PWS-50
 (c) Bundesarchiv, Bild 102-10153 / CC-BY-SA 3.0 PWS-50 podczas zawodów Challenge | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | samolot sportowy |
| Konstrukcja | średniopłat o konstrukcji drewnianej, podwozie klasyczne stałe |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1930 |
| Wycofanie ze służby | 1933 |
| Liczba egzemplarzy | 1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 silnik rzędowy ADC Cirrus III |
| Moc | 85 KM (nominalna), |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 11 m |
| Długość | 7,1 m |
| Wysokość | 2,1 m |
| Powierzchnia nośna | 20 m² |
| Masa | |
| Własna | 429 kg |
| Użyteczna | 221 kg |
| Startowa | 650 kg (maks. 735 kg) |
| Zapas paliwa | 100 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 155 km/h |
| Prędkość przelotowa | 126 km/h |
| Prędkość minimalna | 65 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 2,8 m/s |
| Pułap | 3 400 m |
| Zasięg | 500 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
PWS-50 – polski samolot sportowy skonstruowany w 1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, zbudowany w jednym egzemplarzu.
Historia
Samolot został zaprojektowany w latach 1929–1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, z własnej inicjatywy fabryki, jako jeden z kilku samolotów przeznaczonych specjalnie do uczestnictwa w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge 1930 (ponadto PWS-8, PWS-51, PWS-52). Projekt wstępny opracował mjr inż. Wacław Makowski, a projekt konstrukcyjny – inż. August Bobek-Zdaniewski. Prototyp zbudowano i oblatano na wiosnę 1930 w Białej Podlaskiej (pilot Franciszek Rutkowski)[1].
Samolot miał dość rzadko spotykany układ konstrukcyjny średniopłata z dwoma miejscami w odkrytej kabinie obok siebie. Szeroki płat ograniczał jednak widoczność z kabiny w dół. Jesienią 1930 zamieniono rurę wydechową silnika prowadzącą prosto do góry przed kabiną załogi, na rurę prowadzącą w dół po lewej stronie silnika, poniżej płata[1].
Użycie
Samolot ze znakami rejestracyjnymi SP-ADB, wziął udział w zawodach Challenge 1930 w lipcu 1930, pilotowany przez kpt. Zbigniewa Babińskiego. Został on jednak zdyskwalifikowany za przekroczenie czasu lotu okrężnego wokół Europy, aczkolwiek ukończył lot poza konkursem[2].
Później samolot był przez używany przez Klub Lotniczy przy Podlaskiej Wytwórni Samolotów. Brał udział w kilku zawodach lotniczych w Polsce, lecz bez większych sukcesów. Podczas III Krajowego Konkursu Awionetek we wrześniu–październiku 1930, pilotowany przez W. Krasickiego, został uszkodzony podczas przelotu z Brześcia do Grodna. Po remoncie masa wzrosła do 452 kg[1]. Bez powodzenia samolot startował w I Lubelsko-Podlaskich Zimowych Zawodach Lotniczych i IV Krajowym Konkursie Samolotów Turystycznych w 1931, nie kończąc zawodów. W 1932 otrzymał nazwę „Podlasianka”. W lutym 1933 A. Uszacki zajął na PWS-50 6. miejsce w II Lubelsko-Podlaskich Zimowych Zawodach Lotniczych, a 4–5 czerwca tego roku J. Szałowski zdobył na nim 3. miejsce w I Locie Północno-Zachodniej Polski. Pod koniec czerwca 1933 samolot został uszkodzony w wypadku w Warszawie, po czym został skasowany[1].
Opis techniczny
Wolnonośny średniopłat o konstrukcji drewnianej. Kadłub o przekroju prostokątnym, kryty sklejką oraz blachą aluminiową w części osłony silnika. Trapezowy niedzielony dwudźwigarowy płat z zaokrąglonymi końcówkami, kryty płótnem i sklejką do przedniego dźwigara. Usterzenie drewniane, stateczniki kryte sklejką, stery płótnem[1].
Dźwigary przechodziły przez kadłub, a między nimi znajdowała się odkryta kabina załogi, z miejscami obok siebie, wyposażona we wspólny wiatrochron od przodu. Kabina miała podwójne sterownice. Za kabiną i w wykrojach płata po bokach kabiny był bagażnik.
Podwozie stałe, trójgoleniowe, w układzie klasycznym, z amortyzatorami olejowo-powietrznymi i płozą ogonową.
Silnik 4-cylindrowy rzędowy z cylindrami stojącymi ADC Cirrus III z przodu kadłuba. Śmigło dwułopatowe, drewniane. Zbiornik paliwa pojemności 100 litrów umieszczony w kadłubie za kabiną, pod bagażnikiem – miał możliwość awaryjnego odrzucenia w locie. Przelotowe zużycie paliwa – 26 l/h[1].
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Glass, Polskie konstrukcje lotnicze 1893–1939, WKiŁ, Warszawa 1977, s. 186–187.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
(c) Bundesarchiv, Bild 102-10153 / CC-BY-SA 3.0
Der Start der Maschinen zum internationalen Europa-Rundflug auf dem Centralflughafen in Berlin-Tempelhof. Letztes Füllen der Benzintanks vor dem Start in Tempelhof.