Pacta legitima

Pacta legitima (łac. 'umowy ustawowe') – w prawie rzymskim umowy zawarte nieformalnie (w przeciwieństwie do kontraktów zawartych z zachowaniem przewidzianych formalności) wyposażone w skutek zaskarżalności (w przeciwieństwie do pozbawionych tej możliwości umów zwanych pacta nuda) poprzez objęcie ich ochroną w edyktach cesarskich. W czasach późnego cesarstwa ostatecznie zerwano z nomenklaturą republikańską, zarządzenia cesarzy nazywano ustawami (łac. leges)[1], stąd wzięła się nazwa legitima.

Do umów tych zaliczano:

Roszczenia były bronione przez powództwo zwane condictio ex lege[2].

Przypisy

  1. Wiesław Litewski, "Rzymskie prawo prywatne", Warszawa 1994, s. 83.
  2. Tamże, s. 289