Płotycz

Płotycz

Pałac
Państwo Ukraina
ObwódFlag of Lviv Oblast.png tarnopolski
Rejontarnopolski
Powierzchnia2,210 km²
Populacja (2001)
• liczba ludności
• gęstość
1271
575,11 os./km²
Nr kierunkowy+380 352
Kod pocztowy47704
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Płotycz”
Położenie na mapie Ukrainy
Ziemia49°37′28″N 25°33′37″E/49,624444 25,560278
Portal Ukraina

Płotycz (ukr. Плотича, Płotycza) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie tarnopolskim. W 2001 roku liczyła ok. 1,3 tys. mieszkańców.

Położenie

Wieś leży nad Seretem, 8 km na północny zachód od Tarnopola[1].

Historia

Pomnik pomordowanych Polaków

Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z pierwszej połowy XVI wieku[2]. Według miejscowej tradycji od XVII wieku Płotycz niezmiennie należał do Korytowskich[1]. Na przełomie XIX i XX w. jej właścicielem był Juliusz Korytowski[3][4].

W II Rzeczypospolitej miejscowość stanowiła początkowo samodzielną gminę jednostkową. 1 sierpnia 1934 roku w ramach reformy na podstawie ustawy scaleniowej została włączona do zbiorowej gminy wiejskiej Hłuboczek Wielki w powiecie tarnopolskim, w województwie tarnopolskim. W tym czasie ludność wsi była w znacznej większości polska[1][5].

Podczas ataków banderowskich na Polaków w Płotyczu istniała silna polska samoobrona[1]. 8 marca 1944 roku Niemcy spacyfikowali wieś zabijając 40 mężczyzn. Zdaniem H. Komańskiego i Sz. Siekierki oraz G. Rąkowskiego przyczyną egzekucji był donos ukraiński[1][6]. Mimo pacyfikacji, w sprawozdaniu Komitetu Ziem Wschodnich z grudnia 1944 roku Płotycz był wymieniany jako jedno ze skupisk Polaków w powiecie tarnopolskim[7].

W 2008 roku na miejscowym cmentarzu odsłonięto pomnik ku czci zabitych[8].

Zabytki

  • pałac w stylu klasycystycznym, który przetrwał dwie wojny światowe[9]. Wybudowany pod koniec XVIII w. przez Felicjana Korytowskiego. Współcześnie (2005 rok) mieści się w nim szpital[1].
  • kościół katolicki z 1868 roku mieszczący groby Korytowskich. W 2005 roku był nieużywany i zdewastowany[1].
  • cerkiew Zaśnięcia Bogarodzicy z 1900 roku[1].
  • zabytkowy park pałacowy (10,2 ha)[1]

Urodzeni w Płotyczy

Zobacz też

  • Płotycza

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Grzegorz Rąkowski, Paweł Luboński, Podole. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część II, Pruszków: Rewasz, 2006, s. 130-131, ISBN 83-89188-46-5, OCLC 69287000.
  2. ↑ В. Романів, В. Хорош: Плотича. [W:] Тернопільський енциклопедичний словник. редкол.: Г. Яворський та ін.. T. 3: П—Я. Тернопіль : Видавничо-поліграфічний комбінат «Збруч», 2008, s. 97—98. ISBN 978-966-528-279-2.
  3. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Kronika. Odznaczenia papieskie. „Kurier Lwowski”. 9 (110), s. 4, 1891-04-21. [dostęp 2017-12-27]. 
  4. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Wykaz Członków i Posłów Sejmu Krajowego Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na VI. peryod w roku 1892. Lwów: 1892, s. 6. [dostęp 2017-12-27].
  5. ↑ Według spisu powszechnego z 1931 r. 1187 Polaków i 31 Ukraińców. - Grzegorz Hryciuk, "Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931-1948", Toruń 2005, ISBN 83-7441-121-X, s. 230
  6. ↑ Henryk Komański, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, Szczepan Siekierka, wyd. Wyd. 2., popr, Wrocław: Nortom, 2006, s. 379, ISBN 83-89684-61-6, OCLC 156875487.
  7. ↑ Lucyna Kulińska, Dzieje Komitetu Ziem Wschodnich na tle losów ludności polskich Kresów w latach 1943-1947. Tom I. Kraków 2002, ISBN 83-88527-32-0, s. 333
  8. ↑ Na rubieży, nr 99, s.48
  9. ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 149-153, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).

Bibliografia

  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Płotycza 1.) wś, pow. tarnopolski. [W:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. VIII. Warszawa, 1880–1902, s. 322.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of Lviv Oblast.png
Flag of Lviv Oblast, Ukraine
Ternopil Oblast location map.svg
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Тернопольской области с 17 июля 2020 года