PDW

Ten artykuł od 2020-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

MP7A1, niemiecki pistolet maszynowy klasy PDW

Broń klasy PDW (ang. Personal Defense Weapon, pol. „Broń Ochrony Osobistej”) – pochodzący z języka angielskiego termin określający rodzaj indywidualnej broni strzeleckiej przeznaczonej do samoobrony i walki na krótkich dystansach, w formie kompaktowego pistoletu maszynowego, jednak najczęściej wykorzystującego silniejszą amunicję, stanowiąc tym samym rozwiązanie pośrednie pomiędzy pistoletem maszynowym a subkarabinkiem. Względem standardowych pistoletów maszynowych broń klasy PDW charakteryzuje się zazwyczaj większym zasięgiem oraz zdolnością penetracji opancerzenia indywidualnego (np. kamizelek kuloodpornych).

Historia

Pod koniec lat 80. XX w., wobec rosnącej popularności kamizelek kuloodpornych, osiągi standardowych pistoletów maszynowych okazywały się niewystarczające, a zdolność obalenia przeciwnika dysponującego osłoną balistyczną, zwłaszcza z dużych odległości, była bardzo niska. Dlatego też, powstała idea stworzenia broni łączącej w sobie zarówno zalety subkarabinków (zasięg oraz energia początkowa pocisku), jak i pistoletów maszynowych (niewielkie rozmiary i waga), która mogłaby być wykorzystywana w charakterze broni przeznaczonej do samoobrony dla załóg pojazdów, obsługi broni zespołowej, oddziałów inżynieryjnych itp.

Opis

(c) metroplex, CC-BY-SA-3.0

Porównanie specjalnego naboju pistoletowego 5,7 × 28 mm stosowanego w PDW (po lewej) oraz naboju pośredniego 5,56 × 45 mm (po prawej)

W broni klasy PDW stosuje się najczęściej specjalną małokalibrową amunicję pistoletową z ostrołukowym pociskiem, która swoją budową zbliżona jest do nowoczesnej amunicji pośredniej stosowanej w karabinkach automatycznych. Taka konstrukcja naboju sprawia, iż ma on znacznie lepsze właściwości balistyczne względem standardowych naboi pistoletowych, zapewniając większy zasięg, celność i zdolność penetracji pancerza. Jednocześnie niższa energia tego typu amunicji względem amunicji pośredniej zapewnia mniejszy odrzut ułatwiając prowadzenie celnego ognia seriami na krótkich dystansach.

Za przykład amunicji stosowanej w broni klasy PDW może posłużyć nabój 5,7 × 28 mm stosowany w pistolecie maszynowym P90 oraz pistolecie FN57, oraz nabój 4,6 × 30 mm, którym zasilany jest pistolet maszynowy MP7. Do zasilania tego typu broni wykorzystywana jest również amunicja pistoletowa o tradycyjnej konstrukcji, jednak o zwiększonej energii jak np. nadciśnieniowe wersje naboju 9 × 19 mm Parabellum (oznaczane jako „+P” lub „+P+”) stosowane przykładowo w pistoletach maszynowych PP-19 Bizon i PP-2000.

Zobacz też

• pistolet maszynowy PMM – polski prototypowy pistolet maszynowy klasy PDW

Linki zewnętrzne

• HK MP7 PDW w serwisie Modern Firearms
• Personal Defence Weapon. militech.sownet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-27)].