Płaszczowiny wierchowe

Płaszczowiny wierchowepłaszczowiny, z których zbudowane są północne zbocza Tatr. Zalegają na autochtonicznych seriach wierchowych lub bezpośrednio na trzonie krystalicznym Tatr. Na nich z kolej zalegają płaszczowiny reglowe[1].

Płaszczowiny wierchowe dzielą się na mniejsze jednostki. Są to[2]:

  • płaszczowina Czerwonych Wierchów,
  • płaszczowina Giewontu.

Tworzą pas wychodni od Osobitej poprzez Grzesia, południowe stoki Bobrowca, Ornak, Kominiarski Wierch, Czerwone Wierchy, północne zbocza Koszystej, Szeroką Jaworzyńską, północne zbocza Jagnięcego Szczytu po Dolinę Kieżmarską i Steżki[2][3].

Ponieważ ze skał tych płaszczowin zbudowane są znaczące szczyty (w gwarze podhalańskiej „wierchy”), stąd nazwa – płaszczowiny wierchowe.

Płaszczowiny wierchowe składają się z osadów triasu, jury i kredy[2].

Przypisy

  1. Edward Passendorfer: Jak powstały Tatry. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1971.
  2. a b c praca zbiorowa: Mapa geologiczna Tatr polskich. Skala 1:30 000. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1979.
  3. Zbigniew Kotański: Przewodnik geologiczny po Tatrach. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1971.