Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu

Pałac Henckla von Donnersmarck

Pałac Henckla von Donnersmarck
Państwo	Polska
Miejscowość	Wrocław
Adres	ul. Piotra Skargi
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	klasycyzm
Architekt	Johann Christian Valentin Schulze, Carl Ferdinand Langhans
Kondygnacje	trzy
Pierwszy właściciel	Hr. Henckel von Donnersmarck
Kolejni właściciele	Schlesische General-Landschafts-Direktion
brak współrzędnych

Pałac Henckla von Donnersmarck (niem. Das Henckelsche Palais) – klasycystyczny pałac miejski, który znajdujdował się na skrzyżowaniu ulic Piotra Skargi i Teatralnej we Wrocławiu; jeden z ostatnich pałaców szlachty śląskiej. Zniszczony podczas II wojny światowej.

Historia

Pałac został wzniesiony w latach 1825–1827 na zlecenie Karla Lazarusa Henckela von Donnersmarck ze Świerklańca, potomka górnośląskiego rodu magnatów ziemskich i przemysłowych Henckel von Donnersmarck. Budynek został wybudowany przez Johana Christiana Valentina Schulzego według projektu Carla Ferdinanda Langhansa na terenach dawnych fortyfikacji miejskich, w pasie Promenady, naprzeciwko Bastionu Sakwowego^[a]. W 1868 roku został sprzedany Śląskiemu Generalnemu Ziemstwu^[1][2].

Podczas działań wojennych w 1945 roku pałac został zniszczony, a następnie ok. 1950 rozebrany. Na jego miejsce utworzono placyk z pomnikiem Mikołaja Kopernika^[1].

Architektura

Trójkondygnacyjny budynek został wzniesiony na planie litery "U" a jego krótszy, dziewięcioosiowy wschodni bok zwrócony był w stronę ulicy Skargi. W nim, w osi środkowej umieszczone zostało główne wejście zaakcentowane czterokolumnowym przerwanym toskańskim portykiem balkonowym. Nad nim znajdowało się trójdzielne okno typu porte-fenetre zwieńczone kartuszem herbowym. W elewacji południowej, w jej środkowej części znajdowała się oranżeria a w części dachowej belweder. Okna posiadały proste opaski. Pomiędzy skrzydłami znajdował się dziedziniec^[1].

We wnętrzu budynku, na parterze znajdowała się długa sień z trójbiegową klatką schodową u wejściu której znajdowały się figury sfinksów. Na pierwszym piętrze pałac posiadał piętnaście reprezentatywnych pomieszczeń, z których najbardziej okazałą był złoty salon z kopułą, z dekoracyjną sztukaterią i polichromią wzorowaną na malarstwie w pompejskich pałacach oraz dwukondygnacyjna sala balowa z klasycystyczną dekoracją i dwoma galeriami opartymi na dwunastu jońskich kolumnach. Jak zaznacza Agnieszka Zabłocka-Kłos skromna, klasycystyczna elewacja nie zapowiadała pełnego przepychu i wyrafinowania wnętrz^[1][3].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
• Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.
• Zygmunt Antkowiak: Ulice i place Wrocławia. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1970.