Pablo Bengoechea
 | |||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Pablo Javier Bengoechea Dutra | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 czerwca 1965 | ||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 174 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Pablo Javier Bengoechea Dutra (ur. 27 czerwca 1965 w Riverze) – piłkarz urugwajski noszący przydomek el profesor, pomocnik. Wzrost 174 cm, waga 73 kg. Był kapitanem klubu CA Peñarol oraz reprezentacji Urugwaju. Słynął ze znakomitej techniki. Później trener.
Urodzony w mieście Rivera Bengoechea swoje pierwsze kroki stawiał w miejscowym klubie Oriental Atlético Club. Od 1985 grał w klubie Montevideo Wanderers, którego barwy reprezentował w turnieju Copa América 1987. Urugwaj obronił tytuł mistrza Ameryki Południowej, a Bengoechea zagrał w obu meczach - w półfinałowym z Argentyną oraz w finałowym z Chile. Właśnie w finale zdobył jedynego gola, który przesądził o triumfie Urugwaju. Po kontynentalnych mistrzostwach przeniósł się do Hiszpanii, by grać w Sevilli.
Jako piłkarz klubu Sevilla wziął udział w turnieju Copa América 1989, gdzie Urugwaj zdobył tytuł wicemistrza Ameryki Południowej. Bengoechea zagrał w trzech meczach grupowych – z Ekwadorem, Boliwią (w 13 minucie otrzymał czerwoną kartkę) i Argentyną. Rok później wziął udział w finałach mistrzostw świata w 1990 roku, gdzie Urugwaj dotarł do 1/8 finału. Bengoechea zagrał tylko w meczu z Belgią, w którym strzelił dla Urugwaju honorową bramkę.
W 1992 grał w argentyńskim klubie Gimnasia y Esgrima La Plata, by w 1993 przenieść się do drużyny CA Peñarol.
Jako gracz Peñarolu wziął udział w turnieju Copa América 1995, gdzie Urugwaj zdobył mistrzostwo Ameryki Południowej. Bengoechea zagrał w trzech meczach – dwóch grupowych z Wenezuelą i Meksykiem oraz w drugiej połowie finałowego meczu z Brazylią. W finale zdobył wyrównującą bramkę, która doprowadziła do rzutów karnych. W konkursie rzutów karnych Bengoechea także przyczynił się do ostatecznego zwycięstwa, skutecznie egzekwując jedenastkę.
Bengoechea szczególnie wiele sukcesów odniósł grając w Peñarolu, z którym pięć razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Urugwaju - w 1993, 1994, 1995, 1996 i 1997. Zdobył mistrzostwo także w 1999 i 2003. W 2003 Bengoechea zakończył karierę piłkarską. Zaliczany jest do najwybitniejszych graczy w historii klubu Peñarol, w którym dorobił się przydomku el profesor. Był piłkarzem dynamicznym i ofensywnym[1].
W Copa Libertadores, grając w barwach klubów Wanderers i Peñarol, rozegrał łącznie 56 meczów i zdobył 17 bramek[2], nigdy jednak nie zdołał dotrzeć wyżej, niż do ćwierćfinału.
Bengoechea od 2 lutego 1986 do 12 października 1997 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 43 mecze i zdobył 6 bramek[3].
W sezonie 2007/08 jego przyjaciel Sergio Markarián został trenerem klubu Cruz Azul, z którym zdobył Primera División de México. Bengoechea został członkiem sztabu szkoleniowego tego klubu.
Przypisy
- ↑ encyklopedia FUJI
- ↑ Players in the Copa Libertadores
- ↑ Uruguay - Record International Players
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 28
Linki zewnętrzne
- Podstawowe informacje biograficzne
- Kariera według BDFA
- Dane statystyczne
- RSSSF - reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata
- RSSSF - Urugwaj w eliminacjach do finałów mistrzostw świata
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1980-1989
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1995-1998
|
|
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Autor: Jimmy Baikovicius from Montevideo, Uruguay, Licencja: CC BY-SA 4.0
La “Opera moderna” que narró la gloriosa historia de Peñarol, le puso broche de oro a la fiesta de inauguración del Estadio Campeón del Siglo, la nueva Catedral del pueblo carbonero.
Desde las entrañas del campo de juego apareció el Tren del tiempo. De inmediato Jorge Drexler interpretó “todos a su puesto” y Jorge Bolani caracterizó a Juan Bautista Crosa, italiano nacido en la localidad de Pinerolo y afincado en las tierras que luego fueron bautizadas como “Villa Peñarol”. En 1891 nació el legendario CURCC (Central Uruguay Railway Cricket Club) y con él “el juego de los ingleses locos” se transformó en pasión de multitudes que fue compuesta por mapping, fotografías y documentos históricos de la fundación del club, las primeras victorias y los primeros héroes.
El segundo acto fue protagonizado por Raúl Castro que en compañía de una murga, recitó décimas e interpretó canciones culminando con el tradicional “Y dale, dale los peñaroles…”. Recordó el clásico denominado “La Fuga” de 1949, el “8 contra 11” de 1987 y el 5:0 de 2014. Mientras el cuerpo de baile dirigido por Martín Inthamoussu actuaba con mapping e imágenes de archivo que aparecieron reflejadas en la cancha.
Comenzó el desafío de competir en otros rincones del mundo, nació la gran tribu de las Copas internacionales. Aparecieron cuatro enormes marionetas, sinónimo de la grandeza de sus históricos capitanes, representando a William Martínez, Néstor “Tito” Goncalves, Walter “Indio” Olivera y Eduardo Pereira, líderes de los equipos que conquistaron las cinco Libertadores (1960-61-66-82-87). A continuación, Francisco y Osvaldo Fattoruso al frente de una cuerda de 200 tambores interpretaron un excelente recital de electro-candombe que recibió en el campo de juego a los futbolistas campeones de América y del Mundo. Néstor “Tito” Goncalves, Walter “Indio” Olivera y Eduardo Pereira, elevando al cielo las tres copas Intercontinentales (1961-66-82), encabezaron la vuelta olímpica ante el delirio de los parciales presentes.
El tren, símbolo del nacimiento de Peñarol, dio inicio al bloque de los dos Quinquenios de oro. El primero con año de partida en 1958, que tuvo su segunda versión desde 1993. Mientras la locomotora con los cuatro vagones, portando a los músicos que con sus canciones homenajearon a la famosa número 12, la hinchada que siempre alienta y empuja sin parar. Interpretaron distintos temas Francisco y Hugo Fattoruso, Lucila y Julieta Rada, Mandrake Wolf y Gustavo Cordera. El momento cumbre se produjo con el ingreso de los futbolistas protagonistas de los dos Quinquenios de oro, con Néstor “Tito” Goncalves y Pablo Bengoechea, abrazados y abriendo la enorme fila de campeones.
Fito Páez, de cara a la tribuna Washington Cataldi, puso en marcha el final del viaje, con su tradicional “Dale alegría a mi corazón” que cantó a coro con los hinchas que entonaron el tema a viva voz soñando con la sexta Libertadores. A continuación, la orquesta de Raúl Medina interpretó el himno oficial de Peñarol, acompañados por 125 futbolistas de las formativas de club.
Volvió a escena un emocionado Jorge Drexler, que vistiendo la camiseta oro y carbón, estrenó “La vida eterna”, el tema que compuso especialmente para la inauguración del estadio. Fin de fiesta con Mapping 3 D proyectado sobre la cancha imágenes del proceso de construcción del estadio y la inconfundible voz de Julio Pérez, liderando a la murga “Los Mirasoles” entonando el himno del “Campeón del Siglo”, mientras un espectacular show de fuegos artificiales le ponía color a la noche en simultáneo en distintos puntos de la capital.
Ref: www.tenfield.com.uy/el-mega-espectaculo-dio-comienzo-en-e...
Club Atlético Peñarol. Montevideo, Uruguay
Camera: Canon EOS 5D Mark II Lens: EF135mm f/2L USM Focal Length: 135 mm Exposure: ¹⁄₂₅₀ sec at f/2.0
ISO: 800