PWS-51

PWS-51
PWS-51 podczas III Krajowego Konkursu Awionetek
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Podlaska Wytwórnia Samolotów
Typ	samolot sportowy
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne stałe
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1930
Wycofanie ze służby	1934
Liczba egzemplarzy	1
Dane techniczne
Napęd	1 silnik gwiazdowy AS Genet
Moc	80 KM (nominalna) - 88 KM (startowa)
Wymiary
Rozpiętość	10.8 m
Długość	7,75 m
Wysokość	2,25 m
Powierzchnia nośna	18 m²
Masa
Własna	440 kg
Użyteczna	280 kg
Startowa	720 kg
Zapas paliwa	100 l
Osiągi
Prędkość maks.	155 km/h
Prędkość przelotowa	125 km/h
Prędkość minimalna	70 km/h
Prędkość wznoszenia	2,2 m/s
Pułap	2 700 m
Zasięg	700 km
Rozbieg	170 m
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

PWS-51 – polski samolot sportowy skonstruowany w 1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, zbudowany w jednym egzemplarzu.

Historia

Samolot został zaprojektowany w latach 1929-1930 przez inż. Stanisława Cywińskiego w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, z własnej inicjatywy fabryki, jako jeden z kilku samolotów przeznaczonych specjalnie do uczestnictwa w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge 1930 (ponadto PWS-8, PWS-50, PWS-52). Prototyp został zbudowany z pomocą finansową LOPP i oblatany na wiosnę 1930 w Białej Podlaskiej (pilot Franciszek Rutkowski)^[1].

Prędkość maksymalna prototypu była o 18 km/h większa, od zakładanej i był on tylko 10 kg cięższy od projektu (w przeciwieństwie do PWS-8 i PWS-50). Był pierwszym samolotem sportowym PWS o konstrukcji mieszanej.^[1].

PWS-51 (SP-ADC, po prawej), przed zawodami Challenge.

Użycie

Samolot ze znakami rejestracyjnymi SP-ADC i numerem startowym O7 wziął udział w zawodach Challenge 1930 w lipcu 1930, pilotowany przez kpt. Józefa Lewoniewskiego. Przeleciał większość trasy lotu okrężnego, lecz 28 lipca z powodu uszkodzenia przewodu olejowego musiał przymusowo lądować pod Wiedniem i się wycofać^[2].

Później samolot był przez używany przez Klub Lotniczy przy Podlaskiej Wytwórni Samolotów. Brał udział w kilku zawodach lotniczych w Polsce, bez większych sukcesów. We wrześniu-październiku 1930 zajął 10. miejsce w III Krajowym Konkursie Awionetek, pilotowany przez K. Stefaniuka, mimo uszkodzenia samolotu. W 1931 podczas remontu wymieniono silnik na również gwiazdowy Walter Vega NZ (85 KM) z samolotu PWS-8, z pierścieniem Townenda.

W czerwcu 1933 samolot został uszkodzony podczas lotu do Krakowa na V Lot Południowo-Zachodniej Polski. Podczas remontu po raz kolejny wymieniono silnik, na rzędowy ADC Cirrus III z samolotu PWS-50 (85 KM). Samolot został jednak ponownie rozbity przez A. Uszackiego podczas IV Lubelsko-Podlaskich Zimowych Zawodów Lotniczych 2-4 lutego 1934, po czym został skasowany^[1].

Opis techniczny

Zastrzałowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Kadłub o przekroju prostokątnym, zaokrąglony od góry, kratownicowy, spawany z rur stalowych, kryty płótnem oraz blachą aluminiową w części osłony silnika. Płat prostokątny z zaokrąglonymi końcówkami, dwudźwigarowy, dwudzielny, konstrukcji drewnianej, kryty płótnem i sklejką do drugiego dźwigara. Płat podparty dwiema parami zastrzałów z rur stalowych. Usterzenie drewniane, stateczniki kryte sklejką, stery płótnem^[1].

Załoga w dwóch odkrytych kabinach w układzie tandem, wyposażonych w wiatrochrony. Kabiny miały podwójne sterownice, w kabinie pasażera drążek sterowy był wyjmowany. Za kabiną był bagażnik.

Podwozie stałe, trójgoleniowe, w układzie klasycznym, z osią łamaną i amortyzatorami olejowo-powietrznymi oraz płozą ogonową.

Silnik z przodu kadłuba. Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe. Zbiornik paliwa pojemności 100 l umieszczony w kadłubie przed kabiną. Przelotowe zużycie paliwa 22 l/h^[1].

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i rysunek w serwisie Ugołok Nieba

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Glass, Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939, WKiŁ, Warszawa 1977, s. 187-188.