Pachyrinozaur

Pachyrinozaur
Pachyrhinosaurus
C. M. Sternberg, 1950
Okres istnienia: 73,5–69 mln lat temu PreЄ Є O S D C P T J K Pg N Q ↓
Czaszka Pachyrhinosaurus canadensis
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Infragromada	archozauromorfy
Nadrząd	dinozaury
Rząd	dinozaury ptasiomiedniczne
Podrząd	cerapody
Infrarząd	ceratopsy
Rodzina	Ceratopsidae
Podrodzina	Centrosaurinae
Rodzaj	pachyrinozaur
Gatunki
P. canadensis C. M. Sternberg, 1950 (typowy) P. lakustai Currie, Langston i Tanke, 2008 P. perotorum Fiorillo i Tykoski, 2012

Pachyrinozaur (Pachyrhinosaurus) – rodzaj późnokredowego ceratopsa z Ameryki Północnej.

Nazwa rodzajowa Pachyrhinosaurus oznacza „grubonosy jaszczur”.

Budowa ciała

Rekonstrukcja P. lakustai

Pachyrinozaur i jego bliski krewny achelozaur wyróżniają się obecnością dużych, guzowatych wyrośli zdobiących kości nosowe. Wyróżnia je również zmodyfikowana ornamentacja obszaru leżącego za oczodołem^[1].

Rozmieszczenie geograficzne

Pachrinozaur zamieszkiwał tereny dzisiejszej Alberty i Alaski^[1][2].

Paleobiologia

Pachyrinozaur był, podobnie jak inne ceratopsy, zwierzęciem roślinożernym. Masowy grób, jaki został odkryty w 1972, wskazuje na to, że prawdopodobnie pachyrinozaury żyły stadnie i zostały zaskoczone przez powódź. Obecność kilku grup wiekowych zdaje się zaś wskazywać na pewien rodzaj opieki nad potomstwem.

Z przeprowadzonej przez Ericksona i Druckenmillera (2011) analizy histologicznej okazu UAMES 3551, kości udowej pachyrinozaura pochodzącej z północno-wschodniej Alaski, wynika, że osobnik ten zginął w 19. roku życia, nie zakończywszy jeszcze wzrostu. Zwierzę gwałtownie rosło przez pierwsze dwa lata życia: pod koniec pierwszego roku osiągało 28% ostatecznych rozmiarów, a pod koniec drugiego roku – 40%. Potem tempo wzrostu wyraźnie spadało. Na podstawie porównań z innymi ceratopsami zasugerowano, że pachyrinozaur dojrzewał płciowo w 9. roku życia. Obecność wyraźnych linii zahamowanego wzrostu wskazuje, że noc polarną, trwającą tam wówczas około dwóch-trzech miesięcy, zwierzęta spędzały na siedliskach polarnych^[3].

Historia odkryć

Pierwsze skamieniałości pachyrinozaura zostały odkryte przez Charlesa M. Sternberga w 1946, w kanadyjskiej prowincji Alberta oraz opisane i nazwane w 1950.

W roku 1972 Al Lakusta odkrył w Albercie nagromadzenie szczątków pachyrinozaura, skamieniałości skończono wydobywać dopiero pod koniec lat 80. Okazało się, że na jednym metrze kwadratowym znajdowało się aż do 100 kości. W sumie wydobyto 14 czaszek i 3,5 tysiąca innych elementów kostnych.

Systematyka

Czaszka P. lakustai

Ryan i współpracownicy w analizie znaleziska TMP 2002.76.1 uznali jego trychotomię z pachyrinozaurem i achelozaurem. Wcześniej uznawano klad obejmujący dwa wymienione z nazwy rodzaje^[1]. Analiza przeprowadzona w 2012 roku przez Fiorillo i Tykoskiego zasugerowała z kolei, że TMP 2002.76.1 jest bliżej spokrewniony z pachyrinozaurem niż z achelozaurem. Klad obejmujący ostatniego wspólnego przodka Pachyrhinosaurus canadensis i Achelousaurus horneri i wszystkich jego potomków otrzymał nazwę Pachyrostra^[2].

Kladogram Pachyrostra według Fiorillo i Tykoskiego (2012)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Peter Dodson, The Horned Dinosaurs, Princeton University Press, 1996.