Państwo świeckie

Państwo świeckie lub państwo laickiepaństwo będące przeciwieństwem państwa wyznaniowego, państwo awyznaniowe. Świeckość (laickość) państwa jest konsekwencją rozdziału religii i państwa.

Istota państwa świeckiego

Zdaniem Michała Pietrzaka państwo świeckie posiada następujące cechy:

  • awyznaniowość (bezwyznaniowość) polegająca na niezależności organizacyjnej i funkcjonalnej organów i instytucji państwowych od kościelnych
  • niekompetencja państwa, czyli brak władzy państwa do normowania kwestii religijnych
  • neutralność państwa i jego funkcjonariuszy, czyli powinność powstrzymywania się od zajmowania stanowiska w sprawach religijnych i światopoglądowych
  • zapewnienie przez państwo obywatelom prawa do milczenia w sprawach religijnych
  • rezygnacja przez państwo z różnicowania obywateli według kryteriów religijnych
  • odstąpienie przez państwo od finansowania działalności religijnej związków wyznaniowych
  • brak powiązania działalności instytucji i organów państwa z obrzędami religijnymi
  • szkoły publiczne mają charakter świecki; można w nich prowadzić naukę religii, lecz jako przedmiotu dobrowolnego[1].

W opinii Bożeny Bankowicz państwo świeckie:

  • nie udziela sankcji prawnej normom etyczno-religijnym właściwym określonemu wyznaniu, lecz nadaje prawu państwowemu charakter humanistyczny i etyczno-racjonalny
  • odróżnia polityczną obecność instytucji religijnych od znaczenia fundamentalnych zasad religijnych dla wspólnoty politycznej
  • różnicuje funkcje i cele społeczeństwa politycznego i religijnego
  • jest autonomiczne i niezależne od wspólnot religijnych, a władza państwa i związków wyznaniowych, czyli prawo zobowiązywania swych członków do określonych zachowań odnosi się wyłącznie do właściwych im porządków
  • wyklucza zwierzchnictwo polityczne wspólnot religijnych nad państwem
  • nie ma powiązań organizacyjnych ze związkami wyznaniowymi, a funkcje i zadania właściwe państwu nie są wykonywane przez grupy religijne i vice versa
  • organy państwowe są niekompetentne w sferze religii, przyjmują wobec niej postawę neutralną i są jedynie gwarantem wolności religijnej
  • w stosunkach ze wszystkimi wyznaniami kieruje się zasadą równouprawnienia
  • nie zobowiązuje obywateli do wyznawania określonej religii ani przyjmowania poglądów i postaw niereligijnych
  • nie stosuje kryteriów wyznaniowych
  • nie udziela wspólnotom religijnym wsparcia instytucjonalnego przy realizowaniu ich misji i nie korzysta z ich pomocy przy realizacji swoich celów
  • państwo jest nośnikiem, a nie twórcą wartości ogólnoludzkich, ziemskich, nie propaguje wartości nadnaturalnych i sakralnych[2]

Geneza państwa świeckiego i jego przykłady

Źródła państw świeckich w Europie Zachodniej, po wygaśnięciu dominacji instytucji kościelnych znalazły się w myśli oświeceniowej oraz w postulatach rewolucji amerykańskiej i rewolucji francuskiej. Przykładem współczesnych państw świeckich są Stany Zjednoczone i Republika Francuska, aczkolwiek różnią się one charakterem[3].

W Polsce państwo świeckie jest kategorią ustawową, określoną w ustawie z dnia 17 maja 1989 roku o gwarancjach wolności sumienia i wyznania. Art. 10 ust. 1 tej ustawy brzmi: „1. Rzeczpospolita Polska jest państwem świeckim, neutralnym w sprawach religii i przekonań”[4][5]. Pojęcie to nie występuje w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku – zawiera ona natomiast przepis w brzmieniu: „Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę wyrażania ich w życiu publicznym” (art. 25 ust. 2)[6].

Wśród uczestników życia publicznego w Polsce toczy się spór o to, czy Rzeczpospolita Polska ma obowiązek być państwem świeckim. Arcybiskup Stanisław Gądecki uznał, że istnieje „konstytucyjna zasada świeckości państwa”[7], zaś Andrzej Zoll, że powinność bycia państwem świeckim nie wynika z Konstytucji[8].

Postulat konsekwentnej realizacji zasad państwa świeckiego w Polsce zgłaszają niektóre partie polityczne, w tym Nowa Lewica[9], Nowoczesna[10] i Partia Razem[11].

Przypisy

  1. Michał Pietrzak, Państwo świeckie, [w:] Wielka encyklopedia prawa, red. Eugeniusz Smoktunowicz, Białystok–Warszawa 2000, s. 616.
  2. Bożena Bankowicz, Państwo świeckie, [w:] Słownik polityki, red. Marek Bankowicz, Warszawa 1996, s. 193.
  3. Marcin Przeciszewski: Świeckie państwo, czyli co?. gosc.pl, 18 października 2011. [dostęp 2018-10-05].
  4. Sejm uchwalił ustawy „O gwarancji wolności sumienia i wyznania” i „O stosunku Państwa do Kościoła katolickiego”. muzhp.pl. [dostęp 2018-10-05].
  5. Art. 10. świeckość państwa. arslege.pl. [dostęp 2018-10-05].
  6. Czy Polska jest państwem świeckim?. onet.pl, 28 czerwca 2012. [dostęp 2018-10-05].
  7. Abp. Stanisław Gądecki odpowiada przewodniczącej Nowoczesnej. polskieradio.pl, 8 maja 2018. [dostęp 2018-10-05].
  8. Nigdzie nie jest napisane, że Polska ma być krajem świeckim. Z Andrzejem Zollem rozmawia Jarosław Kuisz. kulturaliberalna.pl, 28 kwietnia 2015. [dostęp 2018-10-05].
  9. Świeckie Państwo. klub-lewica.org.pl. [dostęp 2021-09-30].
  10. Nowoczesna chce euro, związków partnerskich, finansowania in vitro z budżetu i świeckiego państwa. nowoczesna.org. [dostęp 2018-10-05].
  11. Świeckie państwo. partiarazem.pl. [dostęp 2018-10-05].