PWS-103
| ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Polska | |
| Producent | Lwowskie Warsztaty Lotnicze | |
| Konstruktor | Wacław Czerwiński, Józef Niespał | |
| Typ | szybowiec | |
| Konstrukcja | drewniana | |
| Załoga | 1 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1940 | |
| Liczba egzemplarzy | 2 | |
| Dane techniczne | ||
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 15 m | |
| Wydłużenie | 16 | |
| Długość | 6,7 m | |
| Wysokość | 1,6 m | |
| Powierzchnia nośna | 14 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 180 kg | |
| Użyteczna | 95 kg | |
| Startowa | 275 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość minimalna | 55 km/h | |
| Prędkość ekonomiczna | 65 km/h | |
| Prędkość optymalna | 80 km/h | |
| Prędkość dopuszczalna | 300 km/h | |
| Prędkość min. opadania | 0,7 m/s (przy 65 km/h) | |
| Doskonałość maks. | 27 (przy 80 km/h) | |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji | +7,5/-4,5 | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| ZSRS | ||
PWS-103 – polski szybowiec wyczynowo-akrobacyjny skonstruowany w dwudziestoleciu międzywojennym.
Historia
Inżynierowie Wacław Czerwiński i Józef Niespał przystąpili we wrześniu 1938 roku do projektowania szybowca wyczynowego spełniającego warunki stawiane przez ISTUS szybowcom olimpijskim. Miał być dopuszczony do wykonywania pełnej akrobacji oraz do lotów chmurowych. Przygotowywany szybowiec miał wziąć udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1940 roku[1]. Przy konstruowaniu nowego szybowca oparto się na konstrukcji PWS-102 Rekin, od pierwowzoru odróżniało go zastosowanie hamulców aerodynamicznych IAW opracowanych w Instytucie Aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej oraz nowe sposoby mocowania płata do kadłuba oraz statecznika poziomego.
Dokumentacja projektowa została zakończona w marcu 1938 roku i budową dwóch prototypów zajęły się Lwowskie Warsztaty Lotnicze, jednakże nie została ona zakończona przed wybuchem II wojny światowej. Budowa została ukończona przez Rosjan i szybowce wywieziono do testów w Moskwie. W tym samym roku wzięły udział w XV Wszechzwiązkowych Zawodach Szybowcowych[2].
Konstrukcja
Jednomiejscowy szybowiec wyczynowo-akrobacyjny w układzie wolnonośnego górnopłatu.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej, przekroju owalnym, kryty sklejką. Z przodu umieszczony hak do startu z lin gumowych oraz zaczep do lotów na holu. Kabina zamknięta ze stałym wiatrochronem i zdejmowaną osłoną, fotel pilota i pedały regulowane. Kadłub stanowił całość ze statecznikiem pionowym[1].
Płat dwudzielny, o obrysie trapezowo-eliptycznym, dwudźwigarowe. Do dźwigara pomocniczego kryte sklejką, dalej płótnem. Wyposażone w hamulce aerodynamiczne IAW, dwudzielne lotki szczelinowe o napędzie linkowym. Płat był mocowany do kadłuba za pomocą trzech pionowych śrub[2].
Usterzenie krzyżowe, statecznik poziomy niedzielony, statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Konstrukcja i pokrycie stateczników drewniane, powierzchnie sterowe kryte płótnem[1].
Podwozie jednotorowe złożone z amortyzowanej płozy podkadłubowej i płozy ogonowej[1].
Przypisy
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).