Pakasuchus
| ||
 | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | zauropsydy | |
| Podgromada | diapsydy | |
| Nadrząd | krokodylomorfy | |
| (bez rangi) | Crocodyliformes | |
| (bez rangi) | Mesoeucrocodylia | |
| (bez rangi) | Notosuchia | |
| Rodzaj | Pakasuchus O'Connor et al., 2010 | |
| Gatunki | ||
| ||
Pakasuchus – rodzaj niewielkiego krokodylomorfa z grupy Notosuchia żyjącego u schyłku wczesnej kredy na obecnych terenach Afryki. Został opisany w 2010 roku przez Patricka O'Connora i współpracowników w oparciu o niemal kompletny, bardzo dobrze zachowany szkielet (RRBP 08631). Odnaleziono również szczątki kilku innych osobników. Odkryto je w osadach ogniwa Namba w formacji Galula w basenie Rukwa Rift, w południowo-zachodniej Tanzanii, pomiędzy jeziorami Tanganika i Niasa. Dokładny wiek tej formacji pozostaje nieznany, jednak skamieniałości Pakasuchus pochodzą prawdopodobnie z warstw mających 99–115 mln lat[1].
Pakasuchus był niewielkim krokodylomorfem – długość ciała holotypu szacuje się na 55 cm, z czego odległość od czubka pyska do kloaki wynosi 30 cm. Znacząco różnił się od większości innych krokodylomorfów cechami czaszki i uzębienia. Miał od nich krótszą i szerszą czaszkę oraz masywniejszą żuchwę. Jego uzębienie składało się ze stosunkowo niewielkiej liczby zębów, jednak z wyraźnym heterodontyzmem. Gdy szczęki Pakasuchus były zamknięte, korony zębów szczęki i żuchwy stykały się w stopniu nienotowanym dotychczas u przedstawicieli Crocodyliformes, dorównując poziomowi występującemu u ssaków i ich najbliższych wymarłych krewnych. Inną cechą odróżniającą Pakasuchus od pozostałych Crocodyliformes jest obecność zredukowanych osteoderm tułowia[1].
Według analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez O'Connora i współpracowników Pakasuchus należy do grupy Notosuchia. Analiza sugeruje jego przynależność do nienazwanego kladu obejmującego również rodzaje Malawisuchus, Candidodon, Mariliasuchus i Adamantinasuchus, który jest taksonem siostrzanym dla Pakasuchus. Pakasuchus jest kolejnym niewielkim ssakopodobnym krokodylomorfem, którego szczątki odkryto na terenach Gondwany, co sugeruje, że Notosuchia zajmowały tam nisze ekologiczne, które na kontynentach północnych należały do ssaków[1].
Nazwa rodzajowa Pakasuchus pochodzi od słowa paka, w języku suahili oznaczająca kota, oraz zlatynizowanego greckiego słowa souchos („krokodyl”), co odnosi się do krótkiej, szerokiej czaszki Pakasuchus, przypominającej do pewnego stopnia czaszkę kota[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Patrick M. O'Connor, Joseph J. W. Sertich, Nancy J. Stevens, Eric M. Roberts, Michael D. Gottfried, Tobin L. Hieronymus, Zubair A. Jinnah, Ryan Ridgely, Sifa E. Ngasala, Jesuit Temba. The evolution of mammal-like crocodyliforms in the Cretaceous Period of Gondwana. „Nature”. 466, s. 748–751, 2010. DOI: 10.1038/nature09061 (ang.).
Linki zewnętrzne
- John Bonner. Tooth to tail oddities in ancient croc. „Nature”, 2010. DOI: 10.1038/news.2010.389 (ang.).
- Mark Witton: Rycina przedstawiająca Pakasuchus kapilimai. Nature, 2010-08-06. [dostęp 2011-08-23].
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Autor: Smokeybjb, Licencja: CC BY-SA 3.0
Diagram of the dentition of the Early Cretaceous notosuchian Pakasuchus kapilimai. Gray area is reconstruction of missing parts of the holotype skull.
- Based on figures 1[1] and 2[2] of "The evolution of mammal-like crocodyliforms in the Cretaceous Period of Gondwana" by Patrick M. O’Connor, Joseph J. W. Sertich, Nancy J. Stevens, Eric M. Roberts, Michael D. Gottfried, Tobin L. Hieronymus, Zubair A. Jinnah, Ryan Ridgely, Sifa E. Ngasala, and Jesuit Temba (Nature 466: 748-751).
_2006-09-19.JPG)
Autor: Norbert Kaiser, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Zoo Rostock: Brillenkaiman (Caiman yacare, früher Caiman crocodilus yacara), Spiegelung an der Wasserfläche
Autor: Smokeybjb, Licencja: CC BY-SA 3.0
Life restoration of Pakasuchus kapilimai.
- Based on figure 1[1] of "The evolution of mammal-like crocodyliforms in the Cretaceous Period of Gondwana" by Patrick M. O’Connor, Joseph J. W. Sertich, Nancy J. Stevens, Eric M. Roberts, Michael D. Gottfried, Tobin L. Hieronymus, Zubair A. Jinnah, Ryan Ridgely, Sifa E. Ngasala, and Jesuit Temba (Nature 466: 748-751).
Autor: Smokeybjb, Licencja: CC BY-SA 3.0
Life restoration of Allognathosuchus gracilis.