakk Wylde. Podczas koncertów promujących płytę Daisleya zastępował Phil Soussan. 22 października 1988 została wydana piąta płyta pt. No Rest for the Wicked^[1]. Album był nagrany z gościnnym udziałem klawiszowca Johna Sinclaira. Tego samego roku na krótko nowym basistą został Geezer Butler.

17 września 1991 ukazał się szósty album muzyka zatytułowany No More Tears^[1]. Był to ostatni album nagrany przez Daisleya. Pochodzący z płyty singel „I Don’t Want to Change the World” uzyskał nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance^[12]. Następnie Osbourne zdecydował się na krótko zawiesić działalność artystyczną. 23 października 1995 został wydany siódmy album Osbourne’a pt. Ozzmosis^[1]. W nagraniach wzięli udział Wylde, Butler, perkusista Deen Castronovo oraz klawiszowcy Rick Wakeman i Michael Beinhorn. W procesie komponowania uczestniczyli wirtuoz gitary Steve Vai i Lemmy Kilmister, znany z występów w brytyjskiej grupie Motörhead. Odbiegająca stylistycznie od poprzednich wydawnictw Osborune’a płyta cieszyła się popularnością, uzyskując w Stanach Zjednoczonych status dwukrotnej platynowej płyty. W koncertach promujących płytę wokaliście towarzyszył gitarzysta Joe Holmes.

W 1996 do grupy dołączył basista Robert Trujillo, a rok później Mike Bordin, który zastąpił Castronovo. 16 października 2001 ukazał się ósmy album studyjny wokalisty zatytułowany Down to Earth^[1]. Pierwszym singlem promującym wydawnictwo był utwór „Gets Me Through” do którego teledysk zrealizował Jonas Åkerlund^[13]. Tego samego roku ukazał się również drugi singel pt. „Dreamer” oraz teledysk w reżyserii Roba Zombie^[14]. W 2006 do formacji ponownie dołączył Wylde i Nicholson z którymi w składzie rozpoczęto prace nad nowym albumem. 22 maja 2007 ukazał się dziewiąty album pt. Black Rain^[1]. Pochodząca z wydawnictwa kompozycja „I Don’t Wanna Stop” została nominowana do Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance^[15]. W 2009 zespół Osbourne’a ponownie opuścił gitarzysta Zakk Wylde. Zastąpił go Gus G. muzyk znany z występów w formacji Firewind. Rok później odszedł Mike Bordin, którego zastąpił Tommy Clufetos. 11 czerwca 2010 został wydany dziesiąty album zatytułowany Scream.

Życie prywatne

Ozzy Osbourne z żoną Sharon, 9 marca 2004 roku

W 1971 roku Ozzy Osbourne ożenił się z Thelmą Riley^[16]. Muzyk ma troje dzieci z tego związku:

• córkę Jessikę Starshine Osbourne Hobbs (ur. 1972), która ma 2 córki, Isabelle i Kitty, oraz syna Harry’ego
• syna Louisa Johna Osbourne’a (ur. 1975), który ma 2 dzieci: Mię i Elijaha
• adoptowanego syna Elliota Kingsleya (ur. 1966)^[16]

Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1981 roku^[16]. W lipcu 1982 roku wokalista poślubił Sharon Arden^[16]. Małżeństwo ma troje dzieci:

• córki Aimee (ur. 1983) i Kelly (ur. 1984)
• syna Jacka (ur. 1985)^[16], który ma córkę Pearl (2012)

Małżeństwo podjęło się również opieki nad Robertem Marcato, po śmierci jego matki. Nie został on jednak adoptowany. Ozzy Osbourne ma sześcioro wnucząt.

Według czasopisma The New York Times z 1992 roku Osbourne był członkiem Kościoła Anglii oraz miał w zwyczaju modlić się tuż przed każdym występem^[17]. W październiku 2009 roku ukazała się autobiografia muzyka zatytułowana I Am Ozzy^[18].

Kontrowersje

Osbourne, otoczony przez funkcjonariuszy filadelfijskiej policji, opuszcza Borders w Center City po podpisaniu kopii swojej nowej autobiografii, I Am Ozzy, 27 stycznia 2010.

W czasie trwania jego kariery chrześcijańskie grupy oskarżały Osbourne’a o negatywny wpływ na nastolatków twierdząc, że muzyka rockowa była wykorzystywana do promowania satanizmu. Badacz Christopher M. Moreman porównywał te kontrowersje do skierowanych przeciw okultyście Aleisterowi Crowleyowi. Obaj byli demonizowani przez media i niektóre grupy religijne ze względu na swoje wybryki. Osbourne sam prowokuje do porównania swoją piosenką „Mr Crowley”. Osbourne stanowczo zaprzecza oskarżeniom o bycie satanistą. Niektórzy twierdzą, że jest członkiem Kościoła Anglii i że modli się przed każdym występem^[19][20].

W 1981, po podpisaniu pierwszego w karierze solowej kontraktu płytowego, Osbourne odgryzł głowę gołębia podczas spotkania z kierownictwem CBS Records w Los Angeles^[21]. Najpewniej zamierzał wypuścić gołębie w powietrze jako symbol pokoju, ale ponieważ był wtedy pod wpływem alkoholu, złapał jednego z nich i odgryzł mu głowę. Potem ją wypluł^[21][22], a krew kapała mu z warg. Mimo kontrowersji, akt odgryzania głowy został przedmiotem parodii i aluzji. Miało to miejsce kilka razy w ciągu jego kariery i jest jednym z czynników prowadzących do sławy Osbourne’a^[23].

20 stycznia 1982 Osbourne odgryzł głowę nietoperzowi^[24], którego uznał za gumowego, w czasie występów w Veterans Memorial Auditorium w Des Moines w Iowa. W 2004 magazyn Rolling Stone uznał to za incydent numer dwa na swojej liście „Rock’s Wildest Myths”^[25]. W artykule w Rolling Stone napisano, że nietoperz był żywy, lecz nastolatek mający wrzucić go na scenę miał stwierdzić, że przyniósł martwe zwierzę^[21]. W książeczce do wydania Diary of a Madman z 2002 Osbourne napisał, że nietoperz był nie tylko żywy, ale też dał radę ugryźć Osbourne’a, w wyniku czego był on leczony na wściekliznę.

W 1984 kalifornijski nastolatek John McCollum popełnił samobójstwo słuchając „Suicide Solution” Osbourne’a. Piosenka mówi o niebezpieczeństwach nadużywania alkoholu. Samobójstwo McColluma doprowadziło do zarzutów, że Osbourne promował samobójstwo w swoich piosenkach. Mimo że McCollum cierpiał na depresję, jego rodzice pozwali Osbourne’a (McCollum v. CBS^[26]) o śmierć swojego syna twierdząc, że słowa „Where to hide, suicide is the only way out. Don’t you know what it’s really about?” w piosence przekonały McColluma do samobójstwa. Prawnik rodziny sugerował, że Osbourne powinien zostać oskarżony o zachęcenie młodego człowieka do samobójstwa, ale sąd orzekł na korzyść Osbourne’a stwierdzając, że nie było związku pomiędzy piosenką i samobójstwem McColluma. Osbourne został pozwany z tego samego powodu w 1991 (Waller v. Osbourne) przez rodziców Michaela Wallera na kwotę 9 milionów dolarów, ale sąd ponownie orzekł na korzyść Osbourne’a^[27]. Jeden z krytyków twierdzi, że Osbourne śpiewa „Get the gun, get the gun, shoot, shoot, shoot”, czemu Osbourne stanowczo zaprzecza.

W pozwach złożonych w 2000 i 2002, które zostały odrzucone przez sąd w 2003, byli muzycy sesyjni: Bob Daisley, Lee Kerslake oraz były basista z okresu Ultimate Sin, Phil Soussan, twierdzili, że Osbourne zalega z zapłatą za albumy, w których grali^[28][29]. W listopadzie 2003 Federalny Sąd Apelacyjny jednogłośnie utrzymał w mocy odrzucenie przez U.S. District Court for the Central District of California pozwu wniesionego przez Daisleya i Kerslake’a. U.S. Court of Appeals for the Ninth Circuit orzekł, że Osbourne nie jest winien żadnych opłat ani opłat muzykom sesyjnym zwolnionym w 1981^[30]. Aby uniknąć dalszych trudności, postanowił zastąpić oryginalny wkład Daisleya i Kerslake’a, dając w to miejsce Roberta Trujillo na basie i Mike’a Bordina na bębnach. Album został następnie wznowiony^[31].

W lipcu 2010 Osbourne i Iommi postanowili umorzyć postępowanie sądowe w sprawie własności znaku towarowego Black Sabbath. Blabbermouth przekazał, że obie strony są zadowolone, iż mają to za sobą i będą współpracować w przyszłości, i pragną ogłosić, że sprawa nie była nigdy osobista i chodziło tylko o biznes^[32].

Publikacje

• I Am Ozzy, 2010, Grand Central Publishing, ISBN 978-0-446-56989-7.
• Trust Me, I’m Dr. Ozzy: Advice from Rock’s Ultimate Survivor, 2012, Grand Central Publishing, ISBN 978-1-4555-0335-3.

Dyskografia

• Blizzard of Ozz (1980)
• Diary of a Madman (1981)
• Bark at the Moon (1983)
• The Ultimate Sin (1986)
• No Rest for the Wicked (1988)
• No More Tears (1991)
• Ozzmosis (1995)
• Down to Earth (2001)
• Under Cover (2005)
• Black Rain (2007)
• Scream (2010)
• Ordinary Man (2020)
• Patient Number 9 (2022)

Muzycy

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[3].

Obecni członkowie zespołu Ozzy’ego Osbourne’a

• Zakk Wylde – gitara (1987–1992, 1995, 1998, 2001–2004, 2006–2009, od 2017)
• Rob „Blasko” Nicholson – gitara basowa (2003, od 2006)
• Adam Wakeman – keyboard (od 2004)
• Tommy Clufetos – perkusja (od 2010)

Gry wideo

Nagrody i wyróżnienia

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Ozzy’ego Osbourne’a (ang.)