Płaskowyż Nałęczowski

Płaskowyż Nałęczowski
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Wyżyny Polskie
Podprowincja	Wyżyna Lubelsko-Lwowska
Makroregion	Wyżyna Lubelska
Mezoregion	Płaskowyż Nałęczowski
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska – woj. lubelskie

Płaskowyż Nałęczowski (343.12) – region naturalny (mezoregion) w południowo-wschodniej Polsce o powierzchni 615 km², stanowiący część Wyżyny Lubelskiej.

Obszar płaskowyżu pokryty jest niemalże ciągłą warstwą lessów rozciętych systemem dolin rzecznych, którym towarzyszą boczne suche doliny erozyjno-denudacyjne. Ze względu obecność pokrywy eolicznej, cechą charakterystyczną mezoregionu jest lessowy typ rzeźby terenu. W strefach krawędziowych, wierzchowinę lessową rozcinają liczne formy erozyjne typu V-kształtnych wąwozów często formujące złożone systemy. Wierzchowiny lessowe wznoszą się do wysokości 220–240 m n.p.m. Deniwelacje są względnie małe (do 20 m) i wyraźnie wzrastają w strefach przydolinnych, dochodząc do 40 metrów.

Płaskowyż rozciąga się pomiędzy dolinami rzek Wisły i Bystrzycy (dopływ Wieprza). Mezoregion ma wydłużony subrównoleżnikowy układ i orientację WNW-ESE. Granice północna i południowa są bardzo wyraźne w rzeźbie terenu, co podkreśla ich akumulacyjny charakter.

Rzekami, mającymi swoje źródła na płaskowyżu są: Bystra (dopływ Wisły) oraz Czechówka i Ciemięga (dopływy Bystrzycy).

Ze względu na obecność żyznych gleb (głównie płowych) formowanych na lessach płaskowyż to region wybitnie rolniczy^[1].

Na płaskowyżu położona jest główna, historyczna część Lublina. Najstarsze dzielnice miasta (Stare Miasto, Żmigród, Czwartek) położone są w strefie krawędziowej wschodniej części tego mezoregionu. Ponadto, na płaskowyżu leżą częściowo także inne miasta takie jak: Kazimierz Dolny, Kurów i Puławy, a w całości w jego obrębie: Garbów, Markuszów, Nałęczów i Wąwolnica.

Przypisy