PS-01 Komar

PS-01 Komar

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ
Typ	bezzałogowy statek powietrzny
Konstrukcja	metalowa
Załoga	0
Historia
Data oblotu	1978
Liczba egzemplarzy	3
Dane techniczne
Napęd	2 x silnik spalinowy MP-5 „Ural-2”
Moc	12 KM
Wymiary
Rozpiętość	2,12 m
Długość	2,15 m
Powierzchnia nośna	1,3 m2
Masa
Własna	90 kg
Użyteczna	30 kg
Osiągi
Prędkość maks.	180 km/h
Prędkość minimalna	85 km/h
Prędkość wznoszenia	2,7 m/s
Zasięg	100 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRR

PS-01 Komar (ros. ПС-01 «Комар») – doświadczalny radziecki bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do rozpoznania.

Historia

Opracowanie konstrukcji rozpoczął w 1978 r. zespół składający się studentów ze J. Timoszyna, R. Ambarcumiana i W. Sołowjewa. Wersja finalna maszyny została opracowana jako projekt pracy dyplomowej W. Sołowjewa. Prace odbywały się w Przemysłowym Biurze Projektów Specjalnych Moskiewskiego Instytutu Lotniczego (ros. Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ – ОСКБЭС МАИ). Konstrukcja powstawała na zamówienie przemysłu zbrojeniowego ZSRR, przewidywano również dla niej zastosowania cywilne^[1].

W tunelu aerodynamicznym ADT-102 Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego (CAGI) przeprowadzono jego badania. Pierwszy egzemplarz PS-01 Komar został przetestowany w 1981 r., drugi w 1982 r. Przeprowadzono badania aparatu w locie, wykonano je na holu za śmigłowcem^[2].

Dron charakteryzował się nowatorskimi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, z których najważniejszymi były składane skrzydła oraz modułowa budowa kadłuba umożliwiająca wykorzystanie głowic zawierające wyposażenie wymagane przy realizacji aktualnego zadania. Składane skrzydła i modułowa konstrukcja umożliwiły transport urządzenia w kontenerze o wymiarach 2,2 na 0,8 metra. Przygotowani maszyny do lotu z kontenera transportowego odbywało się w krótkim czasie dzięki zastosowaniu łączeń z automatycznymi blokadami właściwego położenia elementów ruchomych^[3].

Po raz pierwszy w Związku Radzieckim w konstrukcji został zastosowany układ otunelowanego śmigła i systemu sterowania umieszczonego wewnątrz jego pierścienia. Do napędu użyto dwóch benzynowych dwucylindowych silników spalinowych MP-5 „Ural-2” w układzie boksera^[4].

Początkowo w konstrukcji maszyny zastosowano elementy drewniane, które w późniejszym czasie zostały zastąpione włóknem szklanym. Dron startował z katapulty, lądowanie odbywało się z wykorzystaniem spadochronu, którego zasobnik znajdował się w części ogonowej. Przewidywano również możliwość startu urządzenia po zrzuceniu go przez nosiciela. Zastosowana konstrukcja maszyny w układzie bezogonowym ze skrzydłem o małym wydłużeniu pozwoliła na stworzenie stabilnej platformy do przenoszenia wyposażenia rozpoznawczego. Zbudowano trzy egzemplarze drona, które wykorzystano do testów. Konstrukcja nie była rozwijana w późniejszych latach. Doświadczenia uzyskane przy budowie Komara wykorzystano do stworzenia seryjnego drona Szmiel-1^[5].

Przypisy