PS-01 Komar

PS-01 Komar
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ

Typ

bezzałogowy statek powietrzny

Konstrukcja

metalowa

Załoga

0

Historia
Data oblotu

1978

Liczba egzemplarzy

3

Dane techniczne
Napęd

2 x silnik spalinowy MP-5 „Ural-2”

Moc

12 KM

Wymiary
Rozpiętość

2,12 m

Długość

2,15 m

Powierzchnia nośna

1,3 m2

Masa
Własna

90 kg

Użyteczna

30 kg

Osiągi
Prędkość maks.

180 km/h

Prędkość minimalna

85 km/h

Prędkość wznoszenia

2,7 m/s

Zasięg

100 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
 ZSRR

PS-01 Komar (ros. ПС-01 «Комар») – doświadczalny radziecki bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do rozpoznania.

Historia

Opracowanie konstrukcji rozpoczął w 1978 r. zespół składający się studentów ze J. Timoszyna, R. Ambarcumiana i W. Sołowjewa. Wersja finalna maszyny została opracowana jako projekt pracy dyplomowej W. Sołowjewa. Prace odbywały się w Przemysłowym Biurze Projektów Specjalnych Moskiewskiego Instytutu Lotniczego (ros. Отраслевое специальное конструкторское бюро МАИ – ОСКБЭС МАИ). Konstrukcja powstawała na zamówienie przemysłu zbrojeniowego ZSRR, przewidywano również dla niej zastosowania cywilne[1].

W tunelu aerodynamicznym ADT-102 Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego (CAGI) przeprowadzono jego badania. Pierwszy egzemplarz PS-01 Komar został przetestowany w 1981 r., drugi w 1982 r. Przeprowadzono badania aparatu w locie, wykonano je na holu za śmigłowcem[2].

Dron charakteryzował się nowatorskimi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, z których najważniejszymi były składane skrzydła oraz modułowa budowa kadłuba umożliwiająca wykorzystanie głowic zawierające wyposażenie wymagane przy realizacji aktualnego zadania. Składane skrzydła i modułowa konstrukcja umożliwiły transport urządzenia w kontenerze o wymiarach 2,2 na 0,8 metra. Przygotowani maszyny do lotu z kontenera transportowego odbywało się w krótkim czasie dzięki zastosowaniu łączeń z automatycznymi blokadami właściwego położenia elementów ruchomych[3].

Po raz pierwszy w Związku Radzieckim w konstrukcji został zastosowany układ otunelowanego śmigła i systemu sterowania umieszczonego wewnątrz jego pierścienia. Do napędu użyto dwóch benzynowych dwucylindowych silników spalinowych MP-5 „Ural-2” w układzie boksera[4].

Początkowo w konstrukcji maszyny zastosowano elementy drewniane, które w późniejszym czasie zostały zastąpione włóknem szklanym. Dron startował z katapulty, lądowanie odbywało się z wykorzystaniem spadochronu, którego zasobnik znajdował się w części ogonowej. Przewidywano również możliwość startu urządzenia po zrzuceniu go przez nosiciela. Zastosowana konstrukcja maszyny w układzie bezogonowym ze skrzydłem o małym wydłużeniu pozwoliła na stworzenie stabilnej platformy do przenoszenia wyposażenia rozpoznawczego. Zbudowano trzy egzemplarze drona, które wykorzystano do testów. Konstrukcja nie była rozwijana w późniejszych latach. Doświadczenia uzyskane przy budowie Komara wykorzystano do stworzenia seryjnego drona Szmiel-1[5].

Przypisy

  1. ПС-01 Комар. Уголок неба. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
  2. ПС-01 «КОМАР». Авиация - коммерческая, гражданская, спецавиация.... [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
  3. ПС-01 Комар. Avia.pro. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
  4. ПС-01 Комар. Экспериментальный малоразмерный ДПЛА. ОСКБЭС МАИ. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).
  5. ПС-01 Комар (МАИ). Drone Catalog. [dostęp 2022-12-14]. (ros.).

Media użyte na tej stronie

Roundel of the Soviet Union (1945–1991).svg
Roundel of the Soviet Air Forces, Air Defence Forces, and Naval Aviation (1945–1991).
Roundel of Russia.svg
Roundel of the Russian Air Force.