PZA Loara

PZA Loara

PZA Loara w czasie strzelania
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Radwar
Typ pojazdu	samobieżny przeciwlotniczy zestaw artyleryjski
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	3
Historia
Egzemplarze	2-4
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny S-1000 o mocy 1000 KM (625 kW)
Pancerz	2 x 35 mm
Długość	6,67 m
Szerokość	3,47 m
Prześwit	0,47 m
Masa	45 300 kg
Osiągi
Prędkość	60 km/h
Zasięg	450-500 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,2 m
Rowy (szer.)	2,8 m
Ściany (wys.)	0,8 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2x jednolufowa armata automatyczna Oerlikon-Contraves KDA L/90 kalibru 35 mm produkowana na licencji przez Hutę Stalowa Wola
Użytkownicy
Polska

PZA Loara, widok ogólny

PZA Loara, widok od tyłu

PZA Loara (Przeciwlotniczy Zestaw Artyleryjski Loara) – zintegrowany samobieżny artyleryjski zestaw przeciwlotniczy oparty na zmodernizowanym podwoziu czołgu T-72. Pojazd ten przeznaczony miał być do zwalczania środków ataku powietrznego (samoloty, pociski manewrujące, śmigłowce, środki bezpilotowe oraz inne), działających na bardzo małych, małych i średnich wysokościach. Może również niszczyć lekko opancerzone cele lądowe i nawodne.

Konstrukcja

Na samonośnym podwoziu zamontowano wieżę, zespawaną z pancernych blach walcowanych. Napęd obrotu wieży, jak i mechanizmy podnoszenia działek są elektryczne. Napędy te zapewniają wysokie prędkości kątowe ruchu. Masa wieży wraz z zapasem amunicji i załogą wynosi 13 ton^[1].

Uzbrojenie

Wewnątrz wieży znajdują się zasobniki z amunicją oraz układ zasilania działek. Wieża jest wyposażona w nowoczesne sensory pozwalające na wykrywanie i przechwytywanie celów powietrznych poruszających się z prędkością do 500 m/s. Dwie armaty przeciwlotnicze Oerlikon KDA (produkowane na licencji przez Hutę Stalowa Wola) zasilane nabojem 35x228 mm zapewniają skuteczne niszczenie celów na odległości do co najmniej 4000 m. Do armat wykorzystywana będzie amunicja typu FAPDS-T (uniwersalny, rdzeniowy, podkalibrowy w sabocie pocisk przeciwpancerny ze smugaczem - rozkruszający się po uderzeniu w cel i rażący odłamkami), APFSDS-T (uniwersalny, rdzeniowy, podkalibrowy w sabocie pocisk przeciwpancerny ze smugaczem, stabilizowany brzechwowo), AHEAD (z elektronicznym programowaniem momentu wybuchu i rozlotu elementów rażących)^[1].

Wykrywanie

Zintegrowana głowica śledząca zawiera radar Ericsson Microwave Systems Eagle o paśmie fal milimetrowych, kamerę termalną IR SAGEM produkcji francuskiej, kamerę TV PCO KTVD-1 oraz dalmierz laserowy PCO DL-1 o wysokiej częstotliwości produkcji polskiej. Na pylonie z tyłu wieży umieszczono antenę trójwspółrzędnej stacji radiolokacyjnej wstępnego wykrywania celów. Radar ten ma antenę z szykiem fazowym i przeszukiwaniem elektronicznym w pionie. Jest on zintegrowany z systemem rozpoznawczym "swój-obcy". Częstotliwość odświeżania informacji wynosi 1 s (antena wiruje z prędkością 60 obr./min). Radar charakteryzuje niewielka moc, niewielkie listki boczne oraz wysoka odporność na zakłócenia pasywne i aktywne. Rozbudowany układ kierowania ogniem pozwala na pracę z wyłączonym radarem wstępnego wykrywania, co uniemożliwia namierzenie i zniszczenie zestawu pociskiem radiolokacyjnym. Zestaw bowiem jest tak skonstruowany, że na polu walki jeden pojazd z baterii może otrzymywać informacje o nieprzyjacielu z urządzeń zewnętrznych np. ze stacji NUR-22 czy Łowcza-3. Na ich podstawie nakierowuje swoją głowicę optoelektroniczną i w sposób bierny, a więc bez promieniowania, śledzi cel i prowadzi do niego ogień.

Do zalet Loary należy także wykrywanie celów w czasie ruchu pojazdu, może pracować w kilku trybach- automatycznym, półautomatycznym, oraz ręcznym gdzie załoga ma pełną kontrolę strzelania. Od momentu wykrycia, identyfikacji aż do zniszczenia celu upływa najwyżej 10 s^[1][2].

Wykorzystanie

Mimo zapotrzebowania Wojska Polskiego w najbliższych latach na co najmniej 160 zestawów LOARA i ok. 100 zestawów rakietowej wersji, oraz bardzo pozytywnych opinii specjalistów obrony przeciwlotniczej MON nie zamówił - poza 1 prototypem - ani jednej sztuki^[2].

Przypisy