Pałac Branickich w Warszawie (ul. Miodowa)
 nr rej. 436/1 z 1 lipca 1965[1] | |
 Widok pałacu od strony ulicy Podwale | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | Warszawa |
| Adres | ul. Miodowa 6 |
| Typ budynku | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy | XVIII w. |
| Zniszczono | II wojna światowa |
| Odbudowano | 1947–1953 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′49″N 21°00′41″E/52,246944 21,011389 | |
Pałac Branickich – pałac znajdujący się w Warszawie przy ul. Miodowej 6. Oficyny pałacu są przypisane do ul. Podwale (nr 3 i 5).
Wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.
Historia
W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów. W XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego.
Pałac został wzniesiony w latach 40. XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Jego głównym architektem był Jan Zygmunt Deybel. Współpracowali z nim także Jan Henryk Klemm, Jakub Fontana i rzeźbiarz Jan Chryzostom Redler. Późnobarokowy pałac posiada dwie klasycystyczne oficyny, okalające rozległe podwórze, zamknięte bramą od strony ulicy Podwale. Od przydomku małżonki hetmana, Izabelli z Poniatowskich (siostry króla Stanisława Augusta), pałac nazywany był powszechnie „pałacem Pani Krakowskiej” (odziedziczyła tę posesję w 1771 roku).
W 1804 roku sprzedała pałac rodzinie Niemojewskich, zaś w roku 1817 jego właścicielem stał się Stanisław Sołtyk. Pałac był przebudowywany wielokrotnie w wieku XIX.
Do 1949 r. należał do Franciszka Salezego Potockiego, kiedy odebrano mu go na podstawie dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy z 26 października 1945 (tzw. dekretu Bieruta). Zniszczony podczas II wojny światowej[2], został odbudowany w latach 1947–1953. Mieściło się w nim Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego[3].
W 1965 pałac wraz z oficynami i bramą został wpisany do rejestru zabytków[1].
Do 2009 był jedną z siedzib Urzędu m. st. Warszawy. We wrześniu 2008 r. władze Warszawy podjęły negocjacje ze spadkobiercami Potockiego ws. warunków zwrotu nieruchomości[4]., a w listopadzie 2008 r. zawarły z nimi ugodę, na mocy której nieruchomość wraz z pałacem stała się ich własnością.
Na początku 2009 władze Warszawy podjęły decyzję o wcześniejszej wyprowadzce urzędu z pałacu. Biura zostały przeniesione na ulice: Senatorską i Kredytową. W 2013 spadkobiercy Franciszka Salezego Potockiego sprzedali budynek jednemu z deweloperów[5].
Inne informacje
- Przy wejściu do pałacu od strony dziedzińca znajduje się para zachowanych dwukomorowych gaśników na pochodnie.
Przypisy
- ↑ a b Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 31 marca 2019 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). W: Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 39. [dostęp 2019-10-07].
- ↑ Alfred Lauterbach. Zniszczenie i odbudowa Warszawy zabytkowej. „Kronika Warszawy”. 4(8), s. 58, 1971.
- ↑ Tadeusz Podgórski: Zwiedzamy Warszawę. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1956, s. 97.
- ↑ Warszawski ratusz na walizkach, wyborcza.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ Kordian Kuczma. Złoto dla zuchwałych. Warszawska reprywatyzacja. „Skarpa Warszawska”, s. 8, wrzesień 2016.
Media użyte na tej stronie
(c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5
Mapa Warszawy - podkład lokalizacyjny
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Poland
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Masovian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 53.55N
- S: 50.95 N
- W: 19.15 E
- E: 23.25 E
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Symbol dworu do legendy mapy
Autor: KrzysztofPrzygodzki, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
zespół pałacu Branickich
oficyna, 1805, po 1945 ul. Podwale 3/Miodowa 6, Warszawa, dz. Śródmieście