Pławikonik australijski

Pławikonik australijski
	Phycodurus eques
	(Günther, 1865)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	igliczniokształtne
Rodzina	igliczniowate
Rodzaj	Phycodurus; Gill, 1896
Gatunek	pławikonik australijski
Synonimy
	Phycodorus eques (Günther, 1865); Phycodurus glauerti Whitley 1939; Phyllopteryx eques Günther, 1865;
	Phycodorus eques (Günther, 1865); Phycodurus glauerti Whitley 1939; Phyllopteryx eques Günther, 1865;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Pławikonik australijski^[2] (Phycodurus eques) – gatunek morskiej ryby z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Phycodurus.

Występowanie

Gatunek endemiczny południowego i zachodniego wybrzeża Australii. Jego zasięg występowania rozciąga się od Perth do Parku Narodowego Przylądku Wilsona. Żyje na głębokościach 20 m. Rzadko obserwuje się je głębiej niż 30 m^[4]. Występuje w wodach morskich i słonawych.

Charakterystyka

Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet do 50 cm długości, choć ich przeciętna długość to 30 cm^[5]. Żyją około 8–10 lat^[6]. Wyglądem przypominają wodorosty. Zazwyczaj są brązowe lub żółte z charakterystycznymi ciemniejszymi prążkami. Podobieństwo do otoczenia jest ich podstawowym mechanizmem przetrwania. W odróżnieniu od koników morskich, mają niechwytny ogon. Pławikoniki australijskie prowadzą samotny tryb życia, łączą się w pary tylko na czas rozrodu.

Samica składa do torby lęgowej samca do 250 ziarenek ikry. Samiec inkubuje je przez około 6 tygodni, następnie młode uwalniają się i od razu zaczynają prowadzić samodzielne życie. Osiągają dojrzałość płciową po około 2-2,5 roku.

Żywi się skorupiakami z rzędu Mysida. Bytuje na podmorskich łąkach glonów Posidonia, gdzie również żerują^[5]. Nie posiadają zębów – wysysają swoje ofiary^[7]

Zagrożenia

Badania pokazują, że pławikoniki zapadają na scuticociliatosis, chorobę roznoszoną przez orzęski z grupy Scuticociliatida^[8] oraz na infekcje przenoszone przez melanizujące grzyby z rodzaju Exophiala^[9]. Są również używane w medycynie alternatywnej, a także zbierane przez kolekcjonerów ze względu na ich unikalny wygląd, co skutkuje znacznym zmniejszeniem populacji^[10]

Stowarzyszenia zajmujące się ochroną naturalnej fauny wybrzeży Australii (m.in. Monterey Bay Aquarium) wprowadzają regulacje dotyczące połowu tych niezwykłych stworzeń i wykorzystują je w programach edukacyjnych. Australijskie władze stworzyły program „Dragon Search”, w którym może wziąć udział każdy, nawet będący w Australii przejazdem. Polega on na monitorowaniu ilości pławikoników na określonych obszarach^[11].

Przypisy

↑ Phycodurus eques, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ ^a ^b Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik: Mały słownik zoologiczny. Ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
↑ Phycodurus eques, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
↑ R.H. Kuiter: Coastal Fishes of Southeastern Australia. 2000. (ang.).
↑ ^a ^b Connolly, R.M., Melville, A.J., Preston, K.M. Patterns of movement and habitat use by leafy seadragons tracked ultrasonically. „Journal of Fish Biology”. 61, s. 684–695, 2002. (ang.).
↑ Leafy seadragon. New England Aquarium. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)].
↑ Groves, P. Leafy Seadragons. „Scientific American”. 179, s. 85–89, 1998. (ang.).
↑ Severe Scuticociliate (Philasterides dicentrarchi) Infection in a Population of Sea Dragons (Phycodurus eques and Phyllopteryx taeniolatus). SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
↑ Disseminated Phaeohyphomycosis in Weedy Seadragons (Phyllopteryx Taeniolatus) and Leafy Seadragons (Phycodurus Eques) Caused by Species of Exophiala, Including a Novel Species. SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
↑ Feafy sea dragon. Monterey Bay Aquarium. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
↑ Dragon Search. Reef Watch South Australia. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

Bibliografia

Phycodurus eques. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. www.fishbase.org [dostęp 6 lutego 2010]
Ryby: Encyklopedia zwierząt. Dorota Szatańska (red.). Warszawa: PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15140-9.
The Leafy Sea Dragon Yankalilla. Yankalilla Visitor Information Centre, 6 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 kwietnia 2015)]. (ang.).
National Geographic: Leafy and Weedy Sea Dragon. National Geographic: Leafy and Weedy Sea Dragon, 6 kwietnia 2014. (ang.).

[itis-1] Phycodurus eques, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[Ryby-2] Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik: Mały słownik zoologiczny. Ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.

[iucn-3] Phycodurus eques, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

[Kuiter2000-4] R.H. Kuiter: Coastal Fishes of Southeastern Australia. 2000. (ang.).

[Connolly-5] Connolly, R.M., Melville, A.J., Preston, K.M. Patterns of movement and habitat use by leafy seadragons tracked ultrasonically. „Journal of Fish Biology”. 61, s. 684–695, 2002. (ang.).

[NEA-6] Leafy seadragon. New England Aquarium. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)].

[Groves-7] Groves, P. Leafy Seadragons. „Scientific American”. 179, s. 85–89, 1998. (ang.).

[VET-8] Severe Scuticociliate (Philasterides dicentrarchi) Infection in a Population of Sea Dragons (Phycodurus eques and Phyllopteryx taeniolatus). SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

[VET2-9] Disseminated Phaeohyphomycosis in Weedy Seadragons (Phyllopteryx Taeniolatus) and Leafy Seadragons (Phycodurus Eques) Caused by Species of Exophiala, Including a Novel Species. SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

[MBA-10] Feafy sea dragon. Monterey Bay Aquarium. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

[Reef_Watch-11] Dragon Search. Reef Watch South Australia. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne