Pałac Krzeczunowiczów w Bołszowcach

Pałac Krzeczunowiczów
w Bołszowcach

Fasada pałacu od strony parku
Państwo	Ukraina
Obwód	iwanofrankiwski
Miejscowość	Bołszowce
Adres	ul. Sadowa 3
Styl architektoniczny	neoklasycyzm
Architekt	Tadeusz Mokłowski
Inwestor	Kornel Krzeczunowicz
Rozpoczęcie budowy	1926
Ukończenie budowy	1929
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Pałac Krzeczunowiczów w Bołszowcach
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Pałac Krzeczunowiczów w Bołszowcach
49°11′04,1549″N 24°44′18,6262″E/49,184487 24,738507

Pałac Krzeczunowiczów od frontu

Pałac Krzeczunowiczów – neoklasycystyczny pałac we wsi Bołszowce w obwodzie iwanofrankiwskim na Ukrainie, zbudowany w latach 1926–1929, początkowo siedziba rodowa polskiej rodziny szlacheckiej Krzeczunowiczów.

Historia budowy

Pałac został wzniesiony na miejscu dawnego majątku rodzinnego Małeckich, wybudowanego ok. 1800 roku^[1]. Rodzina Krzeczunowiczów, która na początku XIX wieku stała się spadkobiercą Bołszowiec, odziedziczyła także kilkakrotnie przebudowywany pałac^[1]. W połowie XIX wieku dwór był trzypiętrowym, prostokątnym budynkiem z podwyższonym środkowym i dwoma bocznymi ryzalitami^[2].

Podczas I wojny światowej dworek Małeckich został praktycznie całkowicie zniszczony^[1]. W latach 1926–1929 Kornel Krzeczunowicz ufundował tutaj nowy budynek, zaprojektowany przez polskiego architekta Tadeusza Mokłowskiego, nadając mu pałacowy wygląd^[3].

Całkowity koszt budowy pałacu sięgnął około 1,8 mln ówczesnych złotych. Do budowy swojej posiadłości Kornel Krzeczunowicz wykorzystał ten sam rodzaj kamienia, z którego zbudowano zamek króla Daniela w Haliczu^[4].

Cechy architektoniczne pałacu

Budynek przypomina typowe kresowe rezydencje z przełomu XVIII i XIX wieku. Przejrzysta architektura głównej fasady pozwala sklasyfikować pałac jako przedstawiciela drugiej fali neoklasycyzmu^[3]. Polski badacz zespołów pałacowych i parkowych na Kresach Roman Aftanazy w dziele Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej (tom 7) szczegółowo opisał cechy architektoniczne pałacu w Bołszowcach:

Rodzina Krzeczunowiczów

Krzeczunowicze byli rodziną kupiecką pochodzenia ormiańskiego. Przybyli do Rzeczypospolitej w drugiej połowie XVII wieku na zaproszenie starosty halickiego Andrzeja Potockiego, założyciela miasta Stanisławowa (obecnie Iwano-Frankiwsk). Jako znani i poważani kupcy, Krzeczunowicze szybko zyskali autorytet w całej Galicji. W 1785 roku dekretem cesarza Józefa II rodzinie Krzeczunowiczów nadano szlachectwo i własny herb^[4].

Na początku XIX wieku nestor rodu, Walerian Krzeczunowicz (1790–1866) został spadkobiercą Bołszowiec. Jego syn Kornel starszy (1815–1881), a także wnuk Aleksander (1863–1922) byli posłami na Sejm Galicyjski. Odbudowę rodzinnej miejscowości po zniszczeniach I wojny światowej rozpoczął Aleksander, o którym mieszkańcy mawiali, że „zastał Bołszowce drewniane, a zostawił murowane”^[4]. Po jego śmierci w 1922 roku, syn Kornel młodszy (1894–1988) kontynuował dzieło swojego ojca^[3].

Oprócz budowy nowego dworu, do wybuchu II wojny światowej na koszt Krzeczunowiczów w Bołszowcach zbudowano ponad 130 budynków gospodarczych, wzniesiono nowy młyn i założono lokalne łowiska. Według późniejszych szacunków, odbudowa i rewaloryzacja miejscowości w dwudziestoleciu międzywojennym kosztowała Krzeczunowiczów około 7 mln złotych^[4].

W 1939 roku Kornel Krzeczunowicz wyemigrował wraz z rodziną do Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkał przez resztę życia^[3]. Jego synem był Andrzej Krzeczunowicz, polski dziennikarz i dyplomata, wieloletni pracownik Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, ambasador RP w Belgii i Luksemburgu, przy NATO i Unii Zachodnioeuropejskiej, prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie^[6].

Współczesność

Po II wojnie światowej pałac w Bołszowcach przez długi czas służył jako lokalny szpital (do połowy lat 90.). Obecnie znajduje się tam dom spokojnej starości. Pałac nie ma dziś oficjalnego statusu zabytku, a zabudowania, od dawna nieremontowane, znajdują się w fatalnym stanie technicznym, co przekłada się na niskie warunki bytowe mieszkańców ośrodka^[7][8][9].

Przypisy

Bibliografia

• Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Tom 7. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1993.
• Andrzej Krzeczunowicz: Bołszowce. Wspomnienie z dzieciństwa na Kresach. Warszawa: DiG, 2004.
• Віра Гембарська: Більшівці. Путівник. Бурштин: Диволюб, 2002, s. 51–57. (ukr.).