Pakosław Kazimierz Lanckoroński
 Zadora | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | Zofia Firlej |
| Żona | Anna Dembińska |
| Dzieci | Franciszek Lanckoroński |
Pakosław Kazimierz Lanckoroński z Brzezia herbu Zadora (ur. ok. 1623, zm. 30 czerwca 1702) – podstoli krakowski od 1672 roku (zrezygnował przed 12 października 1681 roku), kanonik krakowski w 1690 roku, proboszcz oświęcimski w 1682 roku[1], poseł na sejmy, rotmistrz wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1672 roku[2].
Życiorys
Był synem Samuela Lanckorońskiego i Zofii Firlej (zm.1645) herbu Lewart, bratem Wespazjana, Zbigniewa, Stanisława.
W 1639 studiował w Akademii Krakowskiej. W służył w chorągwi husarskiej hetmana polnego Stanisława Lanckorońskiego, a w bitwie z Kozakami pod Bracławiem w 1651 uratował hetmanowi życie. Potem pełnił różne funkcje, głównie w województwie krakowskim. W r. 1655 był marszałkiem powiatu proszowickiego. Wchodził w skład delegacji województwa krakowskiego, która pertraktowała ze Szwedami o poddanie Krakowa.
W 1658 był dworzaninem królewskim, w latach 1658–1659 i 1661 deputatem do sądów podatkowych, posłem sejmikowym do wojska w latach 1662 i 1666. Wziął udział w rokoszu Lubomirskiego. Był rotmistrzem pospolitego ruszenia powiatu księskiego w latach 1666, 1668 i 1670, posłem województwa krakowskiego na sejmy w 1667, 1672, 1673 i 1676. Poseł sejmiku proszowickiego na sejm 1677 roku[3]. Był sędzią kapturowym w 1668, elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego, marszałkiem sejmiku krakowskiego w 1676, deputatem na Trybunał Koronny w 1673 i 1678. W 1672 został podstolim krakowskim. W r. 1665 sejmik ten zwolnił miasteczko Lanckorońskiego Włodzisław od podatków na 6 lat, w 1671 na kolejne 2 lata, a w 1676 na następne 12 lat.
Żonaty od 1655 z Anną Dembińską (zm. 1681) podkomorzanka krakowską ojciec dwóch synów Franciszka i Samuela, po śmierci żony został księdzem. W r. 1682 był proboszczem oświęcimskim, w 1690 kanonikiem krakowskim i deputatem kapituły do Trybunału Koronnego W latach 1691–1699 był kustoszem skarbu koronnego i długo wzbraniał się przed wydaniem klejnotów do koronacji Augusta II Mocnego. Jako kanonik krakowski dzierżawił klucz sławkowski, którego zrzekł się przed śmiercią w 1702.
Przypisy
- ↑ Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 236.
- ↑ Dariusz Kupisz, Wojska powiatowe samorządów Małopolski i Rusi Czerwonej w latach 1572 – 1717, Lublin 2008, s. 418.
- ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 614.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie