Płaszcz polowy wz.1919

Płaszcz polowy wz. 1919

Płaszcz polowy wz.1919 – wierzchnie okrycie żołnierza Wojska Polskiego II RP.

Płaszcz wykonany był z grubego szaro-brunatno-zielonego sukna. Na piersiach, plecach i rękawach podszyty był szarą, płócienną podszewką. Winien kończyć się ok. 35 cm od ziemi, a szerokość dolnego obwodu winna wynosić 200 - 250 cm[1]. Do 1924 roku nosili go zarówno oficerowie i podoficerowie, a także szeregowi[2].

Płaszcz zapinany był z przodu na 6 guzików mundurowych[a] Długość ramion od 15 do 18 cm. Podczas marszu, na dolnych rogach płaszcza od wewnątrz, guzik i patka z dziurką spinała poły z tyłu. Dla podtrzymania pasa przy bocznych szwach pleców, przyszyte były dwie, zapinane na guzik mundurowy, patki o szerokości 4 cm i długości 8 cm[1].

Kołnierz wykonany był z tego samego sukna co płaszcz, lecz posiadał nieco więcej odcienia brązowego. Zapinany był na skórzaną pętelkę przyszytą pod lewym brzegiem kołnierza i baryłeczkę ze skóry prasowanej. Wyłożona część kołnierza z przodu miała 14 cm, a z tyłu 10 cm. Na lewym wewnętrznym rogu kołnierza umieszczono patkę do zapinania podniesionego kołnierza, a na prawym guzik. Na przednich rogach kołnierza naszyte były ukośnie barwy broni lub służby w postaci dwóch pasków obok siebie, każdy szerokości 0,5 cm, długości 8 cm[1].

Rękaw o szerokości przy wszyciu od 27 do 30 cm, u dołu 18 do 19 cm, zakończony wyłogami wykładanymi na 18 do 19 cm. Na spodniej części rękawa, w odległości 3 cm od dolnego brzegu, przyszyta patka o szerokości 4 cm i długości 9 cm. Patka ścięta na końcu, zapięta na jeden guzik mundurowy, przyszyty do rękawa. Przy szwie, w odległości około 8 cm, na górnej części rękawa przyszyty guzik tak, aby przy zapięciu patki rękaw przylegał do ręki[1].

Dwie kieszenie przecięte pionowo i zapinane na guzik mundurowy. Długość przecięcia 20 do 24 cm, a pod przecięciem od spodu kieszeń 20x20 cm. Przecięcie umieszczone na takiej wysokości, aby łatwo było sięgać ręką i do kieszeni płaszcza i do kieszeni spodni[1].

Naramienniki z sukna płaszcza szerokości 5 cm zwężające się ku górze do 3,5 cm, ścięte u góry i zapinane na guzik mundurowy przyszyty do płaszcza przy kołnierzu[3].

Płaszcz przeznaczony dla kawalerzysty rozcięty był z tyłu do siedzenia i zapinany na 4 guziki mundurowe małe[b]. Oficerowie poza frontem mogli nosić na płaszczu pasek wykonany z sukna płaszcza. Zimą dozwolone było podszywanie lub podpinanie futra pod płaszcz, oraz przypinanie futrzanego kołnierza z dowolnego futra[4].

Uwagi

  1. ↑ Piąty guzik „w stanie”[1].
  2. ↑ o średnicy 15 mm[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 6.
  2. ↑ Żygulski (jun.) i Wielecki 1988 ↓, s. 117.
  3. ↑ Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 4.
  4. ↑ Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 7.

Bibliografia

  • Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
  • Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Plaszcz wz. 1919.png
Płaszcz polowy wz.1919