Późniejsza dynastia Zhou

Późniejsza dynastia Zhou (chiń. upr. 后周; chiń. trad. 後周; pinyin Hòu Zhōu) – ostatnia z pięciu dynastii tak zwanego Okresu Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw. Rządziła północnymi Chinami od 951–960 ze stolicy w Kaifengu (podówczas Bian), dopóki nie została zastąpiona przez dynastię Song.

Mapa Chin w okresie Pięciu Dynastii. Państwo Zhou zaznaczone na brunatno, błękitna enklawa na północy to Północne Han; terytorium Szesnastu Prefektur zakreskowane biało-żółto

Założyciel późniejszej dynastii Han, Liu Zhiyuan, zmarł po ledwie roku panowania pozostawiając na tronie nastoletniego syna. Podczas zamachu przeciwko władcy, chiński dowódca armii Han, Guo Wei sam przejął władzę i ogłosił powstanie nowego państwa. Guo był kompetentnym władcą, podobnie jak jego następca Guo Rong (siostrzeniec Guo Weia, adoptowany przez niego)^[1]. Guo Wei zdołał przejąć kontrolę nad ziemiami późniejszej dynastii Han, ale nie udało mu się podbić fragmentu, który ogłosił niezależność jako Północne Han; jego następca obawiał się, że Kitanowie będą chcieli interweniować na rzecz swego klienta, jakim było północne Han i postanowił przenieść wojnę na terytorium przeciwnika. Odbił dwie z Szesnastu Prowincji, przejmując kontrolę nad kilkoma istotnymi przełęczami prowadzącymi przez góry północnych Chin na stepy, które zamieszkiwali Kitanowie^[2]. Obie strony zaczęły gromadzić znaczne armie, ale nagła śmierć cesarza Zhou spowodowała, że wojna została odłożona, zwłaszcza że kitański władca nie wykazywał się wielką energią w działaniach wojennych^[2]. Drugi cesarz Zhou umarł młodo, pozostawiając tron siedmioletniemu synowi. W tej sytuacji powtórzyła się sytuacja z powstania państwa: kolejny wysoki rangą dowódca wojskowy dokonał przewrotu i proklamował następną dynastię – Song^[1]. Elity Zhou poparły przewrót, obawiając się, że rządzone przez dziecko państwo będzie łatwym łupem dla Kitanów^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Frederick W. Mote: Imperial China: 900-1800. Harvard University Press, 1999. ISBN 0-674-44515-5.