Pak Pong Ju

Pak Pong Ju (kor. 박봉주, ur. 24 października 1939) – premier Korei Północnej od 3 września 2003^[1] do 11 kwietnia 2007 i ponownie od 1 kwietnia 2013^[2] do 11 kwietnia 2019. Zanim po raz pierwszy stanął na czele rządu sprawował funkcję ministra przemysłu chemicznego.

Pak rozpoczął karierę zawodową w 1962 roku, jako menedżer w zakładach spożywczych w Ryongch’ŏn (prowincja P’yŏngan Północny). W październiku 1980 roku został zastępcą członka Komitetu Centralnego Partii Pracy Korei. W lipcu 1983 objął stanowisko szefa kombinatu chemicznego w Hamhŭng. W maju 1993 roku został wicedyrektorem Wydziału Przemysłu Lekkiego KC PPK, a w marcu 1994 roku – zastępcą szefa Wydziału Nadzoru nad Polityką Gospodarczą. W lipcu tego samego roku Pak Pong Ju znalazł się na odległym, 188. miejscu wśród 273 członków konduktu pogrzebowego, który zawiązał się po śmierci przywódcy KRLD, Kim Ir Sena. Przypuszczało się, że przy okazji publikowania takich list, Korea Północna ogłaszała nieformalne rankingi państwowych elit. Miejsca w kondukcie pogrzebowym miały odzwierciedlać pozycje faktycznie zajmowane w strukturze władzy. Jednak we wrześniu 1998 roku, Pak został mianowany ministrem bez teki w rządzie Hong Sŏng Nama, w którym odpowiadał za przemysł chemiczny. Następnie formalnie pełnił urząd ministra przemysłu chemicznego, aż do chwili otrzymania nominacji na szefa rządu.

11 kwietnia 2007 roku Koreańska Centralna Agencja Prasowa poinformowała, że podczas V sesji Najwyższego Zgromadzenia Ludowego XI kadencji Pak Pong Ju został zwolniony z funkcji premiera rządu^[3]. Jego następcą został Kim Yŏng Il. Wcześniej Pak nie pokazywał się publicznie od maja 2006 roku. To w południowokoreańskich i zachodnich mediach wywołało podejrzenia, że został zdymisjonowany za niegospodarność przy podziale oleju napędowego, który przeznaczono dla rolnictwa. Według innych spekulacji co do powodów odejścia Pak Pong Ju z rządu, wymieniano zbytnią podatność na sugestie Chińczyków, co do sposobu prowadzenia polityki gospodarczej państwa^[4].

23 sierpnia 2010 The New York Times napisał, że Pak Pong Ju powrócił do pełnienia najważniejszych funkcji państwowych, po wyborze na pierwszego zastępcę jednego z wydziałów w Komitecie Centralnym Partii Pracy Korei. Dziennik powołał się przy tym na informacje podane przez państwową telewizję Korei Północnej^[5].

Przypisy

Szefowie państw i rządów Azji

Szefowie państw	Prezydent lub władca pełni równocześnie funkcję szefa rządu Arabia Saudyjska Brunei Cypr Filipiny Indonezja Malediwy Oman Turcja Turkmenistan Prezydent lub władca, który nie pełni równocześnie funkcji szefa rządu Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna (1, 2) Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]
Szefowie rządów	Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie rządów państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]

(c) Aotearoa z polskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0

1. ↑ ^{a b} Republika Chińska (Tajwan) jest uznawana przez 13 państw członkowskich ONZ oraz Stolicę Apostolską.