Pam Bricker

Pamela Carroll Bricker (ur. 7 lipca 1954 w Richmond, zm. 20 lutego^[a] 2005 w Takoma Park) – amerykańska wokalistka jazzowa i trip-hopowa. Wykładała na wydziale jazzowym George Washington University. Znana jako jedna z wokalistek Thievery Corporation, zwłaszcza z wykonania utworu „Lebanese Blonde”.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Pamela Carroll Bricker urodziła się w Richmond a wychowała w Summit^[1]. Jej rodzice, Peter Bricker i Olivia Lowry pobrali się w roku 1950. Ojciec był specjalistą od psychoakustyki, zatrudnionym w Bell Labs, grającym w wolnych chwilach na puzonie^[2]. Pamela w wieku 4 lat zaczęła brać lekcje gry na fortepianie. Jej brat Tom grał na trąbce, a siostra Lisa Day – na flecie. Matka cierpiała na zaburzenia depresyjne^[3]. W 1960 roku rodzice rozwiedli się, po czym zawarli ponownie związki małżeńskie: ojciec z koleżanką z pracy, a matka z Henrym Southallem, puzonistą, grającym w zespołach Stana Kentona i Woody’ego Hermana^[2]. Pamela już jako dziecko zainteresowała się jazzem. Dzięki rodzicom zapoznała się z muzyką klasyczną (balety Ognisty ptak i Jezioro łabędzie) i muzyką folkową (Peter, Paul and Mary), musicalem (Oliver!), rockiem (Jimi Hendrix) i soulem (Chambers Brothers). Porzuciła grę na fortepianie, którego go nie lubiła i w wieku 9 lat zaczęła grać na klarnecie. Na instrumencie tym grała również w szkole średniej. Zainteresowała się muzyką The Beatles po tym jak zespół ten w 1964 roku przybył na występy do Stanów Zjednoczonych. W czasie nauki w szkole interesowała się również muzyką klasyczną i musicalami, wystawianymi na Broadwayu^[4]. Edukację muzyczną kontynuowała później w Hampshire College w Amherst w stanie Massachusetts. Zainteresowała się w tym czasie zagadnieniem społeczeństw utopijnych^[5]. Przerwała na pewien czas studia, by związać się ze wspólnotą Twin Oaks. Spędziła w niej dwa i pół roku. W 1975 roku występowała w klubie Poor Richard w Richmond śpiewając i akompaniując sobie na gitarze akustycznej. Później jednak powróciła do Amherst wznawiając przerwane studia. Postanowiła poświęcić się muzyce. Zainteresowała się muzyką jazz-rockową i dokonaniami takich grup jak: Emerson, Lake and Palmer, The Mahavishnu Orchestra i Weather Report. Założyła zespół Bricker Band, który występował w pubach i college’ach stanu Massachusetts. Zespół rozpadł się w 1978 roku^[6].

Kariera muzyczna

W 1979 roku spotkała pewnego producenta muzycznego, który zaprosił ją do wytwórni Motown w Los Angeles do nagrania piosenki „Spring Fever”, przewidzianej na ścieżkę dźwiękową filmu Prawie jak w raju z udziałem Susan Sarandon. Nagranie zrealizowano, jednak jej oczekiwania na rozpoczęcie kariery piosenkarskiej nie spełniły się, gdyż oczekiwano od niej pisania piosenek, a nie ich nagrywania. Gdy w jednej z wytwórni usłyszała, że jest zbyt zaawansowana wiekowo, by rozpocząć karierę nagraniową, przeżyła załamanie nerwowe^[7]. Po tym niepowodzeniu powróciła do Twin Oaks, gdzie poznała swojego przyszłego męża, Garetha Branwyna. Przez jakiś czas unikała muzyki^[5]. W 1981 roku przyjechała z Branwynem do Waszyngtonu. Była przez pewien czas związana (najpierw jako gitarzystka, a następnie jako wokalistka) z folkową piosenkarką Mary Chapin Carpenter^[1]. Od około 1982 roku do 1987 była członkiem grupy Mad Romance blisko współpracując z jej założycielem, Rickiem Harrisem. W ciągu kilku lat swego istnienia grupa spotkała się z żywym przyjęciem, nagrała album i wystąpiła w Blue Note Jazz Club w Nowym Jorku oraz na Monterey Jazz Festival. Jednak trudności w uzyskaniu angażu oraz napięcia wśród członków doprowadziły do rozpadu zespołu w 1987 roku. W tym samym roku Pam Bricker urodziła syna, Petera oraz zamieszkała z Harrisem w Henley Park Hotel w Waszyngtonie. Oboje nagrali dwa albumy: All The Things You Are i Echoes of Mad Romance. W 1990 roku opuścili hotel na skutek nieporozumień z jego kierownictwem^[2]. W 1993 roku dzięki współpracy z Harrisem zdobyła po raz pierwszy nagrodę Washington Area Music Association^[5]. W lutym 1994 roku została zaangażowana do klubu U-Topia. Występowała tam z pianistą Wayne’em Wilentzem i Jimem Westem^[2]. 29 i 30 maja 1994 roku nagrała album jazzowy ze standardami Dave’a Frishberga, Lookin' Good - The Songs of David Fishberg. Album ukazał się na rynku w 1996 roku^[8]. W 1998 roku zadebiutowała jako wokalistka studyjna zespołu Thievery Corporation śpiewając w utworze „Incident At Gate 7”^[9]. W latach 1999, 2000 i 2001 zdobyła kolejne nagrody Washington Area Music Association w kategorii: najlepsza współczesna wokalistka jazzowa; w 2001 roku zdobyła tę nagrodę również w kategorii: najlepszy współczesny album jazzowy (U-topia). Grała w klubach z takimi znanymi muzykami jak gitarzysta Charlie Byrd^[1]. Kontynuowała współpracę z Thievery Corporation uczestnicząc w nagraniu trzech utworów przeznaczonych na album The Mirror Conspiracy^[2]. Jej najbardziej znanym nagraniem, zrealizowanym z tym zespołem był utwór „Lebanese Blonde”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej Garden State z filmu Powrót do Garden State z 2004 roku^[1]. Album ten otrzymał w tym samym roku nagrodę Grammy w kategorii: Best Compilation Soundtrack Album For A Motion Picture, Television Or Other Visual Media^[10]. Występując z Thievery Corporation zdobyła światowy rozgłos. Występowała w europejskich klubach i na festiwalach znajdując satysfakcję z przyjęcia jej przez publiczność^[1]. W latach 2000–2005 była profesorem–wykładowcą na wydziale jazzu George Washington University. W 2003 roku rozstała się z mężem^[11]. 21 lutego 2005 roku popełniła samobójstwo. Gareth Branwyn, jej były mąż stwierdził, iż od pewnego czasu zmagała się z zaburzeniami depresyjnymi^[5].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• W. Royal Stokes: Growing Up with Jazz: Twenty-Four Musicians Talk about Their Lives and Careers. Wyd. ilustrowane. New York: Oxford University Press, 2005. ISBN 978-0-19-515927-1. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Pam Bricker na Discogs (ang.)